Het is vandaag 8 november. Ik zit hier in mijn nieuwe Pain T-shirt, plannend waar ik mijn Pain patch ga plaatsen, kijkend naar mijn Pain setlist, plectrum en ticket, met een lichte pijn in mijn nek. Kortom, de komende dagen zullen voor mij één thema hebben. Het Pain concert wat gisteren, een “normale” maandag 7 november, heeft plaatsgevonden.
Het belooft een lange avond te worden, want de band komt niet alleen. Er zijn drie bands aangewezen om het publiek voor te bereiden op de climax die het optreden van Pain zelf is. De eerste opener is Billion Dollar Babies, een band waar het gaat om meer dan alleen de muziek. Er zit een heel imago aan. Outfits met fishnet-shirts, laarzen met hakken en de eyeliner geven je meteen een indruk van wat je kan verwachten, maar zodra je enkele nummers van de band hebt gehoord besef je dat er meer genres worden geraakt dan je dacht. Je hoort hard rock, enkele nummers neigen naar glam rock, maar naast dat je veel hoort, zie je ook heel veel. De band is, ondanks dat de beschikbare ruimte op het podium heel klein is, vol beweging en heel aanwezig. Hierdoor krijgen de heren door hun harde werk met elk gespeelde nummer meer applaus. Wat het ijs zeker breekt is dat zanger Frankie Rich een aardig woordje Nederlands spreekt. Naar mijn mening heeft deze band Tilburg glorieus overwonnen.
Dynazty is de volgende op de lijst. Ik heb me als voorbereiding gewaagd aan zijn recent uitgekomen album Titanic Mass en raad deze zeker aan als je houdt van powermetal met wat extra ‘oomph’. Vergeleken met Billion Dollar Babies is zijn aanwezigheid op het podium iets minder uitgesproken, maar het talent spat er vanaf. We worden getrakteerd op een prachtige bassolo die het hele publiek muisstil bewondert. Dat kan misschien ook komen omdat bassist Jonathan Olsson gewoon een prachtige jongeman is. Daar ben ik gewoon heel eerlijk in.
Wat bij de eerste twee bands wel stoort, is dat het geluid niet geweldig gemixt is. Er is een stijgende lijn in de verstaanbaarheid van de zang beginnend bij ‘bijna helemaal niet’ tot ‘we zijn er bijna’ bij het beginnen van de laatste opwarmer van de avond: The Vision Bleak. Ik had de zogenoemde “Horror Metal” al een kans gegeven op Spotify en was daar, in al mijn eerlijkheid, niet heel warm van geworden. Gelukkig voor mij en voor het publiek klinkt deze band live echt geweldig. Diepe drums en hevig gitaarwerk zijn een perfecte onderbouwing voor die heerlijk zwoele goth-vocals. In stijl en thematiek sluit The Vision Bleak het minst aan bij de rest van de groep, maar elk nummer wordt uitbundig mee geklapt. Het helpt mee dat je nu eindelijk alle tekst die gezongen wordt kan horen, maar het charisma van de band is simpelweg zo goed dat je in de spooky sfeer wordt meegenomen, of je nu gewild had of niet.
Als laatste is het dan eindelijk tijd om het podium helemaal leeg te vegen en de nodige dingen voor de hoofdact neer te zetten: Pain. We zien alle bandleden van de voorgaande acts ineens zonder kostuum netjes meehelpen en voordat je het weet is je persoonlijke ruimte in het publiek weg, want de lichten gaan bijna uit. De eerste tonen van Designed to Piss You Off klinken, geschreeuw klinkt nog harder en het headbangen kan beginnen. De hele show is onwerkelijk goed. Er is een denderend applaus voor elke muzikant, zeker wanneer Peter Tägtgren de drummer aan ons voorstelt: zijn eigen zoon, Sebastian Tägtgren. Voor zeker niet iedereen een verrassing meer, maar kom op, deze knul verdient niet alleen een prijs voor het zijn van een steengoede drummer, maar ook de meest geweldige zoon die een rockende vader zich kan wensen. Zowel oude en nieuwe nummers worden gespeeld en allemaal worden ze net zo hard ontvangen. Zodra de band van het podium verdwijnt zijn de harten van de fans echter nog niet gevuld. Er mist nog een megahit. Het kost ons wat coördinatie om de seksualiteit van de bekende ‘Michael’ en de vieze dingen die zijn moeder zegt los te laten en tot een harmonieus “We want more” te komen, maar het lukt ons wel. Die moeite wordt beloond: het laatste nummer waar we op mogen headbangen, springen en dansen is Shut Your Mouth. De setlists en gitaarplectrums worden naar de gretige fans gegooid, maar dan is het toch echt tijd om naar huis te gaan.
Dit was mijn eerste echte metalconcert sinds 2010 of 2011 en ik was daarom wel een beetje zenuwachtig, maar de pracht die in deze zaal heeft geklonken, heeft me meer dan gemotiveerd om de harde hoek toch maar eens wat vaker te bezoeken. Alle bands hebben, ondanks een niet altijd even goede mix van geluid, bijna perfecte acts neergezet, dus mochten deze ooit weer neerdalen in Nederland, laat die kans dan niet liggen.
