Op 10 november waren er twee grote acts aan het spelen in Amsterdam: Alter Bridge en Kensington. Ik wist meteen al waar mijn voorkeur naar uit zou gaan en besloot een bezoekje te brengen aan de show van Alter Bridge in de Heineken Music Hall.
Bij aankomst valt meteen op dat het een volle bak is. Zelfs bij de aanvang van het eerste voorprogramma, Like A Storm, staat de zaal al vol genoeg om te kunnen zeggen “Hier hoeft niemand meer bij”. De heren van Like A Storm zetten een keurige show neer. Het publiek bevat blijkbaar al enkele fans, want er komen shirts met het logo voorbij en mensen zingen vol enthousiasme mee. De stem van zanger Chris Brooks heeft een hoog ‘Bro’ gehalte en is niet altijd netjes op de toon, maar dat maakt voor de luisteraar verder niet uit. De set bevat ook een cover van TNT van AC/DC, waar uitgebreid van genoten wordt. Met enkele rookeffecten en vooral veel inzet is dit een show waar ik weinig op aan te merken heb. Oh, en om even aan Nieuw Zeelandse stereotypes te voldoen, combineert de band ook zijn hardrock met een didgeridoo. Dat scoort punten!
De beurt is hierna aan een band die voor sommigen misschien een oude bekende is: Living Colour. Mocht je het niet weten, de lijst van invloeden voor deze band is groot; deze bevat namelijk alles van funk tot hardcore. Toch houdt de band zijn setlist verrassend funky. Zeker voor een sfeer waarin iedereen rekent op meer hardrock, brengt Living Colour een interessante afwisseling. Daardoor is het publiek helaas minder enthousiast over deze band dan over Like A Storm. De band draagt zijn track Ignorance Is Bliss op aan de situatie in Amerika, speelt een knallende cover van Song 2 van Blur en Who Shot Ya? van The Notorious B.I.G.. De eerste cover slaat goed aan, maar de tweede wat minder. Dit kan ik alleen maar wijzen op het feit dat Notorious B.I.G. bij minder mensen in de het publiek in de speellijst staat dan Blur. Zo geeft Living Colour een goede, maar niet zo pakkende show.
Men haalt zijn laatste biertjes voor het licht voor de laatste keer uit gaat en het theatrale intro van Alter Bridge begint. De band opent met een nieuw nummer, The Writing on the Wall, en houdt vervolgens een mooie afwisseling aan tussen oude en nieuwe nummers. Helaas is het geluid nogal apart gemixt. De crew wil blijkbaar dat je enkele dingen heel goed hoort: namelijk de stem van Myles Kennedy en de kickdrums. Lieve crew; ook zonder Kennedy’s stem met factor 100 te versterken kunnen we hem prima horen. Na het spelen van een akoestisch nummer, namelijk Watch Over You, ergens halverwege de set, is het probleem met de drums gelukkig een beetje opgelost. Toch blijft het een aparte vorm van geluid en ik zou bijna zeggen dat ik het gitaarwerk te weinig hoor.
Het is in het gigantische voordeel voor de band dat hun set verder staat als een huis. De fans gaan uit hun dak en moeten we het nog hebben over de muzikale kwaliteit van deze mannen? Ze zijn gewoon heel goed. Kennedy’s stem lijkt hier en daar wat moeite te hebben met de hoge noten, maar het stoort niet aan de ervaring. Alle nummers die gespeeld moeten worden, worden gespeeld. Op eentje na: de enige die ik mis is In Loving Memory. Het zijn de pauzes die de band bij zijn concerten neemt om een akoestisch nummertje te doen die zijn optredens echt afmaken. De grootste wauw-factor heeft het voor mij dus niet, maar daar lijkt de fan het niet mee eens. Die klinken nog altijd gewoon alsof ze de tijd van hun leven hebben!
