Ik heb al eerder wat over poppunk geschreven – om precies te zijn, over waarom poppunk mijn favoriete genre is, maar ik niet poppunk’s favoriete fan ben. Zelfs met al mijn gevoelens over dit genre ben ik er nog steeds van overtuigd dat de revival er flink aan zit te komen. 2016 zou een top jaar moeten zijn voor poppunk, maar als die revival dit jaar niet doorzet, zal ik toch de hoop op moeten geven.
Ik roep al een aantal jaar dat de revival er aan zit te komen. Hier zijn verschillende redenen voor: 5 Seconds of Summer is flink doorgebroken en blijft aan de top staan, All Time Low heeft het enorm goed gedaan met zijn meest recente album Future Hearts, authenticiteit is tegenwoordig een groot ding in de muziekwereld (meer daarover hier), alle elementen zijn eigenlijk aanwezig om net die laatste push te geven. Toch is het nog steeds niet zo groot als in de vroege(re) jaren van dit millenium en dat terwijl er toch echt vier grote albums zijn uitgekomen dit jaar.
Ik heb het hier natuurlijk over de nieuwe schijfjes van Blink-182, Good Charlotte, Sum 41 en Green Day. Die 
laatste is niet helemaal pop punk, maar aangezien de band genoeg op de radio te horen is gooi ik hem toch even onder dezelfde noemer. Helaas heeft het bar weinig nut gehad: de eerstgenoemde drie zijn nauwelijks te horen geweest op de radio en hebben ook weinig aandacht in de media gekregen, terwijl Green Day vooral het nummer Bang Bang vaak gedraaid zag worden. Natuurlijk hebben al deze bands nog een kans – soms duurt het nu eenmaal even voor een album aanslaat – maar ik ben eindelijk klaar om mijn ongelijk toe te geven.
Die pop punk revival die ik al jaren voorspel? Ja, mijn kristallen bol is zeer zeker kapot. 2016 wordt sowieso niet het jaar van de revival en ik zie het de eerstkomende tijd ook niet gebeuren. Er is te weinig afwisseling in het genre, sowieso te weinig vernieuwing en aan de authenticiteit is tegenwoordig ook te twijfelen. Over het algemeen gaan de teksten over dingen waar tieners en begin twintigers zich mee bezig houden. Jammer genoeg voor het genre kun je slechts zoveel keer horen dat alles beter zal worden als je naar de grote stad verhuist met een pizza naast je in de auto voordat het nep begint te klinken. Tel daarbij op dat de problemen waar binnen de poppunk over gezongen wordt, al jarenlang hetzelfde zijn en geen simpele oplossing hebben. Je moet dus wel iets heel unieks hebben als band om nog boven de rest uit te steken.
Ik heb het eerder over authenticiteit gehad en je kunt altijd beargumenteren dat dit niet ontbreekt in de pop punk. Daar zal ik je ook niet op tegenspreken (nou ja, niet veel in ieder geval), maar de alternatievere nummers die wel zijn doorgebroken druipen van de authenticiteit. Bastille heeft wel een concept met zijn Wild World album, maar de nummers zijn alsnog herkenbaar en sommigen lijken regelrecht uit het dagboek van frontman Dan Smith te zijn gekomen. twenty one pilots doet het ook nog steeds goed en zelfs als hij een nummer uitbrengt voor een soundtrack, hoort hij nog steeds bij het Blurryface concept en gaat hij over dingen waar frontman Tyler Joseph zich mee bezig houdt. De authenticiteit is er nog steeds en aangezien de alternatieve scene hier nog meer waarde aan hecht dan de mainstream kunnen we dit zeker wel alternatief noemen.
In een wereld waar Panic! at the Disco, twenty one pilots en Bring Me the Horizon de Heineken Music Hall met gemak uitverkopen en acts als Melanie Martinez, Halsey en Jeremy Loops hun zalen binnen minuten uitverkopen is het eigenlijk gek dat er zo weinig aandacht is voor alternatieve muziek. Maar goed, is het niet altijd al zo geweest? Zoals Against the Current (nog zo’n band die door had moeten breken) al zingt: We’re outsiders, living inside a broken world. De revival komt misschien niet meer, maar wij laten de scene leven, want er is geen betere manier om met de huidige staat van de wereld om te gaan.
