Can’t read Dutch? Don’t worry, you can find the English version here.
Eens in de zoveel tijd kom je langs een onbekende artiest die gewoonweg geweldig klinkt met de paar tracks die deze heeft uitgebracht. Een van die artiesten is de Finse Jay Ray. In 2014 bracht hij The Great Art of Living uit, welke niet lang daarna zijn weg naar mijn playlist vond. Het heeft sindsdien even geduurd, maar hij heeft eindelijk zijn debuutalbum uitgebracht, welke onder de naam Self Resonance gaat. Maakt dit album mijn verwachtingen die de single geschept heeft waar?
Geslaagde formule
Self Resonance resoneert inderdaad best met zichzelf. Veel tracks hebben een hoog BPM en hebben haast allemaal een rustige bridge erin. Het is een formule die met The Great Art of Living al werkte, dus waarom zou je dat aanpassen? Omdat je makkelijk al je tracks hetzelfde laat klinken en dat kan een album soms saai of eentonig maken. Gelukkig maakt het Self Resonance vooral goed werk om mee op te headbangen en te moshen, maar de uitblinkertjes op het album zijn daarom dus wel Striven, Paranormal en title track Self Resonance, omdat die net even anders klinken. Striven is een track van het album dat ik nog even specifiek uit wil lichten. Het is de enige track op Self Resonance met een gastartiest en dat is niemand minder dan Marko Saaresto van de Finse band Poets of the Fall. Hoewel de muziek van Poets of the Fall mij vaak iets te rustig is voor Marko’s stem, is het iets hevigere werk van Jay Ray hetgeen dat hem het meest uit zijn stem laat halen.
Alles of niets
De reden dat veel tracks een beetje hetzelfde klinken, is niet alleen omdat deze tracks op hetzelfde hoge tempo in de beat bouwen, maar omdat ze ook allemaal een groot scala aan genres in zich verwerkt hebben. Bij de ene track, zoals Slave State, dringen Dubstep invloeden net wat meer door dan bij de rest, maar alsnog zijn ze in alle andere tracks te horen. Zo geldt dat ook voor invloeden van Symphonic Metal, Electrometal en Cinematic Metal: ze zijn in elke track terug te vinden. Dit heeft wel weer het voordeel dat als je een voorliefde hebt voor een van deze genres en geen specifieke afkeer van de ander, je sowieso van elke Jay Ray track kunt genieten.
Concluderend
Het klinkt misschien met als deze punten alsof ik heel negatief ben over Self Resonance, maar niets is minder waar. Er is geen track waar ik niet met volle teugen van genoten heb. Ik ben om de een of andere reden gewoon extra kritisch tegenover artiesten waar ik zeer van geniet, zoals Jay Ray.
Score: 7.5/10
Releasedatum: 23 September 2017
Label: –
Self Resonance is hier alvast te reserveren.
