Het weer is zo wisselvallig dat je denkt in Nederland te zijn, maar niets is minder waar: vandaag ben ik in België om het meest alternatieve dagje van Pukkelpop mee te pikken! Okay, mijn topo is ook weer niet zo slecht, ik weet dat België tegen Nederland is, maar ik had een intro nodig en met de goede lineup van vandaag is mijn brein nu al pulp.
De eerste act die ik meepik is Cocaine Piss, want met die naam moet dat wel hard zijn. Spoiler alert: dat is het ook! Zelfs de tent is vrolijk mee aan het golven op het dreunende ritme, al is de sfeer achterin die rockende tent een beetje afwachtend. Het is niet helemaal mijn ding – ik hou van iets melodieuzere acts – maar het laatste beetje slaap is nu wel mijn ogen uit.
Tijd om naar de tent te gaan waar ik vandaag de meeste tijd door zal brengen: de Marquee. Ik begin de lange zit met PVRIS, die live een stuk meer rockt dan op de plaat. Niet dat die plaat slecht is, maar dat is duidelijk meer poppy dan wat hier nu van het podium knalt. Bijna iedereen op het podium bespeelt meer dan een instrument, alsof het niets is, en frontvrouw Lynn Gunn laat intussen ook horen hoe goud haar strot is. Met wat publieksinteractie tussendoor ben ik dik tevreden!
Meer frontvrouwen is meer beter en daarom heb ik er dus helemaal geen problemen mee dat The Pretty Reckless hierna komt. De vorige keer dat ik deze band zag, in 2014, was het stoeipoes-gehalte van frontvrouw Taylor Momsen heel hoog en dat is nu flink afgenomen. Jammer voor degene die hierop wachten, maar wat we ervoor terugkrijgen is een verhoogd rockgehalte. De band heeft zich duidelijk meer richting de muziek ontwikkelt en zet een strakke set neer, waarin de overige bandleden ook laten zien dat ze flink wat talent bezitten.
Als we het toch over talent hebben… Dé act die mij overhaalde om naar Pukkelpop af te reizen was toch wel Billy Talent. Ik heb speciaal voor deze band een plekje aan de barriers veroverd en zoals gewoonlijk is dat het weer waard. De mannen zijn heerlijk strak aan het spelen, de hits komen in razend tempo voorbij en de bandleden hebben er duidelijk plezier in. Het publiek ook: ik heb de rest van de dag niet zo’n grote hoeveelheid crowdsurfers gezien. Helaas is er iets minder publieksinteractie dan ik gewend ben, maar je kunt niet altijd alles hebben.
Er staat een tijdje weinigs interessant, dus dan ga ik maar over het terrein lopen om mezelf te vermaken. Helemaal aan de andere kant is het Castello podium, waar Floating Points zijn ding aan het doen is. Electronica is tegenwoordig een beetje mijn ding, maar dit is toch net iets te veel herhaling voor mij en de visuals zijn ook niet echt geweldig, dus dan maar door. Met een pizza en een biertje plof ik dan maar bij At the Drive In neer, waar ik niet verschrikkelijk veel van meekrijg. Het klinkt prima als achtergrondmuziek, maar daar blijft het wel bij. Mumford and Sons is hetzelfde verhaal – leuk om even mee te pikken, maar na een kwartier is het wel genoeg geweest. Toch wel leuk om te zien dat toch ietwat aparte popmuziek nog steeds zo leeft en zoveel mensen mee kan krijgen!
Okay, ik weet waar iedereen echt voor kwam op deze zaterdag: Rise Against. De band heeft zelfs videoschermen meegenomen, die de set van een rode draad voorzien. Hier zijn minder crowdsurfers dan bij Billy Talent, maar wel een flinke circlepit, waardoor je toch je innerlijk agressie eruit kunt werken. De heren klinken meer dan prima en ik heb eindelijk door waarom deze band zo’n grote fanbase heeft opgebouwd, want alles klopt gewoon aan de set. Veel gepraat met het publiek, frontman Tim McIlrath is regelmatig op de barriers te vinden en twintig minuten langer spelen zorgt ervoor dat dit echt dé set van de dag was. Sorry, Billy Talent, volgende keer beter!
De dag (en daarmee dus ook het festival) wordt afgesloten door Flume. Na Rise Against is dit best een overgang, maar gelukkig ben ik wel wat gewend. Ik zou graag mee willen dansen op de lekkere EDM/future bass van hem, helaas heeft mijn lichaam het echter allang begeven. Dan maar de leuke visuals kijken, want dat zit hier wel snor! Pukkelpop 2017 wordt uiteraard, na deze set, afgesloten met wat muzikaal vuurwerk, waarna iedereen zich weer naar de camping begeeft om het feestje door te zetten.
Al in al was het een prima dag en ben ik blij dat ik toch naar Hasselt bent afgereisd. De line-up lijkt elk jaar minder alternatief te worden, maar de sfeer blijft gezellig en gelukkig is er alsnog genoeg te zien, helemaal als je ook nog eens wat andere genres luistert. Enige nadeel is wel de prijs van alles op het terrein, want de bonnetjes zijn €3,00 per stuk. Toch kan ik Pukkelpop nog steeds van harte aanraden!
