Ik weet om eerlijk te zijn niet eens waar ik met deze review moet beginnen, maar het lijkt me handig om toch een kleine “wat voorafging” te doen voor mensen die niet veel van Suicide Silence afweten. De deathcore band heeft drie albums en één EP uitgebracht voor de dood van mede-oprichter en vocalist Mitch Lucker. In 2014 heeft de band All Shall Perish vocalist Eddie Hermida als vervanger voor Mitch Lucker aangenomen, om vervolgens het album You Can’t Stop Me uit te brengen, welke de lijnen van de eerste drie albums volgt. Het album dat de band 24 februari zal uitbrengen, genaamd Suicide Silence, lijkt echter een hele andere richting op te gaan en heeft hiermee flink wat ophef verzorgd onder fans (waaronder ook mijzelf). Om zowel aan de behoeftes van de fans die gewoon een goed potje deathcore willen, als van mensen die gewoon een goed album willen te voldoen, heb ik besloten een poging te doen om dit album te bekijken volgens allebei de richtlijnen.
Luister naar de stilte
Het album opent met de track Doris. Het nummer is al eerder gereleased met een 360° video en markeerde de start van het gehuil van enkele fans. Het nummer opent met best een lekkere gitaarriff, om na een “Fuck yeah” van Eddie Hermida over te gaan op deathcore met iets wat lijkt op Korn invloeden erdoorheen. Na ongeveer een halve minuut beginnen de beloofde 70% cleans op het album, met wat ondertussen een heuze meme is geworden: Eddie slaat een hoge toon aan om iets wat klinkt als een “teehee” eruit te gooien. De cleans klinken een beetje als een kruising tussen Corey Taylor (Slipknot) en Jonathan Davis (Korn). Het nummer alterneert een beetje tussen iets wat lijkt op nu metal en deathcore. Hierna wilden de fans van de band grotendeels alleen maar stilte, maar laat dit nu precies zijn wat de band levert (nee niet letterlijk): een nummer genaamd Silence volgt Doris. De track opent met wat chuggende gitaren, om vervolgens weer de nu metal kant op te gaan. Het refrein klinkt een beetje alsof ik naar een wat oudere rock release aan het luisteren ben. Het nummer bevat overigens geen “teehee”, iets waarvan ik stiekem een beetje hoop dat het iets is wat exclusief in Doris voor komt. De band maakt echter duidelijk dat hij wil dat je naar het album blijft luisteren, want het volgende nummer heet Listen. Listen opent lekker zwaar, om vervolgens de instrumenten zo goed als weg te laten vallen onder Eddie’s stem, die het grootste deel van deze track toch wel schreeuwt, iets wat de Suicide Silence fanboy in mij toch hoop geeft voor de rest van het album. De brug van de track heeft weer een wat meer progressief gevoel erin zitten.
Ontsnappen aan de rode kamer
Het album gaat verder met Dying in a Red Room, een nummer wat me een beetje doet denken aan Slipknot’s Killpop. Hoewel ik onder de indruk ben van het nummer, zal je als Suicide Silence fan waarschijnlijk zoiets hebben van “Waar zijn mijn 30% screams?”, aangezien deze geheel afwezig zijn. Hold Me Up Hold Me Down opent even met vals geluid wat klinkt als het stemmen van een gitaar, om vervolgens de gemiste screams van Dying in a Red Room goed te maken. Het nummer maakt een goede indruk, totdat het refrein een Slipknot-esque riff combineert met wat gemartelde vocals. Vervolgens weet het nummer mij toch nog te verassen met een extreem zwaar einde, met onder andere gutturale screams erin. In Run komen de nu metal invloeden die ik eerder noemde weer heel sterk terug; sterker nog, het nummer zou zo op een Korn album passen.
Hand in hand met nu metal
The Zero is ook weer een nummer met vooral cleans en is redelijk te vergelijken met Run. De band volgt het nummer op met Conformity, welk redelijk op lijkt te sommen als een wat zwaardere versie van de twee nummers die hiervoor volgden. Het gitaarwerk op het nummer klinkt lichtelijk snerpend, maar de track zit lekker in elkaar. Vervolgens lijkt de band “YOLO” te willen zeggen zonder daarbij als idioot te klinken met Don’t Be Careful You Might Hurt Yourself en gooit er nog een meme tegenaan omdat het nummer precies 4:20 lang is. Het nummer opent zeer stevig, om vervolgens toch de nu metal weer te omarmen. Blijkbaar stond de scream teller echter nog niet helemaal hoog genoeg, want Eddie schreeuwt nog even het een en ander bij elkaar.
Beoordeling
Een ding mag duidelijk zijn: als je alleen maar een potje deathcore wilt, dan kan je beter naar een ander album gaan luisteren. Hoewel ik zelf nog steeds wat moeite heb met het feit dat Suicide Silence niet meer is zoals het was, kan ik er toch niet omheen draaien dat de heren een redelijk album neer weten te zetten. Als de band echt verder wil gaan in deze richting zullen ze zich duidelijk wat beter moeten ontwikkelen, maar het begin is er.
Einbeoordeling: 6,5/10
Releasedatum: 24 februari 2017
Label: Nuclear Blast Records
