CLICK HERE FOR THE ENGLISH VERSION
Na de show in Effenaar (Eindhoven) kregen wij de kans om met Dale Tanner en Luke Holmes van Ocean Grove te praten. Aangezien dit zijn eerste keer in Europa was en zijn muziek erg divers en experimenteel is, kon ik mijn geluk niet op dat ik deze mannen mocht interviewen. Je kunt hieronder lezen waar we het allemaal over hebben gehad!
Jared: Om mee te beginnen: hebben jullie eerder buiten Australië gespeeld? Zo ja, hoe was die ervaring?
Ocean Grove: Dit is de eerste keer dat we buiten Australië spelen. We hebben eerder in Nieuw-Zeeland gespeeld, maar dat is eigenlijk een soort van uitbreiding van Australië, dus we denken niet dat dat telt! Het heeft ons geleerd hoe we met internationale douane om moeten gaan, maar verder waren de shows wel ongeveer hetzelfde als in ons thuisland. We zijn erg enthousiast om voor het eerst aan de andere kant van de wereld te zijn als een band en in het algemeen!
J: Wat verwachten jullie van het Europese publiek, in tegenstelling tot het meer bekende Australische publiek?
OG: Ik denk dat we wat rare blikken verwachten, haha, mensen die in het begin niet helemaal begrijpen wat we eigenlijk doen. Australië heeft inmiddels wat tijd gehad om aan onze manier van muziek te wennen, dus we verwachten dat onze muziek en show een verrassing zal zijn voor de Europeanen, maar dat is niet iets slechts! We hebben veel verhalen gehoord over de rare, energieke Europese concertgangers en dat ze beter zijn dan degenen thuis, dus we hopen dat het publiek die verwachting waarmaakt!
J: Jullie komen net van Slam Dunk Festival af, waar jullie de headliner waren op de Rock Sound Breakout stage. Hoe was die ervaring?
OG: De Rock Sound Breakout stage headlinen was een grote kans voor ons en, om eerlijk te zijn, een privilege dat niet veel internationale bands krijgen voor hun eerste keer, dus we waren meteen enthousiast. We merkten dat de tijd waarop we optraden, elke dag best wel laat in de avond, samenviel met de grotere headliners zoals The Bronx en Enter Shikari en dit betekende dat we erg hard moesten werken om elke toeschouwer te verdienen. Ik denk dat we daar wel echt op ons best zijn – als alles tegen ons lijkt te werken en we de underdog zijn. We denken dat het een groot succes was, we konden het balletje echt zien rollen vanaf de tweede en derde show, toen mensen elkaar over ons gingen vertellen. Elke avond speelden we voor mensen die ervoor kozen om bij ons te staan, in plaats van bij de vele andere podia, en dat was het coole gedeelte. Iedereen in de zaal was mee aan het zingen of grooven en de sfeer was geweldig.
J: Is er een groot verschil in voorbereiding tussen een headliner set op een festival of het openen van een kleinere show, zoals vanavond?
OG: Nee, helemaal niet! We hebben altijd gezegd dat we shows het liefst op precies dezelfde manier aanpakken, met elke keer dezelfde mindset: we pakken het aan alsof het misschien wel de laatste show is die we ooit kunnen spelen, om alles wat je hebt op dat podium te laten en meedogenloos te zijn. Dus op die manier, of het nou groot of klein is, zijn we altijd in controle van ons optreden en maken externe factoren, zoals de grootte van het publiek, weinig uit. Al moeten we wel zeggen dat we best wel een psychologische band zijn, dus als het publiek beter meedoet dan normaal geeft ons dat wel een extra 1%, haha.
J: Jullie hebben vast wel gehoord over de aanval die gebeurde bij het Ariana Grande concert in Manchester. Hebben jullie iets gemerkt door de aanval of gedragen jullie jezelf anders?
OG: Ik denk dat het vooral wat confronterend was om politie en militairen, in volledig uniform en met machinegeweren in hand, door de straten in Londen te zien lopen toen we aankwamen. Ik denk alleen niet dat we onszelf anders gedroegen, want ook al is het erg verdrietig en verwoestend, je kunt deze dingen niet laten dicteren hoe je leeft en hoe je naar de buitenwereld kijkt, want dat is wanneer ik denk dat de terroristen echt winnen. Muziek is een goed tegengif voor de chaos in deze wereld, het brengt mensen samen en geeft ze een stem, en het was best wel speciaal om naar een land te komen dat recentelijk dit soort verschrikkelijke dingen heeft gezien en een gedeelte van de reden kunnen zijn om ze bij elkaar te brengen en ze de goede dingen in het leven te laten vieren.
J: De tour met Beartooth en Sylar begint vandaag. Hebben jullie deze bands eerder ontmoet of is dit de eerste keer?
OG: We hebben Sylar al op Slam Dunk ontmoet, ze speelden dezelfde stage als wij, en we konden het meteen goed met elkaar vinden. Het is de eerste keer in de UK en Europa voor ons allebei, dus we hebben dezelfde nieuwe ervaringen, wat cool is. We hebben Beartooth nog niet ontmoet, maar we krijgen vast vanavond wel een kans om met ze te praten!
J: Vinden jullie dat deze bands een goede combinatie zijn? Waarom?
