Op de prachtige avond van 17 oktober was het weer niet het enige dat mij mee zat; ik had het geluk dat ik bij de uitverkochte show van Orden Ogan, Rhapsody of Fire en Unleash the Archers mocht zijn. Deze show vond plaats in de kleine zaal van Doornroosje en is, naar mijn vermoeden, niet verplaatst naar de grotere zaal omdat dat het intieme uit de show zou halen.
Dit betekende gelukkig dus wel dat Unleash the Archers al voor een redelijk volle zaal stond toen hij begon, een half uur nadat de deuren open waren gegaan. De band was hier om zijn nieuwste album, Apex (waarvan de review hier te lezen is), te promoten. De band zocht de interactie en is enthusiast bezig, maar een reactie van het publiek bleef redelijk uit voor de Canadezen. Onder de mensen die wel reageerden had minstens drie op de vier al een shirtje van de band aan. Gelukkig ontving de band voor zijn set, die met slechts 35 minuten een goed aantal nieuwere en oudere nummers bevat, een stevig applaus van het publiek. Instrumentaal wordt geen noot gemist en ook frontvrouw Brittney Slayes is op dreef en miste geen enkele uithaal.
Na deze set mochten de Italiaanse heren van Rhapsody of Fire het podium betreden. Ik dacht eerst even dat ik bij een progressieve band stond, want er werd een zes-snarige bas tevoorschijn gehaald. Bij prog, metalcore of death metal bands is dit vaak supervet, maar hier misstond het gewoon. De diepe klanken die deze basgitaar veroorzaakte misstaan de rest van de muziek, die ik soms zelfs zou willen omschrijven als een plesznte mix van folk en power in plaats van symphonische power metal. Verder brengt de band een stevige set en was het publiek al in grote getalen refreinen aan het meezingen met vocalist Giacomo Voli. Ook deze man heeft een fluwen keel, alleen was zijn Italiaanse accent soms net iets te duidelijk aanwezig. Dessalnietemin was dit een set waar prima van te genieten was, wat ook duidelijk in het publiek terug te zien was.
Na iets meer als een halfuurtje was het podium klaar om door de Germanen bestormt te worden: Orden Ogan begon de show, waarmee hij zijn nieuwe plaat Gunmen ten gehore bracht. Het drietal wat zichtbaar was (de drummer zit goed ingebouwd achter zijn kit) was gekleed alsof ze de cowboys zijn waar iedere stad bang voor moet zijn, maar hun blikken staan eerder op trots, blij en sympathiek. Nog nooit heb ik een headliner gezien die zo vaak stond te glunderen als hij over zijn publiek uit kijkt. Als er iets is wat vooral de refreinen van de band goed toelaten, is dat wel meezingen, dus dit deed het publiek dan ook luidkeels. Op dit punt betreur ik het zelf dat ik de teksten helemaal niet ken, want deze band is voor mij de definitie van sing-along power metal geworden.
De band wist het publiek ook gigantisch goed op te zwepen. Een kleine moshpit wordt gestart door een paar man en iedere oproep van frontman Sebastian Levermann wordt braaf gehoorzaamd door het publiek. De set bevatte zowel snellere als rustigere nummers zodat iedereen wel aan zijn trekken kwam, of je nou wilde moshen of toch liever luidkeels met een biertje in je hand mee stond te bléren. Iets geheel anders wat ik toch ook even moet vermelden is de prachtige opbouw van het podium. Op de achtergrond hing een best intimiderende vlag met de cover van Gunmen (die eigenlijk iets te groot was; zowel in breedte als hoogte kregen we hem niet helemaal te zien) en op het stuk voor het drumstel na waren constructies neergezet waardoor het leek op de buitenkant van een saloon in een western, met als kers op de taart twee bewegende Gunmen die over het publiek uitkeken.
Met hoe erg ik van deze avond heb kunnen genieten verbaast het me niet dat de kaarten een maand van tevoren al waren uitverkocht. Unleash the Archers zou ik altijd aanraden. Voor Rhapsody of Fire zal ik niet naar een concert gaan, maar als ik de kans krijg hem als voorprogramma bij een andere act te zien zal ik deze niet afslaan. Voor Orden Ogan moet ik even zorgen dat ik wat teksten ken en dan wil ik deze heren zeker nog een keer live zien!
