De Engelse alternatieve rockband Nothing But Thieves stond afgelopen dinsdag, 29 november, in de Amsterdamse Melkweg en het was me een waar genoegen om deze show mee te maken. Frontman Conor Mason is een fantastische performer en ook deze keer liet hij zich van zijn beste kant zien.
De show werd geopend door de rockband Airways, de band kreeg de zaal goed mee en ook vocaal heb ik er niets op aan te merken. Het was echter wel echt een voorprogramma bandje, ik zie deze heren niet zo snel echt groot worden. De muziekstijl is te vergelijken met die van de hoofdact, maar Airways mist de speciale stem die een band als deze wel echt nodig heeft om uit te blinken.
Een kwartiertje later dan gepland arriveerde Nothing But Thieves op het podium. De eerste noten van Itch werden ingezet en gelijk ging de zaal helemaal los. De setlist was erg divers en bestond uit oudere nummers, nummers van het album en zelfs twee nieuwe nummers. Een van de nieuwe nummers, Design, laat echt zien wie deze band is en wat hij uit wilt stralen. Een lekker rocknummer met vocals van extreem hoge kwaliteit.
De ijzersterke stem van Mason is vooral goed hoorbaar in nummers als If I Get High, Excuse Me, Six Billion en Lover, Please Stay. Hij switcht zonder moeite van laag naar hoog, van hard naar zacht. Het lijkt hem allemaal te lukken zonder enige moeite. Natuurlijk kwamen singles als Trip Switch, Ban All the Music en Graveyard Whistling aan bod, maar ook overige tracks van het debuut album als Honey Whiskey en Painkiller werden niet achterwege gelaten.
Kortom, Nothing But Thieves is een band met extreem veel potentie. Ik verwacht dat de mannen nog ver zullen komen en nog lang niet aan de top van hun populariteit zijn. Het voorprogramma van Muse verzorgen is een gouden keuze geweest en het heeft de band de erkenning gegeven die hij zeker verdient. Ik ben benieuwd wat de tweede fase gaat brengen en misschien staan ze over een aantal jaar wel in de Heineken Music Hall. Het zou mij niks verbazen in ieder geval.
