Foto door: Tom Couture Photos
Wanneer er via Louder than Words black metal mijn kant op wordt geschoven, ben ik altijd direct alert. Het zijn die minder bekende bands die soms zulke obscure shit kunnen maken dat je oren bijna beginnen te bloeden. Deze week kreeg ik Thy Antichrist op mijn bord. Een omhoog klimmende black metal band uit Amerika, die onder andere inmiddels op 70.000 Tons of Metal heeft mogen spelen. Op 23 februari is zijn nieuwste album uitgekomen, wat Wrath of the Beast heet. Met zo’n naam mogen we wel veel brutaliteit verwachten, toch?
Gewaagde keuzes
Wat direct opvalt is dat er de keuze is gemaakt om het album te openen met een rustige Spaanse gitaar. Nu weten we alleen wel wat voor cruciaal moment er te wachten staat: de opening van de poort naar de helse klanken van black metal. Gelukkig wordt deze overgang keurig uitgevoerd en zit ik meteen met de hoorns omhoog. Dit gebeurt allemaal in dezelfde track, Desolation, en deze loopt verder uit op een ietwat matige tussenvorm van old school blackened thrash en moderne tussenstukken, waarvan de overgangen minder vergeeflijk zijn. Het is een beetje wennen en hoe vaker ik het hoor, hoe minder het begint op te vallen, maar daarbij valt ook meteen de track in de vergetelheid. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor The Great Beast.
Een sloopkogel à la Mayhem
Nummers waarbij de band zich aan één stroming in plaats van twee houdt komen gelukkig veel beter naar voren. Zo is A World Burnt to Ashes een lekker stukje blackened death metal en klinkt No Place Like Hell muzikaal een beetje als wat je zou verwachten op een Mayhem album. Zodra we de helft van het album passeren, wat elf tracks telt, komen we in wat meer stabiele wateren. Hier kunnen we gewoon genieten van recht door zee black metal met hier en daar progressief gepingel tussendoor, wat de stemming weer wat lichter maakt. Crown of Lies en Skeletons of Disgrace zijn beiden simpele, maar makkelijk te volgen tracks. We houden ons aan één muzikaal thema, hebben tijd voor korte solo’s en kunnen gewoon lekker headbangen. Mijn persoonlijke favoriet van Wrath of the Beast vind ik Walking Through the Soul. Het is een iets langer nummer, wat meer tijd geeft aan die klassieke muren van schelle riffs en een ietwat meer lyrischer beeld. Als je niet van het atmosferische gedoe bent, kun je dit nummer beter overslaan.
Repeat, repeat, repeat…
Een laatste dingetje dat ik toch wel wil noemen is de herhaling van zekere onderwerpen in de songteksten en de herhaling van teksten op zich. Zoals ik eigenlijk net al liet weten is dat atmosferische gezeik over doodgaan, waar ik zelf zoveel van houd, een persoonlijke voorkeur. Black metal songteksten kunnen vol herhaling zitten en het hoeft niet eens op te vallen. Maar omdat de vocalen hier best duidelijk en uitgesproken zijn, doet het dat dit keer wel. Als ik er een heel grof voorbeeld bij moet halen kan ik zeggen dat richting het eind van Deathcrush van Mayhem het woord “deathcrush” of “crush” vervelend vaak wordt gebruikt en de songtekst over het algemeen gewoon heel simpel is, maar door die vreemde vocalen en korte duur erger je je er nog niet aan. Een korte kijk in de teksten van Thy Antichtrist levert je het bedroevende resultaat op dat herhaling van een enkele zin of een set woorden in zo goed als elk nummer terug te vinden is. Als je muzikaal zoveel in je nummers wilt stoppen (old school, tweede generatie, blackened thrash, blackened death, prog metal solo’s), waarom laat je dan je teksten zo achterwege?
Conclusie
We eindigen het album met eenzelfde rustgevende Spaanse gitaar in het instrumentale nummer The Last Breath. Fun fact: als je het album op repeat draait, heb je dus totaal niet door wanneer de intro van Desolation weer start. Dat bedoel ik niet slecht, het lijkt expres te zijn gedaan. Toch vat dat feitje het album wel kort samen: je kunt Wrath of the Beast eindeloos achter elkaar draaien en waarschijnlijk niet eens doorhebben wanneer welk nummer speelt. Waar de muziek opvallend en apart is, is de herinnering om een of andere reden moeilijk vast te houden.
Releasedatum: 23 februari 2018
Label: Napalm Records
