LIVE REVIEW: A Day to Remember in 013

Het was, voor eens, een prachtige dag op 15 februari. Het zonnetje scheen, de vogels floten: het zou zeker een dag zijn die we ons nog lang zullen herinneren. Oh ja, A Day to Remember was toevallig ook in het land en stond, samen met Neck Deep en Moose Blood, in de Tilburgse 013. Dat maakte het ook memorabel.

Vanwege een aantal communicatieproblemen missen we de eerste helft van Moose Blood, maar gelukkig zijn er van helften altijd twee. Mijn verwachtingen zijn niet erg hoog, dus erg verrassend is het niet dat de band ze overtreft. Wat wel verrassend is, is de energie die van het podium spat: dit komt voor eens niet van druk gedoe op het podium, maar vanuit de muziek zelf. Het komt zo goed over in de 013, dreunt bij je binnen, wordt met volle overtuiging gespeeld, als je Moose Blood hierna nog niks vindt dan is het gewoon helemaal niks voor jou. Er had wel wat meer met het publiek gesproken mogen zijn en de performance zelf was niet om over naar huis te schrijven, maar ach, een perfecte show zie je niet vaak.

Nadat onze feels al zijn opgewarmd, is het tijd voor Neck Deep om onze spieren op te warmen. De band brengt altijd intens veel energie naar een set en je weet dat het podium goed in elkaar is gezet als hij nog overeind staat na een Neck Deep show. Toch mist er iets: frontman Ben Barlow is niet zo springerig als normaal en in plaats van zichzelf een dubbele hernia te headbangen, doet hij zichzelf nu slechts een enkele aan. Ook klinken de vocals niet altijd even geweldig, maar voor een laatste show van de tour is dat te excuseren. De set is snel, hard en met weinig adempauzes. Hier is er al wat meer interactie met het publiek (zo wordt onder andere gemeld dat de band de volgende dag naar Los Angeles zou vliegen om daar aan een nieuw album te beginnen) en de eerste crowdsurfers en moshpits zijn een feit.

Het lange wachten op A Day to Remember duurt, nou ja, best lang – de band begint maar liefst een half uur nadat het eigenlijk van start had moeten gaan. Degenen die zich zorgen gingen maken over of ze nog wel thuis kwamen werden later gerustgesteld: de band is alsnog rond het afgesproken tijdstip geëindigd. Hoe je 19 nummers in iets meer dan een uur verwerkt? Nou, heel simpel: niet veel met het publiek praten en lekker je ding blijven doen op het podium. Ikzelf hou van publieksinteractie, zoals je misschien wel weet, maar aangezien het merendeel toch voor de band zal komen en niet voor leuke praatjes is dit niet voor iedereen een struikelblok.

De show van de band is wel erg goed geregeld en je hoeft je geen moment te vervelen: tijdens de hele set hebben twee grote schermen (verkleed als oude televisies, want ja, het is toch bijna carnaval) vele beelden de zaal in geslingerd. Van beelden uit videoclips tot artistieke plaatjes en zelfs livebeelden van precies dat moment, het komt allemaal langs en is een genot om naar te kijken. Ook de confetti, stoomkanonnen en alles wat het publiek in wordt gegooid maakt het een show om niet te vergeten. Helaas zorgt dit er wel voor dat de band zelf een beetje wegvalt – om tegen zulke afleidende dingen om je heen op te boksen moet je zelf wel erg actief zijn, maar de band kon dit level van activiteit niet volhouden en hierdoor valt hij niet helemaal op. Tijdens All Signs Point to Lauderdale, richting het eind van de set, blijven de schermen voor eens redelijk rustig en valt pas op dat de mannen lekker bezig zijn op het podium.

Ik weet dat ik redelijk wat kritiek heb, maar geloof me als ik zeg dat het toch een leuke show was. Een A Day to Remember show is een beleving en een beleving gaat niet zozeer om hoeveel nummers er worden gespeeld en wat de band doet. Ook al had ik, afgaande op mijn eigen criteria van een goede show, eigenlijk ontevreden naar huis moeten gaan, toch heb ik een leuke en vermakelijke avond gehad. Voor een kleine sfeerimpressie van deze beleving kun je hieronder een aantal foto’s bekijken!