Maandag 16 januari stond HammerFall in Tivoli Vredenburg, maar de heren waren niet alleen: ze brachten Gloryhammer en Lancer mee. Al voor de zaal zelf geopend werd, vielen me twee dingen op: het publiek was ouder dan ik zelf gewend ben(wat er misschien iets mee te maken heeft dat HammerFall al twee jaar langer bestaat dan ik zelf) en het publiek was een stuk meer onderling over de bands aan het praten. Er hing bij het binnenlopen van de zaal een veel te groot doek voor een enkel drumstel over een hele stellage op het podium, wat mij eerst deed vermoeden dat er twee stonden, maar na een beter kijkje leerde de microfoons die er boven uit staken mij dat er een kit in het midden stond.
Lancer had de taak om het publiek op te warmen voor de andere twee acts. Zodra de band het podium op kwam, viel het mij op dat de heren een iets hoger glitter-gehalte hadden dan de gemiddelde power metal band. Vóór deze avond had ik nog geen muziek van de band gehoord. Ik was erg onder de indruk van hoe het geheel in elkaar stak. De zang van Isak Stenvall was kraakhelder en werd instrumenteel prima ondersteund. Misschien nog wel beter was het feit dat het aanwezige publiek(de zaal was ongeveer half vol toen de band begon) ondanks de kou toch al flink opgewarmd was.
Na Lancer was de beurt aan Gloryhammer, de band die stiekem toch wel de reden voor mij was om vanavond aanwezig te zijn. Blijkbaar was ik hierin niet alleen, want zodra de zaallichten uit gingen werd al luidkeels “hoots” gescandeerd. Ik zou hier een essay van 500 woorden kunnen gaan schrijven over wat “hoots” met de band te maken heeft en hoe de verhaallijn van Gloryhammer in elkaar zit, maar mocht je hier interesse in hebben raad ik je aan gewoon de muziek te gaan luisteren. Het publiek deed precies wat door de machtige Angus McFife(compleet met zijn glorieuze Astral Hammer) werd opgedragen. Ra… ik bedoel Thijs(Angus was van mening dat alle Nederlanders Thijs heten) ging zelfs crowdsurfend bier halen voor de hootsman! De show van Gloryhammer was een perfecte ondersteuning van de prachtige muziek en zorgde voor een episch geheel.
Ongeveer een kwartier na de set van Gloryhammer viel dan toch eindelijk het doek dat mysterieus wijd gespannen was. Hierachter stond, zoals verwacht, een episch drumstel. Maar daar bleef het niet bij. Het gehele podium was een visueel feest, zo was een verhoogd deel van het podium gemaakt om weg te vallen tegen het gigantische achtergronddoek waarop de albumcover van het nieuwste album Built to Last(onze review van het album zelf is hier te vinden) te zien is. Het moment dat de zaallichten uit gingen, werd een gigantische lichtshow vanaf de achterkant van het podium gestart. Zonder de eerste noot te hebben gehoord vond ik de show al prachtig.
Hoewel de visuele show leuk is, zijn we hier toch allemaal voor de muziek. Ook hier heb ik weinig op aan te merken: Joacim Cans zijn zang was on point, de snaarspelers leken geen noot te missen en ook nieuwe drummer Johan Koleberg wist de test van het Utrechts publiek te doorstaan; al met al klonk het(op de publieksinteractie na) alsof ik naar het album stond te luisteren, maar dan een stuk overweldigender. Om even door te gaan op de publieksinteractie: Joacim hoefde niet eens te zeggen en het publiek deed al wat hij wilde, alsof er telepathie gebruikt werd. Met nummers als het al bekende Hearts on Fire en van nieuwe nummers als Bushido tot het 20 jaar oude Glory to the Brave vermaakte de band het publiek voor zo’n 105 minuten.
Het was dus duidelijk een zeer geslaagde avond: Lancer was een van de beste openers die ik ooit heb gezien, Gloryhammer wist zijn muziek tot leven te brengen op een niveau waarvan ik het niet had verwacht en HammerFall die een live show geeft die bijna beter is dan het album materiaal.
