Poppunk is een jong genre. Dan heb ik het niet over hoe oud het echt is – je kunt beargumenteren dat het al in de jaren ’60 is begonnen met The Ramones – en ook niet over het publiek, al heb ik daar al eerder iets over geschreven. De bands die in het genre spelen zijn vaak ook nogal jong en je merkt steeds vaker dat, zodra de bands ouder worden, de poppunk vaak ingeruild wordt voor poprock of electropop. Waarom is dat toch?
Tiener-onderwerpen
Om maar even een open deur in te trappen: over het algemeen gaat poppunk over onderwerpen die vooral tieners aanspreken. Je leven opnieuw beginnen, alles verandert om je heen, verantwoordelijkheid is moeilijk, vooral willen feesten en bier drinken, het zijn dingen waar iedereen over kan meespreken, maar vooral tieners zijn er flink mee bezig omdat het voor hen de eerste keer is. Ik heb mijn leven een tijd geleden ook opnieuw omgegooid om weer te kunnen gaan studeren, maar voor mij is het inmiddels al de tiende keer dat ik een grote verandering heb in mijn leven. Ook al is het nooit leuk, ik ben er inmiddels wel aan gewend en heb ook niet de neiging om hier nummers over te gaan luisteren.
Good Charlotte: te volwassen voor teen angst
Een droom
Bands kennen deze onderwerpen ook goed als ze beginnen, want elke band heeft natuurlijk een grote droom: doorbreken en je geld kunnen verdienen met muziek spelen. Hiervoor moet je natuurlijk je stad uit *DING!*, je leven omgooien *DING!*, verantwoordelijkheid leren *DING!* en ja okay, je kunt het eigenlijk wel vergelijken met gaan studeren en op kamers gaan. Uiteindelijk ben je gewend aan deze routine en, als alles goed loopt als band zijnde, ben je doorgebroken en heb je deze problemen niet meer. Maar waar moet je dan over schrijven? Of je onderwerpen passen niet meer bij poppunk, of je komt niet authentiek over. Je kunt het niet winnen.
Sellouts
Nou willen bands ook regelmatig een keertje experimenteren, wat er vaak op neerkomt dat er meer pop, meer elektronica of meer van allebei door de muziek wordt gegooid. Dat kan er wel voor zorgen dat het bekender wordt (en dus de pop wereld ingaat, dus *DING!* voor de pop in poppunk), maar dan wordt het meteen uit de poppunk scene gehaald omdat het sellouts zijn. Zie bijvoorbeeld Fall Out Boy en Good Charlotte, die allebei een andere kant zijn ingeslagen en allebei niet meer worden genoemd in de scene, ook al zijn het pioniers in diezelfde scene geweest.
Misschien kan het toch?
Dus, als de onderwerpen veranderen en er geen andere genres in mogen komen, wat is er dan nog over? Ja, parodie, maar daar kun je ook maar zover in gaan. Jarrod Alonge heeft dit gedaan op Friendville en daarna was het eigenlijk wel een beetje klaar. Je kunt op zich doorgaan over de gevoelens van vervreemding die in poppunk zitten, maar naarmate je ouder wordt, lijkt dat toch meer te gaan over de wereld an sich en niet je directe omgeving, waarna je richting de ‘gewone’ punk gaat. Of je gaat natuurlijk zingen over hoe graag je nog steeds feest en wat voor een fuck-up je bent, zoals Zebrahead. Al kan ik me de laatste keer niet herinneren dat iemand buiten mij Zebrahead poppunk noemde…
Dus?
Poppunk is een heel leuk genre – je zal me nooit iets anders horen zeggen, ik hou er nog steeds van – maar het zal nooit lang dezelfde bands en fans houden. Is dat per se iets slechts? Alleen als je graag een deel van de community wil blijven, eigenlijk, al zul je daar waarschijnlijk ook vanzelf uitgroeien. Gelukkig is er iets wat wel altijd hetzelfde blijft, want hoeveel ouder ik ook word, de fans blijven altijd dezelfde leeftijd.
