Vorig jaar was Sum 41 in februari nog in de Melkweg Amsterdam te vinden, om zijn wederopstanding in te luiden. Dit jaar is de band op tour gegaan om het zevende album van de band, 13 Voices, een show te geven. Natuurlijk moest ik hier bij zijn. Dus trok ik er gisteravond op uit richting Tilburg, want Sum 41 heeft hier samen met Hollerado in de grote zaal gespeeld.
Zoals ik al zei mocht Hollerado de al volle zaal opwarmen. De easy-going indierock nummers brengen een vrolijke, maar rustige sfeer in de zaal. Waar veel nummers een beetje op elkaar lijken en niet elk bandlid even enthousiast op het podium staat te spelen, is er verder weinig op aan te merken. Misschien dat de band simpelweg een beetje verlegen is. Zanger en gitarist Menno Versteeg laat tussendoor weten dat hij een speciale band met Nederland heeft en het bijzonder is dat hij en zijn band hier mogen spelen. Zijn grootvader is opgegroeid net buiten Leiden en heeft ook in het verzet gezeten, waar Menno het laatste nummer van de set aan opdraagt. De band speelt slechts een half uur, maar weet het publiek toch aan het klappen te krijgen. Hollerado wordt met een goed applaus en wat bescheiden gejuich het podium afgewerkt en het doek voor het podium gaat omhoog.
Ik heb een goede plek bij de geluidstafel gevonden, want ik weet een klein beetje wat komen gaat. Ik heb geen behoefte aan ellebogen in mijn gezicht en als deze show (met groter publiek dan in de Melkweg) enigszins op die van vorig jaar zal lijken, zullen er overal moshpits kunnen ontstaan. Als de lichten weer uit gaan blijft het doek nog even omhoog en horen we naast Introduction to Destruction nog vele andere fragmenten door elkaar. Daarna is het moment toch echt daar: het doek valt, iedereen gilt en de band begint met spelen.
De gehele set lang is er een verfrissende afwisseling tussen nummers van het nieuwe album en eerder werk. Elk album komt aan bod, zelfs het oudste werk van het Half Hour of Power album. Zo blijft de stemming er goed in voor nieuwere, jongere fans en de fans die er vanaf het begin af aan al bij zijn geweest. Een belangrijk punt voor frontman Deryck Whibley deze avond is gezelligheid en familie. De “Sum 41 family” heeft een grote rol in het leven gespeeld van de frontman, ook in de zware tijd waarin hij vocht tegen zijn alcoholverslaving. Daarom wordt de harde, gewelddadige set even onderbroken voor het veel rustigere nummer War. Daarna wordt het tempo gewoon weer opgepakt met Motivation en gaat het moshen gewoon weer verder.
De band speelt best veel nummers en het begint behoorlijk broeierig te worden in de zaal, terwijl we allemaal weten dat het ergste nog moet komen. Na een kleine tijd is gevuld met ouderwetse metal en Grab the Devil By the Horns and Fuck Him Up the Ass komen in een rap tempo harde klassiekers als We’re All To Blame, Walking Disaster, No Reason en Still Waiting. Toch sneakt Whibley er nog een rustig en emotioneel momentje tussen wanneer we, met Whibley op een klein B podium, het nummer With Me kunnen zingen. Wanneer de hitte en klammigheid van de zaal een hoogtepunt lijken hebben bereikt verlaat de band voor korte tijd het podium.
Whibley komt solo op en laat het publiek in volle emotie genieten van Crash en Pieces. Niet dat het feestje aan een einde loopt hoor: de laatste klanken van Pieces zijn net afgelopen en er wordt alweer een overgang gemaakt naar Welcome to Hell. Als laatste weet elke Sum 41 fan dat het concert niet is afgelopen voordat Fat Lip is gespeeld, dat is dan ook precies wat volgt. Voor een laatste keer staat heel het publiek te springen, bier te gooien en te zweten. Daarna is het voor velen, ook voor mij, tijd om de trein naar huis te halen. Helaas heb ik hierdoor blijkbaar wel de tweede encore gemist en voor iedereen die wel is gebleven en Pain for Pleasure mee heeft kunnen maken: ik ben voor eeuwig jaloers.
Of je nu al jaren met de band meeloopt zoals ikzelf, of pas recent dankzij 13 Voices van deze band hebt gehoord, we zullen het er allemaal over eens kunnen zijn dat deze band vol leven en charisma zit en een zeer sterke show neerzet. Dit concert was volledig terecht uitverkocht en de zaal is terecht tot aan het dak toe gevuld geweest met mosh-hongerige fans. Waar de ventilatie van de zaal misschien wat tekort deed en zelfs ik zeiknat de zaal uit liep, is dit het uitdrogen helemaal waard, want de “Sum 41 family” is een hele bijzondere, hechte familie.
