Gisteravond stond Amaranthe samen met Sonic Syndicate en Smash into Pieces in Doornroosje. Van de laatste 2 had ik zelf echter voor dit concert nog niet gehoord, maar dat mocht de pret natuurlijk niet bederven. Ik was gelukkig mooi op tijd en stond dus lekker vooraan. De zaal was ook al redelijk gevuld voor het begin van Smash into Pieces.
De heren van Smash into Pieces hadden meteen een interessant begin; een LED paneel stond voor het drumstel van The Apocalypse DJ en hierop kwam een verhaal over herboren worden en zijn wie je bent. The Apocalypse DJ zelf had een verlicht masker op, wat zeker meteen de aandacht trok. De heren wisten met zijn vijven een geweldige show neer te zetten in het halfuurtje dat ze hiervoor hadden gekregen, het was wel een beetje jammer dat zanger Chris Adam Hedman Sörbye daadwerkelijk wat hij wilde zeggen op de setlist had staan. Verder dacht hij eerst dat we in Hamburg waren, maar daar kon iedereen gelukkig wel om lachen. Al met al een prima opwarmer.
Hierna was het podium voor Sonic Syndicate. In het begin was de audio een beetje slecht afgesteld en werd deze voornamelijk gedicteerd door de drums, maar dit werd gelukkig binnen vijf minuten al bijgesteld. Met een opgewarmd en energiek publiek wisten de heren er een goed feestje van te bouwen. De meeste nummers waren niet slecht, maar hadden voor mij ook weinig boeiends en slechts één van de nummers vond ik echt goed.
Gelukkig was kort hierna de beurt aan Amaranthe zelf; de band opende, zoals verwacht, met de title track van het nieuwe album Maximalize. Één van de dingen die wel opviel was dat zanger Jake E. Lundberg vervangen werd door de zanger van Smash into Pieces, maar deze deed het zeker niet slecht. Al vanaf het eerste moment had de band het hele publiek aan het meezingen gekregen. De energie was niet alleen in de zaal zeer aanwezig, maar ook op het podium, waar frontwoman Elize Ryd continu stond te dansen en de rest van de band ook over het hele podium heen sprong. Na het nummer True werd Elize toch even emotioneel: ze was ontroerd dat iedereen in de zaal eraan heeft meegeholpen om haar dromen waar te maken.
Na een nummertje of acht was er ineens een pauze. Ik was even bang dat de tijd sneller ging dan verwacht, maar deze pauze was nog niet voor de toegift. Elize liep alleen het podium op voor het nummer Endlessly, waarin ze liet horen dat ze een meer dan capabele zangeres is. Na nog eens zeven nummers was het wel tijd voor de band om even van het podium af te stappen om vervolgens een toegift te geven. Het opvallende was wel dat eerst bassist Johan Andreassen een verhaaltje tegen het publiek mocht houden. Hierna speelt de band nog drie nummertjes en dan is het toch helaas voorbij. Een van de dingen die me toch wel echt opviel was dat Elize de tijd nam om naderhand verder naar voren te komen en de mensen een hand te geven en even een snel bedankje te doen.
