Ik kan keer op keer blijven toegeven dat ik een fangirl ben, maar dat weet iedereen al wel. Elke zoveel tijd vind ik weer een nieuwe band (of artiest) waar ik plotseling helemaal verliefd op ben. Dit duurt tegenwoordig ongeveer een half jaar (vroeger een jaar, toen ik nog niet zoveel bands regelmatig voorbij zag komen), daarna is de eerste verliefdheid voorbij en komt er vanzelf weer iets nieuws op mijn pad. Net zoals elke verliefdheid, heeft ook deze hevige crush een aantal fases waar hij doorheen gaat, die ik hieronder uitleg en hopelijk catchy namen kan geven.
De vlinders
Ik weet niet waarom, maar mijn YouTube zoekgeschiedenis wordt eentonig. Ik heb geen zin meer in eerdere favorieten, maar ik heb al wel een week het refrein van een toevallig gehoord nummer in mijn hoofd. Vaak, als zo’n nummer in je hoofd zit, dan luister je ernaar en is het snel daarna weg. Niet deze keer: sterker nog, het nummer in kwestie blijft in mijn hoofd, maar nu is het meer dan alleen het refrein. Een ander nummer van de band luisteren helpt een soort van, want er zit nu in ieder geval een ander deuntje in mijn hoofd. Van dezelfde band. Oh, nee toch…
De obsessie
Negeren heeft geen zin, ik begin zelfs van dat nummer te dromen. Dan maar het album opzetten waar 
die track op te vinden is. Zul je net zien, daar staan ook andere geweldige nummers op, hier kom ik dus nooit meer vanaf. Als je denkt dat mijn luistergeschiedenis niet eentoniger kan worden: ik zit op het moment in deze fase van mijn Billy Talent crush en heb de afgelopen twee weken alleen maar iets anders dan die band gehoord als ik verplicht naar de radio moet luisteren. Elke keer dat ik een album beluister, krijg ik wel een nieuw favoriet nummer. Natuurlijk kan de echte crush niet ontbreken (iets met fangirls en bakvissen ofzo…) en begin ik een flinke crush op vocalist Ben Kowalewicz, of in ieder geval op zijn stem, te ontwikkelen.
Het huwelijk
Het heeft geen nut het nog langer te ontkennen. Hoi, ik ben Irene en ik ben Billy Talent fan. (Zet hier
je eigen naam en band in naar behoefte.) Nadat ik dit harde feit eindelijk toe heb kunnen geven, gaat de honeymoon echt van start. Je leert elkaar beter kennen – nou ja, ik leer Billy Talent beter kennen, andersom geldt dat helaas niet – door middel van interviews, muziekvideo’s, songteksten ontleden en, als je geluk hebt, een liveshow. Ik blijf veel naar de muziek luisteren, maar zal in deze fase eerder mijn eigen playlist aanzetten (nu aangevuld met de nodige nieuwe nummers, waar ik ook vaak naartoe skip) dan de discografie van de band in kwestie.
De oude sloffen
Na een aantal maanden zijn de laatste vlinders weg, hoe jammer het ook is. Ik ken de nummers van achter naar voor, waarschijnlijk ook de live versies, ik weet zoveel mogelijk over de bandleden en heb inmiddels iedereen verveeld met mijn gefangirl. Soms heb ik zin in specifieke nummers en ik zal eerder met tracks skippen stoppen bij de band, maar 24/7 luisteren is een beetje te veel van het goede. Langzaamaan verdwijnt het vuur en wordt het een licht sudderend gaspitje. Deze fase duurt heel lang en gaat mogelijk niet meer over. Ik volg Sunrise Avenue nog steeds en daar was ik in 2008 gigantisch fan van. Uiteindelijk begint er vanzelf weer iets te borrelen, een bepaald nummer waarvan het refrein maar niet uit mijn hoofd wil gaan… Oh nee, daar gaan we weer. See you on the other side!
