De meeste mensen die regelmatig een muzieksite checken of volgen op social media, houden wel van muziek. Dat moet wel, anders zou je wel een site voor Marvel, literatuur, games of iets in die trend volgen. Om zo’n site op te zetten, naar concerten te blijven gaan, uit te kijken naar nieuwe albums… Dan hou je wel van muziek. Dus, bij deze: muziek is, zonder twijfel, het meest favoriete ding in mijn leven.
Er zijn genoeg redenen waarom dit zo is. Ik kan onmogelijk niet blij zijn bij een concert. Sterker nog: ik heb ooit, na een lastige nachtdienst, me bijna verslapen voor een concert. Ik was chagrijnig, niet normaal, als ik niet hoefde te gaan was ik nooit op de trein gestapt. Ach, ik moest, dus ik ging maar, en zodra de eerste noten begonnen te spelen was mijn slechte humeur voorbij. Als ik bij een show sta van één van mijn favoriete bands – denk All Time Low, twenty one pilots, Panic! at the Disco – dan ben ik niet alleen maar blij, dan ben ik buiten mezelf van geluk. Alles is dan fantastisch en ik hou van iedereen. Een verrassende show van een band die ik niet ken, maar die toch geweldig blijkt te zijn, heeft hetzelfde effect.
Nieuwe muziek ontdekken is ook zo fijn. Ik heb gemerkt dat het bij mij vaak op een bepaalde manier werkt: ik ken een band al een hele poos van naam, maar ben te lui de muziek zelf op te zoeken. Als ik er later toevallig terechtkom, dan luister ik het en ben ik vaak verkocht én meteen intens fan. Dat intense neemt vanzelf af (nou ja, soms…) en dan komt de volgende toevalstreffer op mijn pad. Daarentegen is het gevoel dat ik krijg als een favoriete band een nieuw nummer uitbrengt vergelijkbaar aan het gevoel dat je krijgt als je naar je kind kijkt. Denk ik. Telt deze site als mijn kindje? In ieder geval, ik hoop dat je het gevoel kent, want het is een fantastisch gevoel.
Nieuwe nummers zijn tof, maar oude nummers ook, want daar zijn zoveel herinneringen aan verbonden. twenty one pilots‘ Trees doet me altijd denken aan de liveshows en ik doe altijd mee met het drumstukje op het eind. Bij Breaking Benjamin en Atreyu denk ik terug aan mijn middelbare schooltijd. Breathe Carolina en Set It Off horen voor mij bij de eerdere site waar ik voor schreef. Enter Shikari‘s The Last Garrison is voor mijn opa, aangezien ik dit nummer live hoorde op de dag dat hij is overleden. De herinneringen zijn niet altijd even fijn, zoals je ziet, maar het is heel makkelijk om een reis terug in de tijd te nemen door alleen maar een nummer op te zetten. Niks anders kan dat zo makkelijk voor me doen als muziek.
Er zijn nog veel meer redenen waarom ik zo van muziek hou. Ik kan dus nog wel even doorgaan, maar na al dit emotionele gemier heb je daar vast geen zin meer in. Muziek is er voor mij altijd geweest en ik weet dat meer mensen er zo over denken. Zelfs al is de community eromheen niet altijd even fijn of inclusief, ik zal altijd in een fanbase en bij een concert zoveel mogelijk mensen mee willen laten genieten. Zoals You Me At Six al zong: I’m married to the music, for better or for worse.
