Op 30 september bracht Yellowcard een self-titled album uit. Waar dit vaak de titel is van het debuutalbum van een band, is het in dit geval de naam van het laatste album. Na een tour voor dit album gaat Yellowcard namelijk uit elkaar. De vraag is: is dit album een waardig afscheid, of zal de band wat dingen moeten compenseren met een knaller van een tour? Je hebt zelf al enkele dagen gehad om dit voor jezelf uit te vinden, maar als je dit nog niet hebt gedaan, bespaar ik je de moeite.
Ik wil eerst even kwijt dat ik persoonlijk weinig ervaring heb met de band. Ik herinner ze graag als een band met een happy poppunk sound, maar besef me soms te weinig dat hij in de tussentijd een iets softere weg is ingeslagen. Daarom is Rest in Peace wel een warm welkom. Het is melodisch redelijk opzwepend en met een melodramatische, maar ook romantische toon geeft het je wel een warm gevoel van binnen. Rest in Peace loopt trouwens ook vloeiend over in het volgende nummer, What Appears, en samen hebben ze ook een zelfde toon.
Het tempo daalt, de sfeer blijft
Het hele album loopt trouwens vloeiend in elkaar over en heeft overal dezelfde toon. Wat wel opvallend verandert in de loop van het album is het tempo. Waar de eerste drie tracks voor deze band redelijk uptempo zijn, gaat dit hierna langzaam steeds verder omlaag. Tijdens het vijfde nummer van het album, Leave a Light On, wordt het album in zekere zin in tweeën gesplitst. De eerste helft heeft een constante, lichte, romantische toon. Leave a Light On begint met alleen een piano en brengt dus een stilte in het album. Met orkestrale aspecten wordt dit later in het nummer opgevuld. Hierna wordt de toon van de “tweede helft” ingezet met The Hurt Is Gone en dit maakt dit begin enigszins positief en lieflijk. Er mag weer een kleine glimlach op je gezicht verschijnen. Toch gaat het tempo van de nummers omlaag en bij het klinken van het nummer I’m a Wrecking Ball wordt het geluid bijna minimaal. Het klinkt bijna als een indiepop nummer op de radio.
Jammer van het einde…
Dit maakt het een beetje een anticlimax als na dit minimale nummer ineens Savior’s Robes klinkt, een nummer wat mij terugbrengt bij die goede oude “spring en dans”-Yellowcard en daarna weer alles wordt afgebouwd met Fields & Fences. Wat ik wil zeggen is dat het einde van het album een beetje rommelig is en sommige tracks op een andere volgorde misschien beter tot hun recht waren gekomen.
In conclusie
Terwijl ik dit album zeker niet tot poppunk wil dopen, maar liever tot een schattig popalbum, moet ik Yellowcard wel de credit geven voor een heel sferisch geluid. Of het nu je ding is of niet, luister dit album en deze bijna filmische muziek zal je laten wanen in je dromen, toekomst of verleden. Daarom is het zeker niet slecht, het is een heel levend album. Is het bijzonder? Voor menig poppunk fan vast wel, maar als je houdt van lieflijke gitaren in een opzwepend romantisch deuntje, kan ik persoonlijk nog honderd artiesten aanbieden.
Eindbeoordeling: 6.5/10
Releasedatum: 30 september 2016
Label: Hopeless Records
