Oh, hallo! Ik had je daar niet gezien. Dit komt mogelijk omdat dit een stuk tekst is en dus bij definitie geen ogen heeft, maar misschien doen mijn ogen het gewoon niet meer goed met mijn vergevorderde leeftijd. Als 23-jarige ben ik namelijk best wel oud, vooral bij het poppunk publiek. Dit weet ik omdat ik nog steeds poppunk fan ben en regelmatig naar concerten van dit genre ga. Ik luister tegenwoordig van alles – dit komt gedeeltelijk omdat ik mezelf push om uit te breiden en gedeeltelijk omdat ik nu eenmaal over van alles schrijf – maar mijn favoriete genre is en blijft toch poppunk.
Er zijn verschillende redenen waarom dit nog steeds zo is. Mijn eerste echte grote liefde qua muziek was All Time Low. Het is voor mij nog steeds een goede reden om een band te luisteren als All Time Low een invloed is of ze ermee vergeleken worden. Ik hou van de gekkigheid die erbij zit, de uptempo muziek, de lyrics die over emoties gaan en natuurlijk het feestje dat bij het genre hoort. Als iets poppunk wordt genoemd, dan weet je wat je kunt verwachten en als ik iets op de achtergrond aan wil hebben, is mijn beste keuze dit genre.
Daarentegen… Ja, als je die titel hebt gelezen, weet je dat er een maar aankomt. Ik hou van poppunk, echt waar, al helemaal als het iets volwassener is, zoals het Jarrod Alonge parodie album, Friendville. Maar als twintiger ben ik niet meer de doelgroep en sluit de muziek niet echt meer op mij aan. Ik heb niks meer met school of mijn stad uit willen, mijn ouders zijn best okay nu ik het huis uit ben, mijn leven heeft een doel, daar hoor je geen bands meer over. Daar komt nog bij dat zodra bands mijn leeftijd bereiken, ze vaak uit gaan breiden naar andere genres. Fall Out Boy (American Beauty/American Psycho) en Panic! at the Disco (Too Weird to Live, Too Rare to Die) zijn richting electropop gegaan, All Time Low is met Future Hearts een electropop/poprock mengsel gaan maken, vul hier je eigen (sellout) band in. Daar gaat mijn favoriete poppunk band.
Het helpt ook niet mee dat heel veel nieuwe poppunk hetzelfde klinkt. Noem het onervarenheid, of misschien is het genre gewoon eentonig, maar terwijl ik Neck Deep, State Champs en ROAM allemaal best kan waarderen, zou ik ze niet zo uit elkaar kunnen houden. Veel vernieuwing is er ook niet echt en weinig bands hebben iets unieks te bieden. Mocht er wel iets unieks zijn, zoals bij Creeper, dan krijgt de band kritiek dat het niet echte poppunk is. Iets moet blijven hangen voor ik er fan van word, iets waardoor de band eruit springt. Dit is de laatste tijd bar weinig gebeurd in poppunk, maar wel in electrorock zoals van The Qemists en Blue Stahli. Ook schiet ik weer meer naar de uniekere pop, zoals twenty one pilots en Melanie Martinez.
Ik zal altijd van poppunk blijven houden, maar misschien is het tijd om mezelf geen fan meer te noemen. Ik ben er niet genoeg bij betrokken, ben er mogelijk gewoon uitgegroeid. Op Friendville, bij het nummer Mother’s Milk, krijgt Jarrod op een gegeven moment de opmerking “no one cares about pop punk as much as you do” te horen en dat is waarschijnlijk precies wat er aan de hand is. Ik geef om poppunk, maar poppunk geeft niet meer om mij en dat is okay. Nobody likes you when you’re twenty three, toch?
