Woensdag is zo’n beetje de minst punk dag van de week. Het is een beetje gewoontjes, je suddert lekker door en wacht op het weekend. Wij gaan hier verandering in brengen door de nieuwe column On Wednesdays We Wear Punk, waarin we even iets dieper op de muziekindustrie ingaan. Soms gaat het over onderliggende boodschappen, soms moeten we gewoon even ranten, maar bovenal: er is altijd wel iets waar we beter over moeten gaan nadenken.
Nieuw materiaal is altijd leuk. Ik zeg het wel vaker, maar het klopt ook nog steeds. Toch is er een soort nieuw materiaal waar ik niet blij van word – sterker nog, waar ik juist over wil gaan ranten – en dat is deluxe albums. Op zijn best is een deluxe album de ‘afmaker’ van het originele album, op zijn slechtst krijg je een nieuw nummertje en akoestische versies of remixes van al bekende nummers. Maakt dit het waard om opnieuw twintig euro neer te tellen voor een schijfje dat je eigenlijk al hebt? Nee, niet echt.
Kijk, het kan acceptabel gedaan worden. Ik zeg acceptabel want ik ben nog steeds geen fan, maar goed. Als je op de releasedatum van een schijfje ook een deluxe editie uitbrengt, zoals onder andere Billy Talent en A Day to Remember hebben gedaan, kun je zelf kiezen welke van de twee je koopt en dan is het compleet je eigen keuze. De band laat je hier ook vrij in. Als er meer bands en artiesten dit zouden doen, zou deze feature waarschijnlijk niet bestaan.
Het probleem
Het probleem is alleen dat het dus niet altijd zo gebeurd. All Time Low bracht Don’t Panic: It’s Longer Now een jaar na Don’t Panic uit. Okay, dat is minder recent dan de eerder genoemde bands, maar je snapt mijn punt. Nu kregen we bij All Time Low in ieder geval nog vier nieuwe nummers (en vier akoestische versies), maar vaak als dit gebeurd, krijg je slechts een enkel nummer of hooguit twee. Zie bijvoorbeeld PVRIS en Memphis May Fire. Als dit gebeurt dan heb je als fan eigenlijk geen keus: koop je het schijfje niet, dan mis je materiaal en is je collectie niet echt compleet. Daarentegen heb je eigenlijk tussen de tien en twintig euro weggegooid omdat het vorige album compleet overbodig is gemaakt.
Excuses
Er zijn vaak wel verzachtende omstandigheden. PVRIS heeft bijvoorbeeld bewust voor een deluxe album gekozen omdat er nu meer mogelijkheden waren voor de band, omdat hij het een stuk beter deed dan het label had verwacht. Bij het schijfje zitten ook de video’s voor de nummers, dus dan krijg je in ieder geval iets meer waar voor je geld, maar goed. Al die video’s zijn ook op YouTube te vinden, net als dat bijna alle nummers tegenwoordig op Spotify te vinden zijn. Ook wordt er regelmatig door bands zo’n schijfje uitgebracht om simpelweg iets uit te brengen, om aan een contract te voldoen, of om makkelijk geld te verdienen. Ik ben nog steeds niet erg vergevingsgezind wat dat betreft. Breng dan echt iets nieuws uit, of verzamel alles voor de onvermijdelijke Greatest Hits als je het goed genoeg doet.
Dus, wat nu…
Dit hele verhaal betekent niet dat ik deluxe albums als de pest vermijdt, helaas. Ik heb Don’t Panic: It’s Longer Now meteen in huis gehaald toen het uitkwam. Het had alles dat mijn kleine fan-hartje overhaalde: gelimiteerde oplage, nieuw materiaal, oud materiaal in een nieuw jasje, nieuwe albumart… Ja, eigenlijk veel dingen die ik net afkraakte, ik weet het. Was ik daardoor minder blij met het schijfje? Een beetje, maar niet bijzonder veel. Ik snap ook wel waarom dit over het algemeen een goede move is voor de bands en labels, maar het speelt zo duidelijk in op wat de fans willen dat het bijna manipulatie is en daarom start ik nu dit protest tegen deluxe albums. Ik wil een echt nieuw album, geen afschepertje. Albums zijn al duur genoeg zonder vijf exemplaren van alles te moeten kopen.
