Daar is ie dan, het album waar ik al maanden naar uitkijk. Ik heb het over het debuutalbum van Bad Omens. Dit plaatje draagt de naam Bad Omens. Ja, dat klopt, het heeft dezelfde naam als de band. Mocht je de band nog niet kennen, lees dan vooral onze Discover over de band. Om het kort samen te vatten: Bad Omens is een Amerikaanse post-hardcore band, die veel weg heeft van Bring Me the Horizon. Sterker nog, de band klinkt in sommige gevallen net als Bring Me the Horizon. Ik ben heel benieuwd naar wat de band met het album heeft gedaan en hoe het gaat klinken. Bad Omens heeft tot nu toe vier nummers uitgebracht die op het album zullen verschijnen. Deze tracks hebben zeker een goede eerste indruk achtergelaten. Nu maar hopen dat de rest van het album dat ook doet.
De Singles:
Zoals ik hierboven al zei: de band heeft tot nu toe vier nummers uitgebracht. Drie van deze tracks openen het album, de overgebleven track sluit het album af. De eerste track is Glass Houses. Dit zorgt voor een zeer sterk begin en de band had geen betere track kunnen kiezen om mee te openen. Dan is het de beurt aan Exit Wounds, opnieuw een heerlijke track. Was je nog niet wakker geschud door Glass Houses, dan doet deze track dat wel. Met The Worst in Me zijn we toegekomen aan de derde single die het album opent. Dit is de eerste track die ik van de band te horen kreeg en ik was meteen weg van dit nummer en ik ben blij dat de band deze track ook op het album heeft staan.
Het ”Nieuwe” Materiaal:
De band zorgt voor een goede balans tussen hard en rustig op het album. Dat is goed te horen in nummers zoals: Enough, Enough Now en Malice. Waar Enough, Enough Now rustig is, is Malice dat totaal niet. Dit geldt ook voor de tracks Hedonist en Crawl. De een is snoeihard en de ander is lekker rustig. Er is dus geen overvloed aan alleen maar harde tracks. De balans vind je gedurende het hele album terug. Ik wil het dan toch nog even hebben over de vergelijking met Bring Me the Horizon. Die vergelijking is op het merendeel van de tracks terug te horen, maar het is toch niet geheel hetzelfde. De band geeft er zijn eigen sound aan en dat maakt het een heerlijke band om naar te luisteren. Vooral in nummers zoals Hedonist en Broken Youth is het bovengenoemde voorbeeld goed te horen. Dat terzijde, er is een ding dat mij irriteert. Het feit dat ik vrijwel niets, maar dan ook niets negatiefs kan vinden aan dit album. Als het aan mij ligt, is dit meteen het album van het jaar. Voornamelijk omdat deze band iedere band die tot nu toe een album heeft uitgebracht, wegblaast met zijn debuutalbum. Iedere track heeft zijn eigen sound en verhaal en dat is iets wat je tegenwoordig niet vaak genoeg tegenkomt. Het is een compleet album dat van alles wat heeft, clean vocals, screams, harde en zachte tracks, breakdowns en gitaarsolo’s: bedenk het en dit album heeft het. Helaas komt er aan elk album een einde en zo ook aan dit album. Het album wordt afgesloten door The Fountain, de meest recente single van de band. Waar Glass Houses een geweldige keuze was als openingstrack, is The Fountain de perfecte afsluiter van het album. Het begint rustig en wordt na mate het nummer vordert harder.
Het komt niet vaak voor dat een band mij zo heeft kunnen verrassen met zijn debuutalbum, de laatste band was Rarity. Het verschil tussen die twee bands, behalve de genres, is dat ik bij dit album niets, maar dan ook niets negatiefs kan vinden. Mark my words, deze band gaat ver komen in de muziekwereld.
Eindbeoordeling: 10/10
Releasedatum: 19 augustus 2016
Label: Sumerian Records.
