Circle of Dust is allang geen nieuwkomer meer, maar dit nieuwe album is dat in zekere zin wel. Natuurlijk, nieuw is altijd nieuw, maar dit album is wel het eerste nieuwe Circle of Dust materiaal dat we zien sinds 1998. Hoewel Klayton zelf nooit afwezig is geweest, is dit project dus wel een tijdje naar de zijlijn verplaatst.
Het album opent met een apart intro, wat de toon zet voor de sfeer waarin je je gaat begeven. Zelf na deze introtrack, re_Engage geheten, duurt het intro van het opvolgende nummer, Machines of Our Disgrace, ook nog iets meer dan een minuut. Iedereen die dus een sfeervol begin wil, is aan het juiste adres. De eerste paar tracks zitten tussen de verwachte genres van industrial-metal, hardrock en heavy metal, maar bevatten ook enige trancecore invloeden. Natuurlijk weet je dat er in de projecten van Klayton altijd electronic zal zitten. Deze toevoeging is bij nummers als Contagion heel subtiel. Het werkt wel, maar ik vraag me af of het niet wat meer had gemogen. Door het missen van de duidelijke handtekening van de artiest klinkt het nog altijd als goede muziek, maar dan wel muziek die ik ook aan een ander adres kan vinden.
Geforceerd
Deze metal-esque nummers voelen dan ook meer geforceerd dan de tracks later op het album, want na een korte interlude, die ik eigenlijk over het hoofd gezien had, gaan we de meer space-georiënteerde stijl in, die de nodige diversiteit zal gaan brengen. Over de interlude, Signal, wil ik kort zeggen dat deze redelijk werkt en een korte adempauze in het album legt, maar de intercom stijl aankondiging die deze interlude vormt is een achtergrond die al in alle voorgaande nummers is gebruikt. Ik dacht dat het gewoon een staartje aan het nummer Humanarchy was. Wanneer je het album apart opzet en naar deze in zijn geheel luistert, zal het tot zijn recht komen, maar buiten die gebeurtenis is het apart houden van dit stukje niet nodig geweest.
Afwezige/aanwezige maker
Ik denk dat het opvolgende nummer, alt_Human, mijn favoriet is. In alle nummers na de interlude voel je de dynamiek omhoog gaan en wordt er meer gespeeld met de invloeden van de muziek. De handtekening van de artiest is weer te horen en vanaf dit moment weet ik dat deze muziek niet zomaar ergens anders te vinden is. Nummers als Outside In en k_OS brengen het tempo iets omlaag, Neurachem pakt die hardheid weer even terug. Het album eindigt zoals het begint, met een lang instrumentaal outro, Malacandra, van iets meer dan zes minuten.
Kortom…
Het is jammer dat de eerste helft kwalitatief gezien in orde is, maar de eigenheid er zodanig ontbreekt dat het een worsteling is om doorheen te komen. Het helpt daarbij ook niet mee dat er maar twee tracks zijn (intro en interlude niet meegerekend) die onder de vijf minuten zijn. Als je voor bijna zes minuten moet luisteren naar een nummer wat die ‘touch of love’ lijkt te missen, dan voel je je bijna verdrietig. Ik merk ook dat op deze tweede helft de tracks sneller voorbij lijken te gaan, terwijl de lengte niet is veranderd. Het maakt niet meer uit dat tracks zo lang zijn, ze luisteren een stuk makkelijker weg. Kortom: we weten allemaal dat Klayton, Circle of Dust, Celldweller, Scandroid of hoe je hem ook wilt noemen, geen normaaltje is. Dat verwacht ik ook niet van hem. Laat die metaldingen lekker achter je, duik je opnamebunker in en doe je eigen ding. Of er nou een echt drumstel in zal zitten of niet; goede muziek kan ook “uit een doosje” komen en retegoed zijn. Daar weet jij alles van, Klayton.
Eindbeoordeling: 7/10
Releasedatum: 9 december 2016
Label: FiXT
