Op zondag 12 november stond Rise Against in AFAS Live, bijna precies 3 jaar na zijn laatste concert op Nederlandse bodem. de heren namen twee landgenoten mee: Sleeping with Sirens als special guest en Pears als support.
Pears mocht de avond aftrappen in een toch al aardig gevulde zaal. De Amerikaanse hardcore-punk band zorgde voor voldoende energieke muziek, maar toch had hij moeite om de zaal echt warm te krijgen. Een enkele moshpit werd gespot, maar verder leek het publiek niet bepaald onder de indruk. Dit zou kunnen komen doordat Pears niet helemaal in het rijtje van Rise Against past, op een paar nummers uit hun vroege jaren na. Daarnaast deed de band ook weinig moeite om het publiek echt enthousiast te krijgen. De enige interactie met het publiek kwam neer op het roepen van “Hey”. Ook de kwaliteit van het geluid liet te wensen over. Al met al niet een ideaal begin van de avond.
Na een zeer korte pauze mochten special guests Sleeping with Sirens het podium op. Menig Rise Against fan was niet bepaald enthousiast toen bekend werd dat de heren als special guests mee zouden komen en dat was te merken aan het publiek. Hoewel ze hun uiterste best deden en een kwalitatief goede show neer wisten te zetten, kregen ook zij het niet echt voor elkaar om het publiek volledig mee te krijgen. Ook hier kan gezegd worden dat het door de muziekstijl kwam. Daar waar Pears te veel hardcore was, was Sleeping with Sirens te veel rock. Een Rise Against fan hoeft niet per se warm te lopen voor twee bands uit een net iets ander genre met andere idealen. Toch moet gezegd worden dat de muziek van het zestal goed klonk en dat ze een goede show hebben neergezet. Helaas hadden ze alleen niet echt de juiste doelgroep in de zaal. Een aparte line-up wat betreft het voorprogramma.
Om iets na half tien was het dan eindelijk zo ver; Rise Against kwam het podium op. Ze begonnen met een animatievideo die gedurende de show telkens verder afgespeeld werd als interlude. De hele show stond in het teken van de huidige politieke toestand in Amerika en de man wiens naam al veel te vaak wordt genoemd. De lyrics van opener Chamber the Cartridge zijn veelzeggend: “Can we be saved? Has the damage all been done? / Is it too late to reverse what we’ve become? / A lesson to learn at a crucial point in time”. De hele setlist stond in het teken van de politiek. Enkel Survive, die werd opgedragen aan Chester Bennington, viel buiten dit thema. Minder bekende maar politiek beladen nummers als The First Drop en Collapse (Post-America) werden gespeeld, terwijl meer persoonlijke nummers als Audience of One, Tragedy Time en Make it Stop (September’s Children) vanavond overgeslagen werden. Het publiek stond vanaf het eerste nummer op z’n kop en dat bleef zo tot het einde. Vooral bij Swing Life Away en Hero of War veranderde de zaal in een harmonieus koor waarin iedereen uit volle borst meezong. Toch moet gezegd worden dat de kwaliteit van Rise Against live helaas niet zo goed is als gehoopt. Een echte Rise Against-fan maakt dit misschien niet zo veel uit, maar het haalt toch iets van het “wauw”-effect weg.
Na iets minder dan anderhalf uur was het spektakelstuk voorbij. De “wolven” (mogen we de fanbase van Rise Against nu zo noemen?) kunnen terugkijken op een mooie avond, met als belangrijkste boodschap een verzoek tot actie: het gaat de verkeerde kant op met de wereld, maar wij kunnen daar als “wolven” iets tegen doen. Onze eerste stap als “wolven” op weg naar een betere wereld? Rise Against verzoeken om nu niet weer pas over drie jaar naar Nederland te komen. De wereld heeft hun boodschap nodig.
