7 Oktober bracht Sonata Arctica zijn negende studio album uit, genaamd The Ninth Hour. Ook dit album is door de band zelf opgenomen en door bassist Pasi Kauppinen geproduceerd. De band staat bekend om zijn melodische power metal sound en definieert zichzelf door de zang van Tony Kakko, de ritmische gitaarpartijen en de bijna sprookjesachtig klinkende keyboards. De titel The Ninth Hour komt niet alleen van het feit dat dit het negende album van de band is, maar heeft ook betrekking op bijbelse verhalen: het negende uur is namelijk het uur waarop Jesus aan het kruis stierf. De achterliggende gedachte achter de nummers op dit album is dan ook iets onheilspellender dan we normaal van deze mannen gewend zijn, maar de muziek zelf blijft nog steeds zoals we gewend zijn.
Het uur des oordeels
Het album opent sterk met het nummer Closer To An Animal, wat de welbekende succesvolle formule van Sonata Arctica meteen weer laat horen. Het nummer brengt helaas weinig nieuws in, wat ik persoonlijk geen probleem vind. Qua songtekst zet het nummer wel meteen de toon en heeft het onder andere over de hebberigheid van de mens. Het nummer dat hierop volgt is Life, een iets langzamer en lager nummer. Het nummer stelt me een beetje teleur, zeker in vergelijking met de opener. De toon die gezet was, valt meteen weg. Gelukkig weet de band de draad weer op te pakken, want de sprookjesachtige keyboards zijn terug voor Fairytale. Dit nummer brengt ons echter wat positievere tekst en heeft een warmer gevoel door het hele nummer heen.
Het is wat het is
We Are What We Are klinkt heerlijk en ik zat bijna met een aansteker in mijn hand achter mijn pc heen en weer te zwaaien. Er wordt onder andere gezongen dat we beter voor onze planeet moeten zorgen, maarja, We Are What We Are. De power wordt hierna weer opnieuw opgepakt met het nummer Till Death’s Done Us Part en vertelt ons over iets wat sprookje moet zijn, maar prima een Shakespeare tragedie kan zijn. Het nummer wisselt goed af tussen harde riffs en Tony’s prachtige zang, Waarna Among the Shooting Stars ons weer met een wat meer melodische sound, waarop ik zonder het eerst door te hebben al snel mee zat te knikken. De sound van dit nummer is wat donkerder, maar maakt het er zeker niet minder op. Het hier op volgende nummer Rise a Night opent met wat heerlijk gitaarwerk en zit vol met kracht, waarbij vooral Tommy Portimo’s drums perfect naar voren komen.
Klokslag 9 nadert
Fly, Navigate, Communicate is een nummer waarin de keyboards wat minder vooraanstaand zijn dan ik over het algemeen van de band gewend ben, maar balanceert dit uit door middel van flink wat power en een heerlijke gitaarsolo. Candle Lawns doet echter precies het tegenovergestelde en neemt ons mee op een heerlijke melodische reis. Het instrumentele werk van het nummer zou op zichzelf al geweldig klinken en Tony’s zang is als een kers op de taart voor dit nummer. Hoewel ik zelf meer van de krachtige nummers van Sonata Arctica hou, is dit mogelijk toch wel mijn favoriete nummer op het album. Het voorlaatste nummer is een vervolg op een eerder nummer, het is namelijk White Pearl, Black Oceans Part II – “By The Grace Of The Ocean”, een 10 minuten durend nummer waarin de band zich van meerdere kanten laat horen, wat zeker mooi is, maar het nummer brengt niet heel erg veel nieuws in de mix. De afsluiter On The Faultline (Closure To An Animal), wat een vervolg/reactie op het eerste nummer Closer To An Animal lijkt te zijn, maar nu op het daadwerkelijke negende uur. Het geheel klink sprookjesachtig, maar is nou niet echt een nummer waar ik het warm van krijg.
Eindoordeel
Het album voldoet goed aan de verwachtingen van een Sonata Arctica album en brengt wat nummers met een nieuwere sound in, zonder de oude links te laten liggen, wat al met al een goed album tot stand brengt. Ik vind het echter een beetje jammer dat juist het laatste nummer het gevoel voor mij een beetje weggehaald.
Eindbeoordeling: 8/10
Releasedatum: 7 oktober 2016
Label: Nuclear Blast Records
