18 november komt Vol. 2, Prayers for the Blessed uit van Sixx:A.M.. De band kwam nog geen halfjaar geleden met Vol. 1, Prayers for the Damned en heeft dit jaar ook meerder tours gedaan, iets wat niet veel bands lukt. Daarnaast heeft de band(om maar even te doen alsof Modern Vintage niet bestaat, aangezien dit compleet andere muziek is dan de rest van de albums) alleen maar goede albums uit weten te brengen en is er dus een eer hoog te houden. De grote vraag is: kan Sixx:A.M. de overbeladen hooivork omhoog houden?
Barbaars energiek
Het album gaat verder waar we bij Vol. 1 zijn gebleven en opent met Barbarians (Prayers for the Blessed). Het nummer weet zowel de energie als het niveau die het vorige album had meteen terug te brengen in mijn gedachten, dus met deze opener is de lat hoog gelegd. De heren laten in dit nummer merken dat ze stuk voor stuk zeer getalenteerd zijn en lijken erop te wijzen dat ze die overbeladen hooivork toch echt hoog weten te houden. We Will Not Go Quietly was de eerste single die we van het album kregen. Ik heb dit nummer zelf al vaak genoeg geluisterd terwijl ik op dit album aan het wachten was, want het is gewoon een heerlijk nummer(en zingt heerlijk mee onder de douche, in de auto etc.). Het hierop volgende Wolf at Your Door klinkt in de refreinen en de solo lekker energiek, terwijl de tussenstukken een lekker ritmische riff bevatten.
Duivels goed
Maybe It’s Time is een nummer met wat minder energie dan de voorgaande drie nummers en heeft veel potentieel voor road trips. Het nummer klinkt namelijk alsof het redelijk makkelijk mee te zingen is en heeft er precies de goede sound voor. Het nummer The Devil’s Coming opent zeer sterk en is op het niveau wat ik zo ondertussen van de band verwacht, zo klinkt bijvoorbeeld de solo echt geweldig. Laat dit nou net een mooi punt zijn om in te haken op het volgende nummer, want Catacombs is een nummer van zo’n anderhalve minuut en bevat niks anders dan DJ Ashba’s goddelijke gitaarwerk. Vervolgens opent That’s Gonna Leave a Scar weer met de energie die The Devil’s Coming ook had. Het nummer is heerlijk groovy en klinkt ook weer als een nummer wat prima mee te zingen is.
De hooivork valt
Without You is een cover van Mariah Carey. Het nummer klinkt op zich wel lekker en laat prima horen dat James Michael goed kan zingen, maar is toch niet echt een nummer wat ik nou graag van Sixx:A.M. had willen horen. De titel van het nummer Suffocate doet me denken dat er weer een wat ruiger nummer achteraan komt om dit goed te maken, maar opent redelijk zwak en lijkt naar mijn mening meer richting rock dan hard rock te neigen. Hoewel ik zelf meestal niet zo van het overal een genre aan plakken ben, doe ik het hier toch wel, mede omdat dit gewoon niet zwaar genoeg is voor mijn smaak. Ook de laatste twee nummers genaamd Riot in my Head en Helicopters zijn niet mijn ding, hoewel ik toe moet geven dat de band nog steeds laat horen dat ze zeer behendig zijn met hun instrumenten(en James met zijn stem). De nummers zijn ook zeker niet slecht, maar ook niet echt goed naar mijn mening.
Beoordeling
Dit album vind ik nogal lastig om te beoordelen, mede dus door het feit dat er zo’n goede opzet is, maar ik uiteindelijk toch een dik kwartier van bittere nasmaak krijg. De laatste vier nummers geven me nu ik er beter over nadenk het gevoel dat ik naar Modern Vintage aan het luisteren ben, een album waar ik persoonlijk niet echt fan van ben en eigenlijk alleen op staat als ik bezoek heb dat niet met zware muziek om kan gaan.
Eindbeoordeling: 6,5/10
Releasedatum: 18 oktober 2016
Label: Eleven Seven Music
