Gisteravond was het 15 december, een doodgewone dag. Gelukkig had Dynamo Eindhoven een prima oplossing om dat te veranderen; Caliban, Suicide Silence, Any Given Day en To The Rats and Wolves zouden hier de mainstage betreden en de zaal vullen met een stevige pot metalcore. Een prima reden dus voor mij om de trip op en neer te maken en mijn eerste bezoek aan de zaal te brengen.
Als eerste was het podium voor To The Rats and Wolves, met de taak het publiek dat uit de kou kwam op te warmen. Na de eerste minuut kreeg ik al het idee dat deze band qua stijl te vergelijken was met Eskimo Callboy, wat zeker niet verkeerd is. Helaas had de band weinig ruimte om te bewegen, waardoor het publiek ook minder zin leek te hebben om mee te doen. Desondanks deed de band zelf toch zijn best om het publiek toch opgewarmd te krijgen. Persoonlijk denk ik dat deze band het beter zal doen met iets meer ruimte en voor een beter opgewarmd publiek, maar helaas heb ik geen vergelijkingsmateriaal.
Vervolgens was het de beurt aan Any Given Day om het ondertussen toch wel lauwwarme publiek bij te warmen voordat de hoofdacts het podium mochten betreden. De band zelf had er meer beweging in zitten dan zijn voorgangers en wist ook in het publiek wat meer beweging los te krijgen. Ik kende de band voorheen alleen van naam, maar na deze set ben ik toch wel benieuwd naar meer muziek van deze heren. Een van de opvallende dingen was echter de aankondiging dat de band zijn zwaarste nummer ging spelen, terwijl dit toch echt alleen in de brug echt goed zwaar werd. Dit statement werd al helemaal ontkracht toen de band aan het einde van de set een veel zwaarder nummer speelde en hierbij ook de eerste wall of death van de avond neerzette.
Als volgende mocht Suicide Silence Eindhoven onveilig maken. Het was mij vrijwel direct duidelijk dat niet al te veel mensen hier voor de band waren, want hoewel er meer beweging was dan bij Any Given Day, stonden er naar mijn mening nog steeds te veel mensen stil. De hoop was dus dat deze mensen hier waren voor Caliban en niet gewoon saaie nietsnutten waren. De set van Suicide Silence zat heerlijk in elkaar en bestond uit zowel nieuwe als oudere nummers. Alles leek prima afgestemd te zijn en hoewel ik had verwacht dat vocalist Hernan “Eddie” Hermida live wat minder goed zou zijn dan op de albums(vocalisten die hun album niveau behouden zijn tenslotte zeldzaam). Gelukkig wist Hernan hier toch echt het tegendeel te bewijzen en deed al zijn screams perfect, hoewel hij zich niet geheel aan de album versies hield, iets waar ik persoonlijk geen problemen mee heb.
Dan was het nu tijd voor zo ongeveer de helft van het publiek om te bewijzen dat ze niet naar Dynamo kwamen om alleen maar een beetje stil te staan: Caliban mocht de avond vol harde muziek afsluiten. Ik heb voor de show een paar nummers van de band geluisterd, maar helaas was ik niet helemaal onder de indruk van de band. Gelukkig wist de band dit live zeker goed te maken. Vocalist Andreas Dörner zei “spring!” en het publiek springt, Andreas vraagt om een circle pit en deze komt er; kortom, het publiek was hier toch echt voor Caliban en gehoorzaamde de band maar al te graag. De band liet het publiek genieten van zowel de oude nummers als nieuw materiaal van het album Gravity en speelde een cover van Rammstein’s Sonne, die voor een metalcore versie beter klonk dan verwacht(hoewel ik helaas toch echt van mening ben dat het origineel beter is). Al met al heeft de band me er dus van weten te overtuigen meer te zijn dan “een willekeurige metalcore band”.
Was de avond geslaagd? Jazeker, Caliban, Suicide Silence en Any Given Day kan ik zonder twijfel als live act aanraden, maar helaas moet ik bij To The Rats and Wolves nog lichte twijfel uitspreken, hoewel ik persoonlijk ook van deze band wel heb kunnen genieten.
