Gisteravond was het zondag 13 november en een avond met een prima vulling: in de Ziggo Dome was namelijk The Cure te zien, Maar gelukkig was er een nog beter alternatief(no offense Cure fans): de buren van de Heineken Music Hall hadden Bring Me the Horizon, While She Sleeps en Basement op het programma staan.
Basement mocht de avond openen. Ik was zelf net op tijd binnen om de heren te zien spelen. Omdat de band alleen de voorkant van het podium mocht gebruiken, stond deze op een rijtje opgesteld met de drummer in het midden. De band had helaas niet heel erg veel zin om te bewegen over het podium, behalve dat deze hier en daar eens eventjes sprong. Het publiek had er echter meer zin in; zo was er al een moshpit te vinden en stonden genoeg mensen al te springen. Toen de band begon stond er een man of 600 in de zaal, die langzaam aan verder bleef vullen.
Hierna was de beurt aan While She Sleeps. Waar Basement ons wat rustigere muziek gaf, kwam While She Sleeps toch met een stevige set. Een stevige moshpit was aanwezig. Waar de zanger ook om vroeg, het publiek gehoorzaamde, op één moment na: de zanger vroeg mensen om op schouders te klimmen, iets waar minder mensen gehoor aan gaven. De energie in het publiek was gedurende de hele set, die helaas niet langer mocht duren dan een halfuur, zeker van hoog niveau. Op dit moment vroeg ik me af of men dit bij Bring Me the Horizon kon toppen.
Voordat ik begin aan de daadwerkelijke hoofdact wil ik dit moment nemen om toch echt even mijn dank uit te drukken aan de Heineken Music Hall voor het uitdelen van bekertjes water door de beveiliging voorin de zaal en een paar flesjes het publiek in te werpen van het podium af, aangezien het voorin best knus was en een aantal mensen zag er al enigszins uitgedroogd uit.
Na nog een halfuurtje wachten was het zo ver: de zaallichten gingen weer uit. De muziek die door de DJ was uitgekozen speelde 3 minuten verder terwijl de zaallichten al uit waren, waardoor het publiek al helemaal los ging, maar pas 3 minuten later bestegen de heren eindelijk het spectaculaire podium, waarop een stellage stond die een trapvorm had en zo’n 3 meter hoog was en met ledpanelen bekleed, met een steeds hardere beat op de achtergrond om vervolgens te openen met Happy Song. En wat was het publiek Happy! De gehele HMH was luidkeels aan het meezingen, springen, moshen en/of dansen. De setlist bestond voornamelijk uit nummers van That’s the Spirit en Sempiternal, maar ook het lichtelijk oudere Chelsea Smile werd hartelijk ontvangen door het publiek. Zanger Oliver Sykes vroeg niet veel van het publiek, maar waar hij dit deed, gaf de hele zaal gehoor aan zijn verzoeken.
Na een set van 12 nummers, met onder andere het nummer Antivist wat opgedragen werd aan Donald Trump, verliet de band het podium. Nog voordat de band geheel uit beeld was verdwenen, schreeuwde het publiek voor meer. Na een paar minuten te hebben geschreeuwd, kreeg het publiek zijn zin. De band kwam weer op voor True Friends en Oh No. Hierna riep Oliver: “This is our last song. If you want to get a high five, crowdsurf up here and come slap this hand!”, wat een gigantisch aantal crowdsurfers veroorzaakte tijdens Drown, iets wat tijdens de rest van de set zo goed als afwezig was. Dit ging ongeveer voor het halve nummer goed, want op een gegeven moment waren veel mensen er al wel klaar mee en heb ik helaas meerdere keren een crowdsurfer op mijn hoofd gehad. Ondanks dit laatste was het een geweldige avond en wil ik iedereen die hier ooit de kans toe heeft aanraden een Bring Me the Horizon live show te bezoeken.
