Het is niet vaak dat ik een fysieke CD in mijn handen krijg. Ik was daarom ook aangenaam verbaasd toen ik Once Human’s nieuwe album Evolution, welk 10 februari uitkomt, als fysieke promo in mijn handen kreeg. Ik moest even zoeken voor de CD-lade van mijn laptop, maar daarna kon ik toch eens luisteren wat er op deze glimmende frisbee stond. Once Human is een relatief nieuwe melodic deathmetalband en bracht in 2015 zijn debuutalbum The Life I Remember uit. Het is de eerste keer dat ik van de band hoor, maar niet de eerste melodic death band met een frontvrouw: Arch Enemy schalt met regelmaat over mijn speakers. Een van de dingen die me opvallen aan de promotekst die te lezen is, zijn de drie gitaristen, aangezien ik er niet meer dan twee had verwacht.
Aparte overgangen
Het album opent met een track genaamd Flock of Flesh. De intro van het nummer is onheilspellend, maar wordt helaas misschien iets langer gerekt dan nodig. De vocalen scheuren door mijn speakers op een niveau dat veel vrouwen niet halen, maar vocalist Lauren Hart blijkbaar wel. Het is voor mij in ieder geval in dit nummer lastig een derde gitaarlijn te onderscheiden. Het volgende nummer heet Eye of Chaos en opent een stuk zwaarder dan zijn voorganger en houd dit ook vol met diep gitaar en baswerk, zeer uitnodigend om te headbangen. De track is een duister geheel en overschrijdt het niveau van zijn voorganger. Als derde krijgen we Mass Murder Frenzy. Het nummer is niet echt heel erg speciaal, tot ik rond de anderhalve minuut ineens een overgang hoor naar een minder snel stuk dat een beetje raar klinkt. Ik moest de track meerdere malen opnieuw afspelen om erachter te komen hoe deze in elkaar zat. De gitaren lijken dezelfde riff te blijven spelen, terwijl de rest eromheen wel verandert. Van de rest van de track word ik niet erg warm.
Variëteit
Gravity opent een met een stuk heerlijk gitaarwerk, om vervolgens een abrupte overgang te hebben naar het agressieve stuk met vocalen. Het gitaarwerk achter de rest van het nummer heeft een beetje iets progressiefs, maar is niet per se onaangenaam. Het nummer Dark Matter begint meteen met snelle riffs en dubbelbass en de band lijkt het kopje melodic even zat te zijn door een lekker rauw nummer te brengen. De solo klinkt prachtig, maar wordt helaas weer omringd door twee overgangen die toch net niet helemaal lekker in elkaar zitten. Met het nummer Paragon laat de band direct weer horen het melodische toch niet geheel zat te zijn. In Paragon horen we ook wat normale zang en deze klinkt zeker niet verkeerd. Het gehele nummer klinkt lekker en lijkt beter in elkaar te steken dan een paar eerdere nummers: geen nare overgangen in dit nummer!
Eind goed, al goed.
De zevende track op het album draagt de naam Drain en opent ongeveer even zwaar als Eye of Chaos, maar houdt dit ook aan met een lead gitaar die wat heerlijke hoge tonen speelt. Het nummer bevat ook wat vervormde zang van een van de mannelijke leden, niet per se vervelend maar het maakt de track niet veel beter. Niet dat dit echt nodig is, want de track zit als geheel prima in elkaar, met een heerlijke outro van shreddende gitaren en zang. Killers for Cure heeft wat electronics in de intro zitten, om vervolgens met lekker duister gitaarwerk door te gaan. Het nummer houd dit bijna vijf minuten vol en lijkt hoop te geven voor het feit dat de band in eerdere nummers niet met overgangen om leek te kunnen gaan. Afsluiten doen we met Passenger, een track die met een lekker ritmische riff opent. De dik vijf minuten durende track is een prima afsluiter van het album, ook weer zonder enige abrupte overgang. Tot op dit moment vraag ik me echter nog steeds af waarom de band een derde gitarist heeft, want als er op een punt drie gitaarlijnen waren is mij dit niet heel erg opgevallen.
Beoordeling
Op de abrupte/rare overgangen na ben ik tevreden over het album. De band laat weinig steken vallen, iets wat voor een tweede album best een goede prestatie is.
Eindbeoordeling: 7,5/10
Releasedatum: 10 Februari 2017
Label: EarMusic
