De band Dead by April heeft als hij zijn naam eer aandoet tenminste nog een afscheidscadeautje voor ons. 7 April komt namelijk het vierde schijfje van het Zweedse kwartet uit. Het album heet Worlds Collide en markeert het eerste plaatje waaraan Marcus Rosell mee werkt, evenals de eerste keer dat de stem van bassist Marcus Wesslén een wat grotere rol mag spelen. De singles Breaking Point, Warrior en My Heart is Crushable zijn op het moment al te beluisteren
Ben je echt niet om me aan het huilen?
Een van de eerste dingen die me opvalt aan het schijfje in het algemeen, is dat het album barstensvol zit met agressieve riffs en energieke nummers. Een van de jammere dingen aan een groot deel van de nummers is dat de refreinen echt irritant repetitief zijn. Na vier keer te hebben gezegd “I’m not crying over you” heb ik best wel door dat je dus niet om me aan het huilen bent, maar iets in me zegt dat je toch mijn aandacht wil, want je roept het zo’n 12 keer achter elkaar. Om even weer terug te pakken op het album en niet de zanger die zijn best doet om geen traantje weg te pinken, is het dus jammer dat bij de meeste nummers de heerlijke energie die opgebouwd wordt meteen weer door de WC gespoeld wordt. De band laat over het gehele album wel hier en daar een steek vallen, maar over het algemeen blijft het een beetje bij wat ik net heb genoemd.
Hier en daar iets speciaals
Ieder album heeft natuurlijk een paar echt vet goeie nummers erop staan. Voor Our Worlds Collide zijn dit er natuurlijk ook een paar. Hoewel opener Crying over You een perfecte intro heeft, haalt het refrein dit nummer van het lijstje af. Warrior is echt een heerlijk nummer en zal ongetwijfeld je workout sessie, je fietstocht of gewoon je moment een stuk gaver maken. Dit komt deels door het gehele positieve gevoel wat het nummer met zich meebrengt in een heerlijk moshbaar, mogelijk zelfs dansbaar jasje. Breaking Point heeft redelijk dezelfde sound, maar mist toch echt de positieve spirit. De volgende uitschieter is My Heart Is Crushable, waarin alles echt perfect op elkaar afgestemd lijkt te zijn. Ik kan je helaas niet echt uitleggen waarom, maar het nummer steekt gewoon mooi in elkaar. Mocht je net als ik van echt vol agressieve nummers houden, dan is This Is My Life zeker een goede track voor je. De track levert een 4 minuten lange klap in je bakkes, puur genieten dus.
Voor iedere stap vooruit een stap terug
Het liefst wil ik deze track gewoon vergeten. Ik heb het gevoel dat mijn oren onrein zijn geworden, alsof er gewoon ineens pure diarree in is gevloeid. Over welke track heb ik het? For Every Step is het welbekende ene kutnummer dat eigenlijk niet op een album had mogen belanden. Tot op dit moment zit ik me nog steeds af te vragen: “Wat? Hoe? Waarom? WAAAAROOOOM?!” Ik weet gewoon niet wat de band zich in zijn hoofd heeft gehaald en om eerlijk te zijn dacht ik eerst dat het geluid niet uit mijn mediaspeler kwam. De instrumenten op de achtergrond vallen mee, die zijn gewoon minder energiek en agressief dan de rest van de nummers. Maar dat is het probleem niet. De zang is het probleem, want ik vraag me toch echt af welke malloot het een goed idee vond om een schlager (ja, dat lees je goed, SCHLAGER) zanger uit te nodigen als gastartiest op een metal album. Volgens mij moet er hier iemand ontslagen worden, want zelfs een teehee is hier niks bij. Moest ik hier een hele paragraaf aan vuil maken? Ja dat moest, ik heb namelijk geprobeerd de diarree uit mijn oren aan mijn toetsenbord af te smeren.
Beoordeling
Het album levert ons tien redelijk goed tot geweldige tracks en een hoopje stront (vliegen niet inbegrepen). Ik zou de band na dit schijfje te hebben geluisterd best een keer live willen zien en dan maar oordopjes meenemen, mochten ze For Every Step spelen. De band heeft op zich prima werk geleverd en mij zo’n 40 minuten aan luisterplezier geleverd.
Eindbeoordeling: 7/10
Releasedatum: 7 april 2017
Label: Spinefarm Records