OG: Ik denk dat het een goede combinatie is, want elke band doet wel iets anders op zijn manier, geeft een eigen draai aan heavy muziek. Als je een paar bands hebt die allemaal iets nieuws doen, creëert dat een meer ruimdenkend publiek en hopelijk helpt dat om alles wat beter te kunnen vertalen!
J: Ik merkte, toen ik door jullie muziek ging, dat het erg divers is, wat ik best leuk vind. Door wie of wat is jullie muziek beïnvloed?
OG: De diversiteit komt van een aantal verschillende invloeden die we allemaal hebben. Ook al zijn er een aantal overeenkomsten, verder heeft niemand in de band een vergelijkbare muzieksmaak.We hebben invloeden van onze kindertijd tot nu, van thrash en nu metal, tot en met electronica, shoe gaze, hip hop, grunge en Brit pop. Ons studiolid, Matt Kopp AKA Running Touch, komt vooral vanuit de electronic/EDM wereld en dus, als hij muziek voor ons schrijft, heeft het veel van de nuances uit die scene. De reden voor deze diversiteit, denk ik, komt ook van onze aandrag om te experimenteren, we hebben onszelf ook altijd als experimenteel gezien, en we flirten met zoveel mogelijk verschillende ideeën in een release zonder dat het als te random wordt gezien, haha!
J: Jullie nieuwste album, The Rhapsody Tapes, eindigde op de vijfde plek op de ARIA Chart. Hoe voelde het om die plek te bereiken?
OG: Dat was een groots moment voor ons als een band. Het was letterlijk het afstrepen van een item op onze lange termijn bucketlist, iets eerder ook dan we het hadden verwacht, wat het alleen maar beter maakte. Deze eerbetoon staat hoog aangeschreven in Australië bij iedereen, welke leeftijd je ook hebt en hoe erg je ook betrokken bent in de muziekscene. Dus voor ons was het ook cool om eindelijk een soort van referentiepunt te hebben voor mensen die ons niet helemaal volgen, om te begrijpen waar we zijn als band en om het allemaal een beetje context te geven, eigenlijk. Waar het op neerkomt is dat we die plek bereikten omdat mensen ons album kochten en om te weten dat mensen er zo op zaten te wachten en dat het goed is ontvangen is een groot compliment en een geweldig gevoel.
J: Jullie site zegt dat dit album in een slaapkamer is geschreven. Waarom was dit de juiste plek voor jullie?
OG: Dat is waar onze drummer, Sam Bassal, die ook albums produceert, al zijn bands opneemt, dus er was geen reden om deze formule te veranderen en het betekende dat we de hele dag door in zijn koelkast konden duiken! Sam heeft onze vorige EP opgenomen, Black Label, en dat ging zo goed dat we er vertrouwen in hadden dat hij net zo’n goed werk, zo niet beter, af kon leveren voor The Rhapsody Tapes omdat hij zich zo erg had ontwikkeld. Het gaf ons ook de mogelijkheid om de complete creatieve vrijheid over ons werk te behouden, omdat er geen invloeden van buitenaf kwamen zoals een onbekende producer of label die kon zeggen wat we moesten doen.
J: Op jullie eerder genoemde schijfje uit 2015, Black Label, hebben jullie ex-Northlane vocalist Adrian Fitipaldes en Young Lions vocalist Zachary Britt voor gastvocalen weten te strikken. Waar kwam het idee voor die samenwerkingen vandaan?
OG: Adrian begon als een mogelijk idee in die tijd, wat we gewoon wilden proberen. Het was een hard gedeelte dat we voor hem in ons hoofd hadden, het hardste deel op de EP zelfs, en we wisten dat hij het potentieel voor wat zieke vocals had van Northlane’s vroegste materiaal. Dus toen hij ja zei, wisten we meteen dat het goed zou passen. Zach is een oude vriend en we hebben hem altijd bewonderd, omdat hij een echte rock muzikant is met een eigen stem. We hadden het idee aan hem geopperd, misschien twaalf maanden voor de opnames, en hij was meteen enthousiast. Hij heeft direct het stuk zelf in de studio geschreven en deed het geweldig, dus we waren meteen klaar!
J: In 2014 verliet Matthew Kopp de band – of, nou ja, werd hij een studio muzikant van jullie. Wat waren hier de redenen voor?
OG: Zoals we al eerder hebben gezegd is hij nu erg betrokken bij de electronic dance music scene, onder de naam Running Touch, en daar heeft hij nu veel succes. Hij speelt op de meeste mainstream festivals in Australië. In 2014 werd het duidelijk dat hij niet langer meer fulltime met ons kon touren, omdat shows voor dit andere project begonnen te overlappen. We hebben allemaal besloten dat het de beste keuze was voor Matt om een studio muzikant van ons te worden, nog steeds een goed deel van de band achter de schermen, en tegelijk zijn andere passie in muziek achterna te kunnen jagen.
J: Waar zou je je band in de toekomst willen zien?
OG: Om eerlijk te zijn is er niet veel meer dat we verwachten, we hebben eigenlijk alles al bereikt dat we wilden bereiken toen we begonnen. Als we ooit naar Amerika kunnen gaan, dan zijn al onze originele doelen bereikt en alles vanaf dat punt is gewoon een bonus. We hebben geen idee wat de toekomst in spe heeft voor ons, we nemen elke dag zoals het komt, lopen niet te ver voor op onszelf en genieten van alles dat op ons pad komt!
