Met al die coole festivals in het buitenland is het soms makkelijk te vergeten dat we in Nederland ook terecht kunnen voor een weekend vol metaal, pitten en rebelsheid. Gelukkig is daar dan Jera On Air, waar we dit jaar natuurlijk ook verslag van doen!
Zodra we binnenkomen, kunnen we nog net een stukje van SHVPES mee pikken. De muziek klinkt kneiterhard en beukt lekker door, dus de toon is al helemaal gezet! Het is wel jammer dat de band en het publiek zich allebei een beetje in lijken te houden, maar met de warmte en het feit dat we nog een flink aantal uur door moeten is dat best verklaarbaar.
De eerste volle set die we mee kunnen krijgen is van As It Is. Hey, dat klinkt bekend, dat was vorige week ook al zo! De band is nog steeds lekker in vorm en springt alsof er pizza op het plafond ligt. Ook het publiek doet zijn best die metaforische pizza te bereiken en crowdsurft massaal. Op een gegeven moment lijkt er zelfs een zandstorm in de tent te zijn, maar dit is slechts een intense circle pit. Al in al een geslaagde set, al moet ik eerlijk toegeven dat ik de praatjes van vorige week leuker vond, want die waren iets meer toegespitst op het festival zelf.
Bij Obey the Brave is de tent al een stuk meer volgestroomd en met goede reden. De heren doen vakkundig hun best om de tent al af te breken en vragen redelijk snel om een wall of death om dit te verspoedigen. Dat de tent nog staat zegt meer over de kwaliteit van de tent dan over de set, want er wordt flink geragd en het publiek beweegt ook vrolijk mee op de muziek.
Heeft een mens ooit genoeg poppunk in zijn leven? Ik vind van niet en ben daarom ook richting de Punkrockbar gegaan voor Trash Boat. Het is lekker broeierig in de tent en de muziek van de heren draagt hier alleen maar aan bij. Ook hier raken de crowdsurfers bijna het plafond en doet men vrolijk mee. De heren hebben het ook duidelijk naar de zin en gaan zo hard dat het bijna een hardcore show lijkt.
Tijd om de pop eruit te halen (en mijn gender te supporten) bij Against Me!. Verrassend genoeg is de tent ongeveer half vol, ik had het wat drukker verwacht, maar de band lijkt zich hier niets van aan te trekken en raast lekker hard door het materiaal. Dit betekent dat er niet veel interactie met het publiek is, buiten een paar korte praatjes van frontvrouw Laura Jane Grace, maar er wordt goed meegezongen door het aanwezige publiek. De nummers klinken goed en hadden zeker meer publiek verdiend.
Ten eerste wil ik even mijn lof uitspreken voor degene die de lichtshow voor Northlane heeft gemaakt, want die was een genot om naar te kijken. Daar heb je meteen het grote voordeel van tenten, want dan kun je overdag ook nog eens iets zien van de lichten. De band speelt vol overtuiging en dit komt ook goed over op het publiek, dat vrolijk meeklapt en zwaait. Je kunt goed merken dat het publiek vandaag van de wat zwaardere muziek is. Northlane maakt het weinig uit, die zet gewoon, net als vorige keer, een strakke set neer die overtuigd van het talent van de heren.
Als we het toch over wat harders hebben: dat is The Bouncing Souls niet en je merkt het duidelijk aan het publiek. Nou moet ik zeggen dat ikzelf (die van alles wel wat luistert) ook niet heel erg onder de indruk was van de set. De heren spelen wel goed en het komt erg speels over, maar die sfeer komt niet helemaal naar het publiek en de vocals zijn bijna niet te verstaan, wat erg jammer is. Ik hoop ze nog een keer te mogen zien, met beter geluid!
Met een naam als Suicidal Tendencies kun je niets anders dan bruut zijn. Nou ja, toch wel een beetje, want de heren bouwen een fijne fissa. Je hoeft niet in de tent te staan om mee te willen circlepitten. De heren springen over het podium alsof ze nog tieners zijn (geef mij hun uithoudingsvermogen, ik wil ook zo energiek zijn) en het publiek feest flink mee. Veel bands willen zoveel mogelijk moshpits in de zaal, maar Suicidal Tendencies brengt deze gewoon op het podium. Echt, het halve podium stond vol met fans en het werd een kolkende pit. Dat is denk ik meteen de beste samenvatting van de set en mogelijk het beste moment van het festival, maar dat weten we na morgen pas zeker.
Er komt veel goede punk uit het buitenland, maar dat Nederland ook zijn mannetje staat in het genre bewijst Antillectual keer op keer weer. Je voelt de woede bijna van het podium afspatten, al kan dat op zich ook gewoon zweet zijn geweest, want de mannen zijn hard aan het werk. Ook al hebben de meeste mensen voor Suicidal Tendencies en Comeback Kid gekozen, toch is er een moshpit (van ongeveer vijf man) te vinden en wordt er een crowdsurfer rondgedragen, net als bassist Toon op het einde van de set.
Aan alles komt een einde en zo ook aan de vrijdag van Jera On Air. Dit moet natuurlijk goed afgesloten worden en wie is hier beter voor geschikt dan Architects? Het publiek is tot achterin de tent mee aan het doen, de teksten worden hard meegeschreeuwd en het is een genot om de mannen zelf op het podium hun ding te zien doen. Ik had niet helemaal door hoe goed frontman Sam Carter echt was, maar na vandaag ben ik helemaal overtuigd, want wat heeft die gast een strot. De rest van de band doet niet voor hem onder en knalt alsof alle energie is bewaard voor de set van vandaag. Een waardige afsluiter van een fijne festivaldag!
Gelukkig zijn we nog lang niet klaar met Jera On Air, want morgen is er weer een dag! Dan staan onder andere Me First and the Gimme Gimmes, Of Mice & Men en The Charm the Fury op de planken, dus mis dat vooral niet. Mocht je nog langs willen komen, dan kun je nog tickets halen en naar Ysselsteyn afreizen. Anders zul je het moeten doen met onze live review en foto’s, wat natuurlijk ook geen straf is. Tot morgen!
