Gisteravond, op 6 april, was het tijd voor menig uitschot van het volk om af te reizen naar Amsterdam. Ghost, een band die meer dan bekend is vanwege zijn uitbundige imago rondom het voorstellen van een satanische kerk, beloofde een prachtige ceremonie neer te zetten in AFAS Live.
Eerst was de taak aan het duo van Zombi neergelegd om het publiek in de juiste sfeer te krijgen. Het geluid van het duo is het beste te omschrijven als een flinke dosis progressive electronic, in de richting van space rock meets synthwave. Gewapend met slechts een klein mixpaneel, een dikke basgitaar en een drumstel komen er sferische geluiden van het podium af. Het is niet te ontkennen dat het publiek een beetje teleurgesteld is door het lage tempo en deze band waarschijnlijk niet thuis nog een keertje zal opzoeken, want het applaus blijft wat mager en je voelt de concentratie van de menigte wegvallen zodra een rustiger nummer wordt gespeeld. Richting het einde van de set begint het een beetje te schommelen tussen de mensen en het afscheid tussen onszelf en Zombi blijft dunnetjes. Toch moet ik meegeven dat de set strak in elkaar zat: alles liep prachtig achter elkaar aan het het geluid klonk geweldig. Als je bij Louder Than Words graag leest over andere space rock acts, zul je deze mannen zeker een kans moeten geven.
Na een korte change-over is het tijd voor de eerste communie, door middel van een tape met wat kerk- en keelzang en het ceremonieel weghalen van de doeken over het drumstel en de keyboards. Na een tijd die akelig lang lijkt door het broeiende enthousiasme van het publiek, gaan de lichten eindelijk uit en zien we de eerste ghouls verschijnen. De eerste riffs van Square Hammer klinken en het publiek begint direct ijverig devilhorns op te gooien. De opkomst van Papa Emeritus III zelf is net zo theatraal als de band zelf; je kunt zien dat iedereen zich heel bewust is van de rol die ze spelen op het podium en het gebrek aan mogelijke gezichtsexpressie, dus de lichaamstaal van de leden maakt het geheel zowel grappig als professioneel.
De hits worden achter elkaar gezet als een trein en het duurt even voordat Papa ons persoonlijk aanspreekt. Natuurlijk bevat zijn speech genoeg innuendo’s en het publiek hapt als een vis naar een worm aan een vishaakje als het aankomt op zijn grapjes. De set gaat verder met oude en nieuwere nummers, knallers als Cirice, From the Pinnacle to the Pit en Year Zero zijn allemaal redelijk vroeg in de set al gespeeld en ik moet me even afvragen welke hits de band straks over heeft voor het eind. Gelukkig blijf ik er bij het begin van elk nieuwe nummer aan herinnerd worden dat Ghost drie albums vol met ‘catchy-Satan-praising’ heeft en zo klinken dus ook tracks als He Is, Absolution en Mummy Dust achter elkaar. De laatste traktatie voordat de band heel even (echt waar, heel eventjes maar) van het podium verdwijnt is natuurlijk Ritual.
De toegift is helaas maar één nummer, maar na een speeltijd van iets meer dan anderhalf uur mag een concert van mij ook wel op een eind lopen, de Popestar tour is al even gaande en de band zal ook weer vroeg weg moeten. Als slot krijgen we wel nog een prachtig verhaal van Papa over het vrouwelijk orgasme en worden we uitgenodigd allemaal mee te zingen met de laatste knaller, het climax, de grote “O” van Monstrance Clock.
Ikzelf heb zo’n kleine drie jaar gewacht op deze band na hem twee keer op Pinkpop te zijn misgelopen, dus mijn eigen enthousiasme zou ik de weg kunnen zitten bij een compleet objectief ordeel, maar in principe was er weinig mis met deze show. Het decor en het licht waren prachtige toevoegingen aan de algehele image en sound van de band en de interactie met het publiek en tussen leden zelf maakten het een soort ‘kerk in je huiskamer’-effect. Je voelde je verbonden en welkom met de mensen naaste je. Een klein minpuntje is wel dat (voor de verandering) het geluid een beetje plat was gemixt. Ik miste de bastonen op sommige punten, waar zo’n lekkere dreun onder de gitaren door juist meer diepte had kunnen geven in de kwaliteit van het geluid.
