Als er één band is die unaniem een “acquired taste” genoemd kan worden, dan is het wel het groepje muzikale stoomwalsen dat The Dillinger Escape Plan heet. Het is een soort muziek die je niet gelijk ligt. Bij mij zeker niet. Ik weet nog dat ik Ire Works hoorde rond 2008 (toen ik een jong broekie van 17 was) en niet zo goed wist wat ik ervan moest vinden. Toen Option Paralysis langskwam in 2010 daarentegen, was ik verkocht. Die agressie, die complexiteit, die vocale kunsten van vocalist Greg Puciato, die vind je gewoon nergens anders. Dit kunstje ging vrolijk verder met One of Us Is the Killer in 2013 en nu krijgen we (snik) zijn laatste album, Dissociation. Op wat voor toon eindigt alles?
Onlogische riffs en ritmes
We beginnen in ieder geval lekker goed met Limerent Death. Puciato’s stem klinkt wederom alsof hij een vendetta heeft met zijn stembanden. Oké, we openen met een heel conventioneel ritme, maar na krap 25 seconden wordt dat ook zonder pardon de deur uit geschopt om plaats te maken voor de complexe, bijna onlogische riffs en ritmes die we van de band gewend zijn. Gitaristen Ben Weinman (zijn in drieën gebroken vinger is duidelijk weer geheeld) en Kevin Antreassian geven ons geen langzaam, laag gedreun, maar hoge tonen die in korte, snelle uitbarstingen komen en gaan. Dit alles wordt mooi ondersteund door Liam Wilson’s strakke spel op de bas en Billy Rymer, wiens drumwerk op momenten nog steeds zo erratisch is dat je zou denken dat hij vuurpijlen aan z’n armen heeft zitten. Het is complex, het is moeilijk te volgen en toch kan je niet anders dan lekker zitten headbangen.
Met name nummers als Manufacturing Discontent en Low Feels Blvd zijn een goede showcase van Dillinger’s stijl: van onvolgbaar met bizarre tijdsnotaties naar wat ‘normaler’ en weer terug binnen hetzelfde nummer, aangelengd met langzame, bijna dromerige secties. Met name dat laatste komt terug in Low Feels Blvd met een middensectie die meer thuis lijkt te horen in een jazz club in de jaren 50 dan een Dillinger Escape Plan album. De titel track zelf is helemaal dromerig. Lichte instrumentatie en Puciato die, echt waar, zingt. Toch voelt het niet schizofreen.
Jay-Z en Master of Puppets
Mijn enige minpuntjes op dit album liggen bij 2 nummers. Honeysuckle start meteen op volume elf en varieert heel weinig, met uitzondering van een paar seconden die regelrecht uit They’re Red Hot van Red Hot Chili Peppers lijken te komen (ja, echt) en wat gruwelijk korte rustige pauzes. Het is een lekker nummer, maar het is er een die al snel vermoeiend aan kan voelen door de constante barrage van geweld, zelfs voor deze band. Dan komt Fugue. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het geen slecht nummer. Elektronische invloeden zijn niet iets vreemds voor de heren, zie When Acting as a Particle en zijn broertje When Acting as a Wave en dat was cool. Echter, waar dat nog steeds stylistisch duidelijk paste binnen de rest van het album, steekt Fugue er net een beetje teveel bovenuit. Alsof je het nieuwe Jay-Z album aan het luisteren bent en middenin komt opeens een cover van Master of Puppets.
Boven alles voelt Dissociation als een ode aan zijn eigen oeuvre. Zoveel onderdelen en nummers roepen herinneringen op aan eerder werk en bij bijna elke andere band zou ik dit egoïstisch of genotzuchtig noemen, maar de mannen van Dillinger Escape Plan verdienen dit. Twee decennia lang zijn eigen smaak muziek maken. Twee decennia lang een kolos in zijn eigen scene zijn. Twee decennia lang constant de verwachtingen waarmaken. Laten we de vraag beantwoorden die ik aan het begin stelde: op wat voor toon eindigt dit alles? Een snoeiharde. Een bekende. Een fijne. Een toon zo één-in-een-miljoen dat we misschien nooit meer zoiets unieks zullen horen. Dat is zonde. Mannen van Dillinger Escape Plan, het ga je goed.
Conclusie
Dissociation is een Dillinger Escape Plan-album in hart en nieren. Alles wat we van ze gewend zijn is hier aanwezig als een ultiem einde. Als je geen Dillinger Escape Plan-fan bent, zal je dat ook waarschijnlijk niet worden door dit album. Ben je wel al een fan? Dan heb je waarschijnlijk al besloten om dit album te halen. Nog een beetje in twijfel? Zoek Limerent Death en Symptoms of Terminal Illness op. Als je daarna denkt “ik wil meer”, dan kan je 6 albums vinden aan heerlijk, invloedrijk audiogeweld.
Cijfer: 9/10
Releasedatum: 14 oktober 2016
Label: Party Smasher
