Eerste Paasdag is echt de perfecte dag voor een religieus feestje. Deathcore aanhangers trokken gisteren massaal in kruistocht naar Nijmegen, om daar de wederopstanding van hun eigen Jesus te vieren. In Doornroosje waren namelijk Thy Art Is Murder, Being As an Ocean en Miss May I te vinden. Hier zou oorspronkelijk Casey ook nog bij komen, maar deze band kon helaas door panne met de bus niet op tijd in Nijmegen zijn.
Door de afwezigheid van Casey was het dus aan Miss May I om de avond te openen. Ik weet niet zeker of de band rekening heeft gehouden met het feit dat hij nu de opener was, want hij startte zijn set snoeihard. Gelukkig had de DJ in ieder geval een deel van het publiek al opgewarmd (respect voor het feit dat deze het publiek de eerste ander halfuur bezig wist te houden), want dit werd in goede orde ontvangen. Het duurde niet lang voor men een moshpit had opgezet en mee aan het springen was op de brute muziek van Miss May I. De band speelde misschien maar 35 minuten, maar wist ondanks dat een zeer sterke set neer te zetten.
Hierna was het de beurt aan Being As an Ocean. De melodische hardcore band wist een interessante show op te zetten, maar het publiek leek een beetje verdeeld te zijn qua meningen: een flink deel leek zeer onder de indruk van de set, terwijl een ander deel het niet echt leek te boeien en ik kan zeker zien waarom. De vocale stijl van de zanger was niet echt geweldig, de band was minder hard dan Miss May I en het totaalplaatje was gewoon heel anders. De band zette alsnog een prima show neer met een flink aantal stagedivers, goeie pits en de zanger die over het podium of door het publiek heen moshte/danste.
Uiteindelijk was dan toch echt het moment daar: de Jesus van Deathcore, CJ McMahon, keerde terug op het Nederlandse podium. Zodra het licht uitging scandeerde het publiek al luid “CJ, CJ, CJ”, maar al na een nummer vond CJ zelf dit niet echt kunnen, we moesten maar “Thy Art (Is Murder)” scanderen, want hij was niks zonder de vier mannen die met hem op het podium waren en het publiek. De show was vet, de show was hard en de show was geweldig. Beter is het eigenlijk niet op te sommen. Op het moment dat men “bier en tieten” begon te zingen en CJ hoorde wat het betekende deed hij vrolijk mee, om vervolgens weer een snoeihard nummer in te zetten. Als afsluiter speelde de band Reign of Darkness, waarbij CJ vroeg om zoveel mogelijk mensen op het podium te hebben die meezongen, moshten of whatever ze wilden. En aangezien zo’n 100 mensen wel genoeg zijn, besloot CJ dat hij wel op het podium kon crowdsurfen om de show af te sluiten!
Ondanks de afwezigheid van Casey was de avond alsnog geslaagd. De DJ wist het gebrek goed te maken, Miss May I zette een snoeiharde set neer, Being As an Ocean wist een interessante show neer te zetten en Thy Art Is Murder was zo ongeveer de taart onder de kers.
