18 februari blijkt een drukke dag te zijn voor concertgaand Nederland. In de AFAS Live is Dropkick Murphys zijn tweede show aan het spelen, in Melkweg staat Korpiklaani met zijn entourage en in De Helling is het eindelijk weer tijd voor een Nederlandse show van Marmozets. Driemaal raden waar ik aanwezig ben op deze koude avond.
De zaal staat al verrassend vol als FFOOSS begint. Er komen twee mensen het podium op en ik wil het eerst even aankijken, maar daar krijg ik de kans niet voor. Zodra de dame en heer beginnen te spelen, is duidelijk dat dit een band is om in het oog te houden. FFOOSS is zichtbaar op zijn gemak op het podium, speelt ongeveer de verf van de muren af en krijgt het hierbij ook nog eens voor elkaar om een hele gemoedelijke sfeer te creëren met genoeg geintjes tussendoor. Het is misschien niet het meest dansbare of springbare optreden, maar dat zorgt hooguit voor wat extra energie bij Marmozets.
Ik hoop dat je niet van persoonlijke ruimte houdt als je bij Marmozets bent, want die is er niet. Het laat maar zien dat er een flinke hoeveelheid mensen zijn die deze band graag live willen zien en zodra de band op het podium komt, is het duidelijk waarom. Ik heb veel verhalen gehoord over frontvrouw Becca Macintyre en ben toch totaal niet voorbereid op haar energie. Ze grapt, richting het einde van de set, dat ze geen haarproducten gebruikt omdat deze naderhand helemaal uitgezweet zouden zijn en dat is wel de beste metafoor om haar te omschrijven. De nieuwe Janis Joplin is ook een goede. Woorden schieten bijna tekort.
Macintyre laat zichzelf helemaal gaan op het podium, maar dat betekent niet dat de rest van de band daarbij in het niet valt. Iedereen is het publiek aan het bespelen, ieder lid gaat compleet op in de muziek. Drummer Josh Macintyre klautert over zijn drumstel alsof het een klimrek is en ramt hem intussen compleet in en uit elkaar, bassist Will Bottomley bouwt intussen een moshpit in zijn eentje en, voor het geval je twijfelt na deze omschrijvingen, de muziek klinkt beter dan op de albums zelf. Er is weinig tijd voor praten, maar wat er wordt gepraat slaat goed aan bij het publiek, met als hoogtepunt dat er een fan op het podium wordt gehaald voor een selfie. Het publiek weet zichzelf gedurende de show uitstekend te vermaken door te springen, klappen, zingen en moshen.
Het heeft lang geduurd voor we Marmozets weer konden verwelkomen. Hopelijk duurt het nu niet meer zo lang, want wat ik op het podium zie, is een band die zichzelf helemaal heeft gevonden. Er zijn niet veel bands die live een stuk meer overtuigen dan op een schijfje, maar Marmozets is er zeker zo een en ik ben blij dat de band terug is. Nu moet iedereen hem nog live zien!
