Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent. Zoals je ziet, zijn er genoeg anderen, al zie je dat vooral door de hoeveelheid schermen in de lucht. Het is een welbekend probleem inmiddels dat iedereen een telefoon heeft en niemand met zijn tengels van het ding af kan blijven, zelfs niet bij concerten. Ik heb er al eerder iets over geschreven, maar iets maakte het moederinstinct in mij weer los en hier ben ik dus weer.
Toen ik naar mijn eerste concert ging – 1950 of zo, ik weet niet meer precies hoe oud ik nou ben – waren er nog niet zoveel telefoons. Okay, nee, daar klopt geen snars van. Mijn eerste concert was in 2009 en ik weet best wel zeker dat er toen al telefoons waren. Ze konden niet zoveel als nu, hadden een betere batterij en camera’s die ongeveer even goed waren in foto’s maken als mijn rekenmachine, maar ze waren er. Als ik goed zou zoeken, vind ik waarschijnlijk ook nog genoeg artikelen die toen al klaagden over de hoeveelheid telefoons bij shows, want als we ergens herinneringen van kunnen opslaan, hebben we dat gedaan.
Dus, fast forward naar de tegenwoordige tijd. Eens in de zoveel tijd (en daarmee bedoel ik ‘ongeveer elke dag’ want blijkbaar is er nooit ander nieuws) is er weer een nieuw artikel dat klaagt over het telefoongebruik bij shows. Daar kan ik me op zich helemaal bij aansluiten. Je moet toch iets, als je verder geen journalistieke talenten hebt.
Is het vervelend als iemand het hele concert op Snapchat probeert te zetten? Ja, sure. Het is ongeveer even vervelend als iemand die continu stagedivet, maar raadt eens waar je een stuk minder gezeik over krijgt? Alles waardoor jouw zicht op de show wordt verpest is vervelend, dat betekent niet dat het ook echt de Ergste Nieuwe Ontwikkeling Ooit ™ is. Laten we het gewoon even noemen zoals het is: de nieuwe generatie pesten. Er kan hier geen geld aan verdiend worden, dus is het kut.
Het meest voorkomende argument tegen telefoongebruik bij concerten is toch wel ‘je kijkt het toch nooit terug’. Riiiiight. Want mijn telefoonachtergrond is niet standaard een zelfgemaakte foto van bij een concert. Die heb ik toch echt liever dan een professionele foto, want die herinneringen voegen wel wat toe. Het is misschien niet de beste foto, ook niet de scherpste en de beveiligers staan standaard in de weg, maar het is mijn foto, die ik heb gemaakt, toen ik erbij was. Als we dezelfde redenering doortrekken zou je ook geen fotograaf bij je bruiloft nodig hebben, aangezien je toch nooit meer naar die foto’s kijkt. Je herinnert je toch hoe het was? Je kunt het toch aan anderen vertellen?
Nu we toch allemaal bij elkaar zijn in onze haat voor telefoonhaters, kunnen we net zo goed even een stelregel afspreken. Niks mis met telefoons bij concerten, maar. Ja, er is altijd een maar. Probeer het wel een beetje te limiteren. Mijn stelregel is altijd ‘niet meer dan 1 nummer in totaal’ en met vier minuten aan telefoontijd zou je meer dan genoeg moeten kunnen doen om een goede nieuwe achtergrond te maken. Deal? Deal. Ik zie je bij de volgende show, met of zonder telefoon in hand!
