Dan is het eindelijk tijd voor een debuutalbum waar ik al maanden naar uit aan het kijken ben. Ik heb het over het debuutalbum van Amongst Thieves. Het album heet net als de band Amongst Thieves. Mocht je de band niet kennen, check dan vooral onze Discover feature over de band. Deze is hier te vinden. Om de band dan toch even kort te introduceren: het is een post-hardcore band bestaande uit vijf heren uit het Britse York.
Hoogte- en dieptepunten
Het album wordt geopend door Nothing Left. Dit is een track die in mijn ogen een beetje tegenvalt. Hij doet het niet voor mij, misschien is het een track die aan je moet groeien. De rest van het album spreekt mij gelukkig wel aan en zorgt er voor dat het een heerlijk album is om naar te luisteren. De hoogtepunten komen in de vorm van Blind, The Silence en Absent Minds. Deze tracks hebben net iets meer pit dan de rest van het album en springen er dus uit. Zowel het vocale als het instrumentale werk is in deze tracks beter. Dit zijn zonder twijfel de beste tracks op het album. Een ander hoogtepunt komt in de vorm van Hate Again. Deze track is de meest recente single van het album. Wat mij voornamelijk aanspreekt is de emotie in zowel de cleans als de screams. Naast de emotie in de zang is de afwisseling tussen de cleans en screams heel goed. Het zorgt er voor dat je blijft luisteren. Daarnaast is het instrumentale werk gewoon heerlijk om naar te luisteren.
Een album heeft hoogtepunten, maar natuurlijk ook minpunten. Deze komt in de vorm van Nothing Left. Zoals ik eerder al zei, deze track doet het niet voor mij. Het voornaamste dat mij niet aanspreekt aan deze track zijn de vocals. Er mist iets in de zang, wat dat precies is kan ik jammer genoeg niet plaatsen. Een ander minpunt is Sick, net als Nothing Left spreek deze track mij totaal niet aan. In dit geval is het het instrumentale werk. Het is niet zo goed als op de andere tracks en dit komt mede omdat ik mij aan het gitaarwerk erger. Het heeft zo nu en dan een irritante toon erin zitten.
Back to the future
Gedurende het hele album heb ik het gevoel dat ik naar een band uit 2008 luister. Om uit te leggen wat ik bedoel, moet je de band vergelijken met bands van nu en toen. De band klinkt precies als een post-hardcore band uit 2008. Het klonk toen, vergeleken met nu, een stuk gevoeliger en minder hard. Dit zowel instrumentaal als vocaal. De sound van de band klinkt als het oudere werk van Of Mice & Men en Escape the Fate. Dit is goed terug te horen in vrijwel iedere track van het album en geeft een heerlijk nostalgisch gevoel. Dit is iets wat weinig bands tegenwoordig nog kunnen doen. De laatste band die dit lukte was Bad Omens. Vooral bij The Golden Ratio krijg ik het gevoel dat ik weer zestien ben. Deze track heeft iets weg van de rustigere nummers op This War Is Ours, het tweede album van Escape the Fate. Voornamelijk de cleans hebben zo nu en dan iets weg van het oude materiaal van de eerder genoemde bands. Ik vraag me dan ook af of de heren proberen de sound van toen terug te brengen en hiermee proberen door te breken. Mocht dit het geval zijn, dan is dit goed gelukt.
Conclusie
Al met al is het een goed album. Het heeft zo zijn ups en downs, maar het doet wat het moet doen. Het vermaakt de fans/luisteraar en geeft je een goed gevoel. Ik hoop dat de band snel een keer in een optreden in de buurt geeft, want ik kan niet wachten om hem live te zien.
Eindbeoordeling: 7/10
Releasedatum: 20 februari 2017
Label: –
