Het festivalseizoen is duidelijk begonnen en ook de metalfans worden elke zomer niet vergeten. In België is er namelijk Graspop Metal Meeting, met een breed scala aan de hardste muziek. Wij zijn hier dit jaar ook bij en brengen jou onze indrukken!
Door een opstopping bij de ingang van het festival kunnen we slechts de laatste twintig minuten van The Monolith Deathcult meekrijgen, maar de heren trakteren dan wel op een vette show. Tussen het kabaal van technische deathmetal door maakt de band tijd om de fans erbij te betrekken met korte praatjes. Daarna stampt de muziek gewoon weer verder. Wat je niet verwacht bij deze muziek is zwaaien op de maat, maar hier is er zeker sprake van! Het afscheid is kort maar krachtig: de band ramt er nog een laatste nummer doorheen en fans lijken tevreden weg te lopen. Wij hebben in ieder geval een hoop geleerd.
We komen pas halverwege Like a Storm’s set binnen (hel bestaat uit alle bands die je wilt zien, die allemaal tegelijk spelen), maar de heren hebben duidelijk niet op ons gewacht en zijn al lekker bezig. De muziek klinkt goed, er is leuke interactie tussendoor en er komt zelfs een cover van AC/DC’s TNT langs. Ook wordt de vader van de frontman, bassist en gitarist op het podium gehaald, omdat het vandaag vaderdag is. Voor het laatste nummer, Love the Way You Hate Me, komt zelfs een didgeridoo tevoorschijn.
Terwijl we wachten op Alestorm is Ugly Kid Joe nog lekker zijn ding aan het doen op de main stage. De muziek brengt het hele veld aan het deinen, mensen trekken zich niets van het snikhete weer aan en springen graag mee als de band hierom vraagt. Als klap op de vuurpijl komt Evanescence frontvrouw Amy Lee een nummer meezingen. Goede wachtmuziek van uitstekende kwaliteit!
Je dacht het misschien al, maar na Ugly Kid Joe was het de beurt aan Alestorm met zijn gezellige piratenmetal. Het is een fijn feestje en ook al beginnen na een half uur de nummers redelijk hetzelfde te klinken, knalt er toch genoeg plezier af van het podium om je de rest van de set door te laten feesten. Volgende keer pak ik er wel een biertje bij, want dat was het enige dat miste! Ik snap nog steeds niet wat de backdrop (een eend in een banaan met psychedelische kleuren erachter) nou met de band te maken heeft, maar wie daar iets om geeft is een kniesoor en mag van mij gekielhaald worden tot diegene een biertje meedrinkt en een “yohoho” laat horen.
Om snoeihard met snoeihard te kunnen vergelijken, nemen we ook een kijkje bij The Black Dahlia Murder. Waar de stijl van de band misschien wat rommeliger is dan die van The Monolith Deathcult, laat de band wel meer van zijn persoonlijke kant zien. Nadat er een pet het podium op wordt gegooid, vraagt men of er misschien ook wat van die heerlijke wiet gegooid kan worden. Helaas lijkt de vraag niet te worden beantwoord. Daarom speelt de band gewoon lekker verder. Zweet en blastbeats vliegen van het podium en het publiek draagt de ene na de andere crowdsurfer richting het podium.
Wat is nou de beste opvolger voor snoeiharde metal? Iets minder serieuze metal natuurlijk en laat Steel Panther daar maar voor zorgen! De set zit vol humor, sex en campy 80s metal, dus als je geen zin hebt om met een dirty mind lol te maken, zit je hier sowieso verkeerd, maar voor mij werkt het geweldig. De muziek klonk net zo lekker als Lexxi’s moeder, de vrouwen die op het podium werden gehaald gingen lekker uit hun dak en ik zou zweren dat het nog een paar graden heter werd op het veld. Afkoelen is het zeker niet, maar dat mag niet deren met deze geinige show.
Na de bijzonderheden van Steel Panther is het tijd voor een band die ietwat een buitenbeetje is in de line-up: Graveyard en zijn bluesrock zijn een aangename act om bij af te koelen, voor zover dat mogelijk is in de dampend hete Marquee Stage. De emotionele teksten worden passievol meegezongen door een enkeling vooraan in het publiek, maar de rest van de intieme sfeer is toch echt het werk van de band zelf. Gelukkig is Graveyard daar heel goed in en ondanks dat er niet heel veel mensen staan, voelt het alsof de ruimte helemaal vol is.
Intussen is Mastodon begonnen op de main stage. Veel gepraat wordt er niet, het is tijd voor serieuze rock en dat leveren de mannen ook. Er wordt goed en strak gespeeld – iets anders hadden we ook niet verwacht met de hoeveelheid ervaring die de band heeft – en menigeen staat dan ook flink mee te knikken en te zingen. Het is een degelijke set, maar er helaas niet er bovenuit steekt met al het goeds dat we vandaag al hebben gezien.
