De afgelopen twee jaar ben ik naar het noorden van Engeland afgereisd om Slam Dunk North in Leeds te bezoeken. Vorig jaar viel mij de organisatie van deze dag erg slecht verlopen. Mede dankzij het feit dat dit jaar Slam Dunk Midlands op de zaterdag viel (waar dit de afgelopen twee jaar North was) en de eerder genoemde matige organisatie op North, had ik besloten om eens te kijken hoe de grootste viering van alle punkstromingen in Birmingham plaatsvind.
Het festival is in ieder geval een stuk makkelijker te bereiken. Het NEC, waar Slam Dunk Midlands gehouden wordt, ligt op loopafstand van Birmingham International Airport, waar meerdere malen per dag vanuit Nederland naartoe gevlogen wordt. Ook de trein stopt op dit vliegveld, dus ook met het binnenlandse openbaar vervoer is het makkelijk te bereiken. Genoeg over hoe je er kunt komen, want hoe was de sfeer? Waren de bands een beetje om aan te horen? Zijn voedsel en drinken een beetje te betalen?
De sfeer
Als je £42,00 neertelt voor een ticket, verwacht je geen festival met acht podia. Toch is dat exact wat je voorgeschoteld krijgt. Ook hoef je als je eenkennig bent niet van hot naar her te lopen om alle bands van jou genre te zien. Op de Breakout en Main Stage na, staat op elk podium maar één overkoepelend genre. Hoewel Slam Dunk Midlands plaatsvindt in en rond het NEC (een soort van de Britse Jaarbeurshallen) en de Genting Arena, heeft het toch goed zijn best gedaan een pop-punk sfeer op te zetten. Zo is er genoeg pizza te vinden om heel Afrika te voeden en zijn er tentjes van al je favoriete alternatieve labels te vinden (Rise, Fearless, Rude, Hopeless & UNFD). Neem dus vooral wat extra geld en een tas mee om de merch, CD’s en vinyl in mee te sjouwen.
Voedsel & Drank
Verwacht geen culinaire experimentele cuisine op dit festival. Het is Pop Ska Punk Rock Metal(core), dus gewoon een goede dosis pizza, hot dogs, nacho’s friet en ander junk food is beschikbaar om je hongerige maag te vullen. Ook is er een kraam voor vegetarisch/veganistisch voedsel en is er ook met enige regelmaat een vegetarische optie beschikbaar bij gewone kraampjes. Verwacht echter niet dat het voedsel goedkoop is. £5,00 ben je al gauw kwijt. Hetzelfde geldt voor drinken trouwens. Een biertje, hoewel standaard geschonken in een pintglas, kost je ook £4,90. Een fles frisdrank is gelukkig goedkoper, daar betaal je slechts £2,60 voor. Gelukkig ben je vrij het festival te verlaten en kun je in principe in de omgeving ook iets te eten halen, maar verwacht niet heel veel goedkoper uit te zijn. Je zit tenslotte in de omgeving van zowel een vliegveld als een arena en conferentiecentrum.
De Bands
We begonnen onze dag met Too Close to Touch die de Impericon Stage mocht openen. Voor een band die voor de eerste keer in Europa is, doet hij het best aardig. De mannen stappen nuchter het podium op, testen nog even snel of er geluid uit hun instrumenten komt en zwaaien vrolijk. Zodra het eerste nummer wordt ingezet, is meteen duidelijk dat de speakers vandaag geen warming up krijgen en vol aan de bak moeten. Buiten een paar gemiste noten en een matige microfoontechniek van frontman Keaton Pierce, is het een heerlijke set. Eigenlijk zijn zelfs de minpuntjes te vergeven als je ziet met hoeveel emotie Keaton staat te zingen. Het is ook meteen de enige band die wij tegenkomen die de aanslag in Manchester benoemd, wat eigenlijk wel een meevaller is. We hoeven er ten slotte niet de hele dag aan te worden herinnert.
De tweede band op het programma is Crossfaith, een band waar wij beiden al een tijd naar uitkijken om live te zien. Helaas was dit ook meteen onze eerste kennismaking met het hoofdpodium, waar men dacht dat teveel strobeverlichting niet bestond. Dit heeft natuurlijk niets met de band zelf te maken, want die stond strakker te spelen dan een gabber die aan de pillen zit. Drummer Tatsuya Amano laat vanaf de soundcheck tot en met het einde van de show zien dat hij waarschijnlijk drummend geboren is. Het publiek gaat uit zijn dak, maar frontman Kenta Koie weet het dak er echt af te blazen zodra hij Beartooth’s Caleb Shomo het podium op roept. Samen met Shomo wordt de track Ghost in the Mirror opgevoerd. Jammer genoeg betekende dat ook dat de set al bijna voorbij was, want hierna stonden alleen nog een cover van The Prodigy’s Omen en Countdown to Hell op de setlist. Eén ding is zeker: Crossfaith moet snel terugkeren voor een headline tour, want dit smaakt naar meer!
