Vrijdag 7 april kwam het nieuwste album van Falling in Reverse uit, genaamd Coming Home. Dit is het vierde album van de band en de laatste waarop Ryan Seaman als drummer te horen zal zijn, aangezien deze onlangs uit de band is vertrokken. Voor de release van het album waren Coming Home, Loser, en Broken al als singles te beluisteren, waarbij de eerste 2 tracks een beetje hinten naar de electrorock, terwijl Broken toch wat meer lijkt op het eerdere werk van de band.
Sterk album
Het gehele album weet perfect gebruik te maken van alles wat de band tot zijn beschikking heeft, van Ronnie Radke’s zang, gecombineerd met de achtergrond/co-lead zang van de rest van de band, tot de geweldige samenwerking die er tussen de instrumenten is. De intro van Coming Home werkt perfect als opener voor het album en geeft meteen goed aan wat voor energie je van het album mag verwachten. Gelukkig betekent dit niet meteen dat alle nummers zo klinken, want er zit ook genoeg diversiteit op het album.
Afwisseling
Het nummer I’m Bad at Life is, heel erg ironisch, naar mijn mening een van de mindere nummers op het album. Ronnie pakt een net andere vocale stijl en het nummer werkt in zijn geheel gewoon net niet. Ook I Don’t Mind is een nummer wat voor mij gewoon niet werkt. Het nummer is te lang gerekt en klinkt redelijk “koud”. Straight to Hell werkt echter weer heerlijk en trekt me heel erg mee in het ritme, het nummer klinkt gewoon te lekker. In The Departure pakt Ronnie, net als in I’m Bad at Life, een andere vocale stijl op, maar in dit nummer werkt het weer wel, vooral door de baslijn die het nummer voor mij toch best wel wat hoger tilt. Bonus tracks Paparazzi en Right Now zijn een stuk speelser dan de rest van het album, wat ik best wel kan waarderen omdat het lekker blije tracks zijn geworden.
Vergelijking met voorgaande albums
Het album is vergeleken met zijn voorgangers anders. De sound die sinds Fashionably Late was opgebouwd is vrijwel helemaal vervangen door electrorock. De rap verses, Ronnie zijn oude vertrouwde vocals en de catchiness van de nummers zijn jammer genoeg verdwenen. Dit is jammer, want juist dit maakte de band zo uniek. Ja, het vorige album was ook anders, maar de sound was nog te vergelijken met het oudere materiaal en dat is met Coming Home helaas niet het geval. Het enige nummer dat in de oude stijl blijft is Broken, maar daar houdt het dan ook wel op. Als fan ben ik benieuwd hoe andere fans dit album ontvangen, want ik ben persoonlijk zeer teleurgesteld in de richting die de band op gaat. Dit voornamelijk omdat de sound bij voorgaande albums juist goed was. Zoals ik eerder al zei, het was catchy, uniek en het bleef lekker hangen, iets wat dit album niet echt doet voor mij.
Beoordeling
Het album klinkt heerlijk, maar gaat zeker een hele andere richting in dan wat de band eerder heeft uitgebracht. Het album wisselt lekker af en houdt over het algemeen het niveau er goed in. Laten we nu maar hopen dat de band na zijn huidige tour in Amerika ook Europa een bezoekje brengt!
Score: 7,5/10
Releasedatum: 7 april 2017
Label: Epitaph Records
