Amaranthe is een band die bekend staat om het feit dat ze niet binnen een genre passen. Precies 2 jaar na zijn vorige album, Massive Addictive, komt op 21 oktober zijn vierde album uit genaamd Maximalism. Dit album kan hopelijk de goede trend van Amaranthe, The Nexus en Massive Adictive doorzetten. Eerder deze maand kregen we al een nummer te horen van het nieuwe album genaamd That Song. Deze leek echter bij vele fans in het verkeerde keelgat geschoten te zijn en werd bijvoorbeeld “Sum 41 met Rihanna” genoemd, een gedachte waar ik me wel in kon vinden. De laatste drie seconden van de video waren de gebruikelijke “New album…”, maar hadden hieronder echter iets wat een stuk meer als Amaranthe zelf klonk en leek vele fans gerust te stellen dat het album toch echt de eerder genoemde trend van Amaranthe voort zou zetten.
Maximaal genieten
Al vanaf de eerste seconde van de track Maximalize wordt mij duidelijk dat ik hier toch echt naar Amaranthe aan het luisteren ben en ik kon mijn lach even niet onderdrukken dat het eerste woord een “Hello” was van frontwoman Elize Ryd. Ik ben meteen in trance en zit headbangend in mijn stoel. De unclean vocals van Henrik Englund Wilhemsson die ik had gemist in That Song(behalve dus de laatste 3 seconden) zijn hierin weer goed vertegenwoordigd en brengen de magie van de drie vocalisten weer samen. Het volgende nummer is Boomerang en lijkt de focus weer op de electronics op de achtergrond te hebben. Ook heeft het nummer een heerlijk catchy refrein, dat als een Boomerang in je hoofd terug zal blijven komen. Hierna komt dus That Song en geeft mijn nek even pauze van deze warmup voor de rest van het album. Hoewel ik het eens ben met het feit dat mensen dit nummer eerder pop rock vinden, haalt het niet weg dat ik dit nummer wel kan waarderen en Elize Ryd en Jake E. Lundberg hebben hier op zich wel gepaste stemmen voor, hoewel ik ze natuurlijk liever in de typische Amaranthe nummers hoor. De intro van het vierde nummer 21 grijpt me meteen weer vast en lijkt zeker in het refrein wat meer op pop rock, iets wat een trend binnen het album lijkt, mede door het ontbreken van de unclean vocals in de meeste refreinen.
Chipz metal
Ken je Chipz toevallig nog, een band die intens populair was onder kinderen een jaartje of acht tot tien geleden? Chipz goes metal is een beetje het idee dat de track On the Rocks mij geeft, hoewel het nog net iets meer die richting in kan, zo bewijst Electroheart van het album The Nexus. Dit soort tracks spreekt mij persoonlijk iets minder aan, maar het refrein van On the Rocks is een heerlijke meezinger. De volgende track, Limitless, doet me heel even denken dat ik naar Maria Brink van In This Moment aan het luisteren ben. Zelfs de electronics achter de zang van Elize Ryd laten me de eerste tien seconden even twijfelen. Limitless mist de eerste 80 seconden gitaren en drums en het totaalplaatje mist weer de unclean vocals, maar wordt er niet per se slechter op. Fury opent met gigantisch veel power en lijkt meteen goed te willen maken wat Limitless miste. Het hele nummer bevat de vocals van Henrik Englund Wilhemsson en lijkt meer dan geschikt om een goede moshpit op te bouwen. Het nummer Faster is niet per se sneller, maar is wel weer typisch Amaranthe en daar is niks mis mee.
Afwisselend
Het eerste wat me opvalt is dat het nummer Break Down & Cry een heerlijk ritme heeft om op te headbangen. Het welbekende afwisselen van clean vocals met uncleans en een refrein gezongen door zowel Elize en Jake komen hierin weer naar voren. Supersonic is het tiende nummer op het album en heeft een sound die ik nog niet eerder van de band heb gehoord en lijkt een beetje meer richting melodic power metal te gaan. Zeker een lekker verfrissende sound. Het hierop volgende nummer Fireball bevalt mij wat minder en voornamelijk de electronics na het refrein vind ik niet echt fijn klinken. De tonen in de solo liggen ook enigszins hoog en het nummer is voor de rest niet echt speciaal voor mij. Het laatste nummer op het album heet Endlessly en bevat alleen zang van Elize Ryd. De ballad is prima als afsluiter van het album en laat prima horen waar Elize toe in staat is met haar stem.
Maximale score?
Helaas, je album Maximalism noemen is geen free ticket voor een 10/10. Wel is het album, Fireball daar gelaten, gevuld met goede nummers. Het album heeft zeker zijn best gedaan om de trend van de eerdere albums te volgen, maar daarnaast ook gewoon hier en daar wat nieuws te doen.
Eindbeoordeling: 8/10
Releasedatum: 21 oktober 2016
Label: Spinefarm Records
