Afgelopen zaterdag, 26 november, is punk officieel dood verklaard. De zoon van Sex Pistols manager Malcolm McLaren, Joe Corre, heeft meerdere miljoenen aan punk memorabilia verbrand uit protest tegen wat het genre tegenwoordig is. Jammer maar helaas, deze column is voorbij en we zullen nu voor altijd ons netjes aan alle regels moeten houden.
Is iedereen die denkt dat ik dit meen gestopt met lezen? Mooi, want als je deze site al langer volgt, dan weet je best dat er een maar komt. Punk is een product van zijn tijd, zoals de meeste genres zijn. In het begin van de jaren ’70 werd rock ’n roll steeds tammer en de hippietijd was nog rustig aan het doorsudderen, waar punk een reactie op was. Punk is vaak politiek getint en erg gehecht aan de DIY mentaliteit, waardoor het als erg authentiek overkwam. Nou hoef ik je niet meer uit te leggen dat we niet meer in de jaren ’70 leven en de hedendaagse cultuur is ook een stuk anders.
Wat dat betreft is punk, zoals het is geweest, inderdaad dood. Er zijn nog steeds genoeg rasechte punkbands, begrijp me niet verkeerd, maar echt iets als de Sex Pistols hebben we al lange tijd niet meer gezien. Punk is nu meer mainstream geworden, meer nostalgisch, waardoor het net zo makkelijk in de rekken van de H&M kan hangen als bij een gekraakt pand te horen kan zijn. Als punk mainstream is, kan het duidelijk niet meer authentiek zijn (totaal geen sarcasme). Daar hebben we het eerder over gehad. Net zoals rock al meerdere malen dood is verklaard om dezelfde redenen, zal punk, zoals we het kennen, niet meer bestaan en daar heeft Corre dus een goed punt in.
Wat hij alleen niet meerekent is dat genres, net als lifestyles, veranderen. Heeft punk nog steeds een rijke broedgrond? Jazeker, kijk alleen al naar Trump, Brexit en de andere landen die allemaal naar extreem-rechts lijken te neigen. Kijk naar de vluchtelingen, naar de massamoorden, naar de ongelijkheid tussen sekses, rassen en seksualiteiten die nog steeds een groot ding zijn. Hier speelt de punk van tegenwoordig ook op in: NOFX heeft een nummer geschreven over cross-dressing, maar ook bijvoorbeeld Enter Shikari (die je niet echt punk zou kunnen noemen 40 jaar geleden) heeft een venijnig nummer geschreven over de stand van het ziekenfonds in Engeland. De bands nemen nog steeds een duidelijk punk politiek standpunt in – ik heb nog nooit van rechtse punk gehoord, laat me maar weten als ik wat heb gemist – maar qua muziek en lifestyle is het niet echt zoals we het kennen.
Punk lijkt tegelijk een stuk meer en minder accepterend geworden. Er zijn een stuk meer manieren om punk te maken – The Homeless Gospel Choir is namelijk net zo hard punk als Anti-Flag is – maar geen van deze manieren wordt echt geaccepteerd. Enter Shikari, de meest punk band die politieke elektronische metal wat dan ook maakt, is blijkbaar toch niet punk genoeg voor sommigen. Dus laten we even lekker postmodernistisch zijn, want dat is toch mijn favoriete bezigheid: bij deze verklaar ik punk ook dood. Kunnen we nu, na deze ritualistische verbranding, weer opnieuw beginnen? We hebben punk harder nodig dan ooit, maar de elitisten en nostalgische mensen zijn juist de reden dat we in deze rotzooi zitten.
