Ik wil, om heel eerlijk te zijn, niet echt nadenken over de terreuraanslagen de laatste tijd. Wie wel? Degene van maandagavond, bij het Ariana Grande concert in Manchester, komt ook ineens wel heel dichtbij, net als degene bij Eagles of Death Metal in Parijs. Ik ga regelmatig naar concerten. Ik kan bij de volgende gewoon ertussen staan. Sterker nog, ik ga van het weekend naar Slam Dunk, in Birmingham, en als er iets een goed volgend doelwit zou zijn, is dat het wel.
Nou kan ik natuurlijk net doen alsof mijn neus bloedt, maar dat laat het nieuws, de muziek en mijn omgeving niet toe. Ik kan ook makkelijk een slaatje slaan uit deze situatie door acties op te zetten, artikelen hierover te schrijven (whoops) of mijn profielfoto te veranderen op Facebook, want dat zal inmiddels wel een nieuwe filter hebben. Ik moet hier dus op de een of andere manier mee omgaan en het liefst op een manier die ervoor zorgt dat ik nog steeds naar concerten durf. Want een leven zonder concerten kan ik niet.
Waarom doen mensen zoiets? Nou, er zijn veel mensen die daar meer over kunnen zeggen dan ik, maar laten me even kort door de bocht zijn: ze willen ons verdelen. Door dit soort aanslagen willen wij terugslaan, waardoor zij weer een reden hebben om ons aan te vallen. Als je dit niet gelooft, kijk maar even rond op je Facebook timeline, vraag het aan je omgeving – je zult vast mensen hebben die vinden dat we nu terug moeten slaan. Ook al zouden wij dan ook onschuldige slachtoffers maken, maar daar denken ze dan niet aan. Omdat niet iedereen het hiermee eens is, worden we ook nog eens verdeeld, plus er ontstaan een stuk meer verdelingen in de samenleving, iets wat je ook al langere tijd kunt zien. PVV op 20 zetels, anyone? Brexit? Trump?
Ik wil niet nadenken over de grote veranderingen in de wereld. Maar wat ik wel wil doen, is grapjes maken. Dus maak ik grappen over alles wat er aan de hand is. Dus laat ik me even richten tot potentiële terroristen: hoe serieus moet je jezelf nemen als je bij een Ariana Grande concert jezelf opblaast? Dan heb je toch echt aan het kortste eind getrokken? Oh wauw, je verspreidt je boodschap (en je ingewanden) bij een publiek vol onschuldige kinderen, die je niet tegen zouden kunnen houden. Ja, je hebt ons echt laten zien dat we je moeten vrezen. Ik ben zo bang.
Ik ga zaterdag gewoon naar Slam Dunk, om me daar verbonden te voelen met alle andere aanwezigen, omdat wij allemaal mensen zijn. Wat ga je eraan doen? Jij durft de pit toch niet in, want dat is vast te gewelddadig. En die schreeuwende mensen op een podium, dat is toch echt duivels!
