29 september was een dag dat er een hoop gebeurde in Nederland. Niet alleen stond Russkaja in Luxor Live te Arnhem (waarvan je de live review hier kan vinden), ook stond Papa Roach in 013 om ons allen officieel te introduceren aan zijn nieuwe album. Oorspronkelijk zou muzikaal multitalent Frank Carter het voorprogramma opvullen, maar wegens persoonlijke redenen heeft hij af moeten zeggen. In vervanging van hem zal Nederland’s eigen The Charm The Fury komen spelen.
Stroef begin
Bij het beginnen van de set van The Charm The Fury valt meteen iets naars op: het geluid staat walgelijk afgesteld. Alleen de basdrum en de zang van Caroline Westendorp komen luid naar voren en het gitaarwerk valt zo goed als weg. Wat zonde is, want laten we wel eerlijk wezen, dit is muzikaal gezien ook gewoon een toffe band. Om het geluid het beste te omschrijven wil ik je even mee terug nemen naar het Into the Grave festival van Leeuwarden, waar de band dit jaar ook te vinden was. Daar was hij, in de open lucht en midden in een echoënde stad, beter te horen dan hier in 013. Na een wat ongemakkelijke binnenkomer begint het publiek toch over het gemis van Frank Carter heen te komen en beginnen we mee te doen met de goede vibes die The Charm The Fury afgeeft. Direct na het eerste nummer vormt een kleine maar enthousiaste circlepit.
Na wat knallers van het nieuwe album, als The Future Need Us Not, met ongeveer tien minuten over aan speeltijd, verdwijnt de zangeres van het podium. Het publiek krijgt een lang stuk filler geserveerd en deze wordt in matig applaus ontvangen. Voor het laatste stuk is gelukkig iedereen weer op het podium en krijgt de band wel een verdiend goed afscheid. Waar het allicht niet de beste show is die The Charm The Fury dit jaar heeft gegeven, is en blijft deze band een Nederlands stukje trots en ik hoop deze band een volgende keer weer in volle glorie te horen.
Oud & Nieuw
Na een changeover van een halfuur en een kleine uitloop van zo’n tien minuten, valt het doek voor het podium en komt Papa Roach op. Ter ere van zijn nieuwe album, Crooked Teeth, opent de band met titeltrack Crooked Teeth. Mocht je deze show overgeslagen hebben uit angst dat je geen Papa Roach klassiekers tegen zou komen, heb je toch echt wat gemist. Direct na de opener speelt de band namelijk Getting Away With Murder en Between Angels and Insects.
Na een paar knallers gaat het tempo omlaag en vinden we ons bij een emotioneel stukje met Scars en Periscope. Persoonlijk hadden ze de laatste mogen overslaan, want het probleem bij minimalistische nummers is dat je elk foutje kunt horen en ook de stem van Jacoby doet na al het schreeuwen in de ouderwetse nummers niet de wonderen bij Periscope die het zou moeten doen. Dat betekent niet dat het alsnog goed wordt ontvangen door het publiek. Papa Roach zou een scheet in een microfoon kunnen laten en het publiek zou nog ‘we want more’ roepen ook. Het is een band met trouw publiek en verdiende roem.
Eerbetoon aan Chester
Zo krijgen we aan het eind van Forever een stukje In the End van Linkin Park te horen, ter ere van Chester Bennington. Nu is dat niet heel origineel, maar daarna volgt een kleine speech over de gevaren van zware tijden, drugs- en alcoholverslaving en depressie. Dit is niet een avond waar we met zijn allen gaan huilen; dit is een avond waar we het leven, van Chester, onszelf en verloren vrienden zullen vieren. Dit kan onder begeleiding van passende nummers: American Dreams, een prachtige minimalistische versie van Lifeline en Help.
In de toegift gaat de sfeer volledig de andere kant op en gaan we springend de deur uit onder het genot van Dead Cell, Last Resort en …To Be Loved. Al met al is de band ditmaal niet op het pad van destructie gaan lopen, maar is dit een emotioneel geladen tour met een positieve boodschap. Iedereen kent zijn eigen zware tijden. Sommigen bezwijken eronder, sommigen kabbelen langzaam door. Hoe je je ook voelt, bij Papa Roach ben je welkom om uit te huilen en daarna helemaal los te gaan in de moshpit.
