Het Zweedse HammerFall is een grote naam binnen de power/heavy metal. De band bestaat al sinds 1993 en bracht in 1997 zijn eerste album uit. Dit jaar is het tijd voor een feestje, want met Built to Last brengt de band zijn tiende studio album uit, het eerste album met drummer David Wallin en het eerste album bij Napalm Records. Zo’n twee maanden geleden bracht de band al het nummer Sacred Vow uit en vorige maand volgde ook Hammer High.
Bring it!
Op het moment dat het eerste nummer Bring It! binnenknalt, is het meteen duidelijk: dit is een heerlijk stevig potje metal. Het is misschien maar goed dat ik niet al te lang haar heb; Anders had ik ondertussen niet meer aan deze review kunnen werken van het headbangen. De intro van het hierop volgende Hammer High overtuigt mij meteen van het kunnen van de nieuwe drummer David Wallin, met wat heerlijk tomwerk en Joacim Cans zang klinkt heerlijk over de riffs later in het nummer. Hierop volgt de akoestisch intro van Sacred Vow, om vervolgens weer over te gaan op een lekker catchy riff. De meerstemmige zang in het refrein zorgt voor een lekker melodisch tegenspel tussen de riffs. Het volgende nummer heet Dethrone and Defy en heeft een heerlijk krachtig gitaargeluid. De solo halverwege het nummer doet me bijna denken dat gitaarspelen kinderspel is, totdat het tweede gedeelte hiervan begint. Twilight Princess heeft een veelbelovende intro die net als de titel nogal sprookjesachtig klinkt. Het nummer heeft het heerlijke gevoel van een ballad, met onder andere een heerlijke heldere gitaarsolo en doet me heel even mijn omgeving vergeten.
Built to Last
Het krachtige nummer Stormbreaker creëert een heerlijke tegenstelling met het voorgaande Twilight Princess en komt hierdoor nog beter tot recht. Hierop volgt het nummer Built to Last, met een perfect ritme om op te headbangen en een heerlijk episch gevoel erbij. Zeker aangezien het nummer de titel van het album deelt, verbaast het me nogal dat dit nummer niet al was gereleaset in plaats van Sacred Vow of Hammer High, hoewel dit ook twee goede nummers zijn. Het achtste nummer heet The Star of Home en opent met wat sterk gitaarwerk, om vervolgens de nadruk te leggen op Joacim’s zang. Het nummer weet het niveau van het album redelijk bij te houden, maar doet voor de rest weinig speciaals. De gain die bij de intro en het eerste gedeelte van de solo is gebruikt vind ik persoonlijk zelfs lichtelijk vervelend. New Breed opent sterk, heeft een typisch power metal gevoel en het duurt niet lang voor ik meteen immense middeleeuwse veldslagen in mijn gedachten voorbij zie flitsen. Het laatste nummer op het album heet Second to None en klinkt wat melodischer dan de rest van het album en doet me zelfs een beetje denken aan Sonata Arctica. De solo die na drie minuten binnen komt zetten weet mij er toch weer op te wijzen dat dit HammerFall is.
Eindoordeel
Hoewel ik zelf nog niet zo heel erg veel naar HammerFall heb geluisterd, zet dit album mij toch aan om meer werk van de mannen op te zoeken. Het krachtige gevoel dat door het hele album heen blijft hange is zeker een groot pluspunt. Mocht je de heren live willen zien, dan kan dit: ze staan 16 januari samen met Gloryhammer in TivoliVredenburg.
Eindoordeel: 8/10
Releasedatum: 4 november 2016
Label: Napalm Records