Tijd voor een bezoekje aan de Signature Brand stage, waar Milk Teeth ondertussen is begonnen met spelen. Het is een goede stage voor wanneer je fan bent van de rauwere punk. Milk Teeth laat geen nieuwe, betere indruk achter dan met de set die hij vorig jaar op Download Festival speelde, maar het is toch altijd een fijne ervaring. De band is inmiddels iets meer praatgraag en heeft inmiddels een nieuwe track uit. Hopelijk is de band en het bijbehorend genre de komende jaren nog regelmatig welkom op Slam Dunk, want met beter weer was dit zeker een van de meer verfrissende sets geweest.
Inmiddels is het tijd voor de huisband van Slam Dunk: Zebrahead! De Fireball Stage waarop hij speelt is de hele dag gewijd aan de beste Ska Punk en Punk Rock. Helaas werd al snel duidelijk dat de stage niet de beste start had. Zebrahead kwam twintig minuten te laat op (naar eigen zeggen omdat ze backstage teveel aan de Fireball Whiskey hadden gezeten) en was er van alles mis met microfoons en het geluid zelf. Halverwege de zaal was het al slecht te horen en daarmee viel dus een hele horde fans aardig buiten de partyboot die Zebrahead is. Gelukkig zag het feestje er vooraan wel gezellig uit en konden de grote hits toch nog worden meegezongen omdat het publiek vooraan dit zelf ook deed. Door de late opkomst moesten de mannen uit Californië helaas na ongeveer 25 minuten het podium alweer verlaten. Hopelijk was de Fireball Whiskey nog niet op.
De cirkel is weer rond, want we zijn weer terug bij de Impericon Stage waar Ice Nine Kills op het punt staat om te beginnen. Dat je tijdens een headline show een heel theater aan sfeer op kunt zetten is één ding, maar om dit ook tijdens een festival optreden te doen is een ander verhaal. Toch weet de band, met name frontman Spencer Charnas, dit voor elkaar te krijgen. Zijn lange trenchcoat en overduidelijke gezichtsuitdrukkingen tijdens het zingen zijn een goed begin, maar zodra hij over het publiek begint te lopen, tilt hij het tot een heel nieuw niveau. Hoewel je toch zou verwachten dat het bij een band als deze zou moeten beginnen met onweren, begint in werkelijkheid de zon te schijnen. Waarschijnlijk omdat het gewoon een uitstekende set is!
Wil je dat All Time Low teruggaat naar zijn pop punk dagen? Blijf dan niet hangen bij All Time Low, maar ga gewoon naar een With Confidence optreden. Op de Key Club Stage, het podium voorbestemd aan de kleinere pop punk acts, is de Australische band net begonnen met spelen. Er is weinig aan te merken op de muziek, maar vooral de sfeer verdient een dikke pluim! Er is tussen de tracks door een goede dosis aan (zoals de britten dat zeggen) banter te vinden. Dit geeft meteen een intieme sfeer en maakt de band een stuk bereikbaarder. Een aanrader voor iedereen die geen probleem heeft met wat grapjes tussen de muziek door.
1/5e van Beartooth was al eerder op de Main Stage te vinden, maar inmiddels staan alle vijf de heren er. Twee jaar eerder kwam ik voor het eerst live in aanraking met de band (ook op Slam Dunk) en dat heeft mij blijven overtuigen terug te komen. Toch moet ik zeggen dat de band nog niet klaar is om een arena te kunnen vullen. Het is erg druk bij de main stage en zonder je overal doorheen te wurmen, zul je niet verder dan halverwege de vloer komen. Vanaf deze positie liet de band bij mij niet dezelfde indruk achter als dat hij eerder gedaan had. (Hoewel dit ook kan komen omdat weer bijna de hele show uit strobeverlichting bestaat.) Gelukkig is er een mooie mix van oude en nieuwe tracks en wordt Crossfaith frontman Kenta Koie ook weer even uit de backstage area opgetrommeld om mee te doen tijdens de track Body Bag. Gelukkig heeft Beartooth inmiddels laten zien dat hij in de Effenaar nog steeds een keigoede show op kan zetten.