Nog even wachten en dan is het tijd. Maar goed, na al die jaren wachten op Evanescence kunnen die paar minuten er ook nog wel bij. De band komt op en knalt meteen met het nummer Everybody’s Fool. Je ziet de fans genieten en de band zelf ook, want de glimlach is alleen van Amy Lee’s gezicht als ze een moeilijke noot eruit gooit alsof het niets is. Mijn innerlijke emo is intens mee aan het zingen en, vooruit, van buiten ben ik ook gewoon aan het zingen. Wat een strot heeft Lee, wat speelt ze vol emotie, wat is de band erachter lekker bezig. Het enige wat ik aan zou kunnen merken is dat er weinig poespas rondom de muziek is, maar de muziek zelf stelt zeker niet teleur. Welkom terug, Evanescence, hopelijk kan dit snel in de herhaling!
Er is net genoeg tijd om het laatste stukje van Rob Zombie mee te pikken. Het lijkt vandaag wel de dag van de lolligheid met Steel Panther, Alestorm en deze set. Rob Zombie gaat rustig zijn nummers af en het publiek brengt het optreden naar een hoger niveau. Dat wil niet zeggen dat de set slecht was – integendeel, ik was me goed aan het vermaken, Rob Zombie is geboren om op een podium te staan – maar als je een aantal tieten langs ziet komen en het hele veld mee hoort brullen, blijft dat toch net iets beter hangen.
Wie zich een weg durft te banen richting de Jupiler Stage, komt al gauw tot een halt. Een gigantische massa heeft zich verzameld voor Sum 41, de enige punk act van de dag. Onderschat deze mensenmassa echt niet; alle ruimte die er voor het podium is, wordt benut. Natuurlijk is het ernstige ketterij om niet naar de headliner van de avond te gaan (Scorpions), maar Sum 41 is een act die je gewoon niet kunt missen. Daarbij leek Scorpions zich aardig te vermaken op het podium, dus laten we er even van uit gaan dat alles in orde is geweest. Na een kort intro via een bandje, komen de heren een voor een op en openen hun show met The Hell Song. Laten we je alvast verklappen dat de set vol zit met nostalgische superhits. Het publiek springt, zingt en klapt meteen mee en dit zet de enthousiaste toon voor de rest van de show. Frontman Deryck Whibley is uitermate thuis in het vermaken van het publiek en vindt het geweldig dat er zo’n grote menigte bij zijn podium staat. Na onder andere Fake My Own Death, Goddamn I’m Dead Again en Motivation is het tijd voor de gebruikelijke cover-onderbreking en schreeuwt iedereen even mee met Master of Puppets van Metallica en We Will Rock You van Queen. Verrassend genoeg eindigt de set nog niet na de laatste noten van Fat Lip, maar krijgt men nog een laatste kans alles uit zijn longen te halen met Still Waiting.
Na een vrolijke, oppeppende set van Sum 41 maakt een meerderheid zich direct uit de voeten richting Main Stage 2. Sabaton staat op het punt te beginnen. De heren komen onder de laatste noten van You’re In the Army Now op en na de eerste track, Ghost Division, valt er meteen iets op: frontman Joakim Brodén is hevig geëmotioneerd door het massale publiek wat hij en zijn bandleden voor hun neus hebben en komt wat langzaam uit zijn woorden. Hij laat weten dat dit jaar het tienjarig jubileum is van de eerste Sabaton show op het festival en wil deze avond graag bijzonder maken. Daarom worden we allen getrakteerd op nieuwe en oude nummers. Zo komen Screaming Eagles en The Art of War langs, afgewisseld met nieuwer material zoals The Last Stand. Natuurlijk moet men ook nog doen alsof Swedish Pagans niet gespeeld mag worden, maar dat blijft een geintje waar we altijd om zullen lachen. Aangezien we niet in Nederland zijn, gaat aan het eind van de show helaas de broek van Brodén niet uit en op zijn hoofd, maar wel zien we een bewogen man die ontzettend dankbaar is. Shiroyama en To Hell and Back zijn de laatste twee nummers van de toegift, waarna de laatste show van Graspop 2017 dan toch echt ten einde is gekomen…
Een tijdje na de show worden de data voor de editie van 2018 alvast bekendgemaakt, wat van 22 tot en met 24 juni zal zijn. Het vuurwerk gaat de lucht in en hierna begeeft menig metalhead zich uitgeput naar de camping. Graspop 2017 was een prachtige editie vol diversiteit en cultuur. Hopelijk zien we een hoop van jullie volgend jaar terug!
Vrijdag en zaterdag waren wij ook op Graspop aanwezig, lees ook onze verslagen van deze twee dagen:
Graspop Metal Meeting 2017 – Vrijdag
Graspop Metal Meeting 2017 – Zaterdag
