Maandagavond 5 juni was een feestelijke avond voor hardcore fans en dit was niet omdat het tweede pinksterdag was. In Patronaat, Haarlem, waren namelijk Stray from the Path, Hawser en Dock 83 op het podium te vinden. Toen ik eenmaal de zaal binnenstapte verbaasde het me niet dat het uiteindelijk is uitverkocht, want de grote zaal was al bezet voor een ander concert. Na het aantal crowdsurfers en stagedivers dat Stray from the Path in december in de Melkweg wist te ontketenen, was ik ook lichtelijk teleurgesteld in het lage plafond(~2,5m hoog) dat niet meer dan 2 meter van het podium af hing.
Als eerste was de taak aan het Utrechtse Dock 83 om de avond te openen. De band ging meteen hard en het publiek reageerde meteen. Vooral de frontman springt regelmatig het hele podium over en wakkert het publiek aan om wat meer te bewegen en wat meer naar voren te komen, maar het leek allemaal een beetje bang voor de slamdancers. Dit hoewel de meeste van deze jongens toch redelijk rekening hielden met de rest van het publiek, maar helaas moesten een paar crowdkillers het verpesten (superchill, zo’n elleboog tegen mijn kaak). Gelukkig mocht dit de lol niet verminderen en wist de band het meeste publiek op zijn minst aan het headbangen te krijgen.
Na Dock 83 duurt het niet lang voor de Rotterdamse heren van Hawser de zaal omver bliezen. Waar de vorige heren gewoon lekker lompe hardcore in je bakkes bliezen, was Hawser duidelijk wat technischer aangelegd en zat er meer groove door de nummers, wat het publiek nog harder aanwakkerde om op de een of andere manier mee te gaan bewegen op de muziek. De frontman was de hele show zonder moeite over het podium aan het springen zonder dat zijn vocals hieronder moesten lijden. Hoewel er ook wat oudere nummers voorbij kwamen, was er vooral plek voor nummers van het recent uitgebrachte album Tough Love, welke de frontman aanrade. Maar eerst moest toch even de nieuwe plaat van Dock 83 misschien nog wel harder aan te raden met de woorden: “Het is lastig om er in dit wereldje iets aan over te houden, het is eigenlijk uberhaupt lastig om rond te komen in de huidige wereld”.
Het wachten op het Amerikaanse Stray from the Path duurt iets langer, maar de band weet dit met de eerste noten al goed te maken. De energie is tot achterin de zaal te voelen en waar de pit bij voorgaande bands nog niet bijzonder vol was, wist Stray from the Path direct een dikke pit te creëren. Herinner je je het lage plafond nog waar ik het in de intro over had? Iedereen had er echt schijt aan. Bijna ieder nummer waren er meerdere crowdsurfers te vinden en op een gegeven moment hing zelfs iemand aan de lussen aan het plafond (met ondersteuning van mensen eronder natuurlijk, maar toch). De band zet een snoeiharde set neer, maar maakt ook even tijd voor het verplichte politieke praatje. Zanger Drew York was iets minder onder de indruk van het feit dat mensen niet echt stil wilden zijn, maar na zijn speech ontving hij toch een daverend applaus. Op het moment dat aangekondigd wordt dat de band nog maar twee nummertjes zal spelen wordt er luidkeels door het publiek ge-“awwwww”d, maar Drew weet dit snel te stoppen door aan te kondigen terug te komen in oktober en dan meer nummers te spelen. Na First World Problem Child was de set, die helaas maar drie kwartier duurde, voorbij. Misschien was dit maar goed, want een groot deel van het publiek had zich al flink uitgeput en zat onder het zweet, het beste teken van een goede show.
Deze keiharde avond was voor mij het bewijs dat de hardcore scene in Nederland nog niet dood is, zowel voor lokale bands als Dock 83 en Hawser als voor internationaal grotere namen als Stray from the Path. De snoeiharde sets gaven genoeg reden voor beweging en de kleine zaal maakte de sfeer alleen maar beter.