Gelukkig zijn de afstanden tussen de stages niet al te groot, want we zijn inmiddels weer terug bij de Impericon Stage waar I Prevail op het punt staat om te beginnen. De band heeft vorig jaar pas zijn debuutalbum uitgebracht, maar heeft inmiddels al zo’n grote fanbase opgebouwd dat het publiek ver achter de bestemde ruimte staat om de band te kunnen ‘zien’. Gelukkig speelt de band hard genoeg om alles goed te kunnen horen. De band klinkt heerlijk en speelt de bekendste tracks van zijn enige album en EP, met als afsluiters de singles Scars en Stuck in Your Head.
Wanneer we terugkeren naar de Fireball Stage is Reel Big Fish al begonnen. Hoewel de bekendste hit van de band nog steeds zijn cover van A-Ha’s Take on Me is en ik buiten Sell Out eigenlijk niets van het werk van de band zelf ken, is het toch een van de bands die ik moet bezoeken. Ik heb er eerlijk gezegd ook geen moment spijt van. De band weet zelf ook wel dat Ska het beste klinkt als het een andere band covert en doet dit ook regelmatig tijdens zijn set. Zo komen onder andere The Offspring, Nirvana en Lit langs op de setlist en wordt er veel gelachen op en rondom het podium. Nieuwe muziek van de band heb ik niet echt leren kennen, maar het is zeker weten de gezelligste show van Slam Dunk.
Voor de volgende band, kan ik eindelijk bij dezelfde stage blijven staan, want het is tijd voor Less Than Jake op de Fireball Stage. Nogmaals een band waar skanken verplicht is en door het hele publiek heen wordt gedaan. Het is inmiddels duidelijk dat de geluidsproblemen op de stage helemaal zijn opgelost, want het klinkt goed, hard en lekker. Ook bij deze band valt er tussendoor aardig wat te grappen, maar dat gaat niet ten koste van de muziek. Er worden in het uur dat de band mag spelen namelijk vijftien tracks uitgeknald en toch voelde er geen één afgeraffeld of te snel gespeeld. Wel jammer was het gebrek aan tracks van de meest recente EP, want alleen Bomb Drop werd hiervan gespeeld.
Ondertussen is op de Impericon Stage een vreemde eend in de bijt begonnen. Madina Lake is terug van weggeweest. Ondanks dat de band voor het eerst sinds 2013 terug is, staan er niet heel veel mensen te wachten bij de stage. Waarschijnlijk waren de meeste fans al naar de headline shows van de band gegaan. Gelukkig trekt de band zich er niets van aan en vraagt frontman Nathan Leone het publiek dichterbij te komen staan. Om het publiek hier gedurende te show voor te blijven motiveren, is Nathan ook vaker in het publiek dan op het podium te vinden. Ook het publiek heeft het goed naar zijn zin, want er is veel gespring, gedans en gezang. Hopelijk verlaat de band ons niet al te snel weer, want dit is hoe een goede live show moet zijn!
Afsluiter van de Main Stage is Enter Shikari, die tijdens zijn set de focus legt op zijn debuutalbum Take To the Skies. Deze viert namelijk zijn tiende verjaardag dit jaar. Het is inmiddels duidelijk waarom een arena nodig is voor de main stage, want het staat voller dan wat bij de andere podia mogelijk zou zijn. Ook is duidelijk wie de strobe lichten besteld had. Tijdens de Enter Shikari show wordt hier namelijk op de juiste wijze gebruik van gemaakt door ze met mate en onregelmatig te laten flitsen. Een Enter Shikari show kan niet zonder politieke praatjes en er werd dus ook vrolijk ingegaan op de aankomende verkiezingen in Groot Brittannië. Helaas konden we niet de hele show bijwonen als we ook nog iets van Bowling for Soup mee wilden krijgen. Vervelend ook altijd als er zo veel goede bands staan #FirstWorldProblems.
Bowling for Soup was de afsluiter van de Fireball Stage. Ooit dacht de band een Farewell tour te hebben gedaan, maar dat was geen lang afscheid, want inmiddels is de band al voor de derde keer terug in Groot Brittannië. Zo serieus als dat de band zijn afscheid nam, nemen hij zichzelf en zijn muziek. Er worden een aantal tracks gespeeld, maar er worden tussendoor ook veel grappen gemaakt. Hoewel de gespeelde muziek en geluidskwaliteit niet klinken zoals bij Less Than Jake, is het toch nog een aardig feest. Helaas is al wel duidelijk dat de show eigenlijk tot te laat doorgaat voor veel mensen, want genoeg moeten het festival al verlaten om hun laatste trein of bus te halen. Aan het eind van de show kondigde de band aan in 2018 een grote tour te gaan doen. Of de band daarbij ook naar Nederland toe komt, is nog niet bekend, maar met een show als deze, weet je dat je die eigenlijk niet mag missen.
