18 Oktober stond Architects met Stick To Your Guns en Bury Tomorrow in de Melkweg. Dit beloofde dus een avond vol met pits, headbangen en springmomenten te worden, maar ook om gezamenlijk even een moment te nemen om aan recentelijk overleden Architects gitarist Tom Searle. Al voordat de zaal open ging, stond er een flinke rij, een goed voorteken naar mijn mening.
Vanwege deze lange rij moest ik helaas het eerste nummertje van Bury Tomorrow missen. De band wist echter een prima set neer te zetten in het half uurtje dat hij had gekregen en had het publiek al lekker aan het springen gekregen. Zelfs een kleine moshpit was een paar meter voor het podium al tevinden. Het enige jammere aan deze set was (naast mogelijk de duur) dat de publieksinteractie van de zanger een beetje apart was, zo moesten bijvoorbeeld de vuisten omhoog bij een rustig stuk, maar bij ruigere stukken moest men elkaar weer omarmen.
Als tweede was de beurt dan aan Stick To Your Guns om op het podium te staan. De drie kwartier die deze mannen mochten vullen waren nog energieker en het probleem dat de eerste moshpit voorin de zaal was werd snel opgelost met een tweede pit wat verder achterin de zaal. Een ding was zeker, Architects kon een goed opgewarmd publiek verwachten!
Na een halfuurtje wachten was het dan zo ver: de heren van Architects namen het podium over, met Josh Middleton van Sylosis als de tijdelijke vervanger van de overleden Tom Searle. Al vanaf het eerste nummer nam de moshpit de helft van de zaal in beslag en het overige publiek was aan het springen of headbangen alsof zijn leven er vanaf hing. De lichtshow om het geheel heen maakte dat de band nog beter naar voren kwam op het podium. Na het 4de nummer kwam een vlag tevoorschijn met het gezicht van Tom Searle in het logo van het album All Our Gods Have Abandoned Us en de tekst Be mindful of death. Ik verwachte hier persoonlijk een korte speech over Tom, maar het bleef bij een paar woorden. Waarom zou later duidelijk worden.
Na iets minder als een uur 14 nummers gespeeld te hebben, gingen de heren even van het podium af, maar gelukkig had het publiek zin in meer. De band kwam op met de herkenbare riff van A Match Made In Heaven en het publiek werd helemaal wild, maar hierna was het toch tijd om even serieus te worden. Zanger Sam Carter sust de zaal en steekt een verhaal af over wat Tom heeft betekend voor de band, maar ook over dat de support van de fans de reden is dat ze nog door konden. Als Sam stil valt, begint het publiek luider dan enig moment eerder deze avond te juichen en te klappen. Sam staat hierna met een brok in zijn keel, maar ook een flink aantal van de fans was te betrappen op het wegpikken van een traantje. Hierna werd het nummer Gone With the Wind gestart als tribuut aan Tom en het publiek zingt weer harder mee dan eerder op de avond. Hierna was helaas de set afgelopen en moest ik met mijn lichtelijk afgetakelde lichaam maar weer eens een tram richting huis pakken. Al met al een geslaagde avond.
