We hebben juli afgesloten met een album waar ik maanden naar heb uitgekeken. Ik heb het over Hikari van Oceans Ate Alaska. Dit plaatje is de opvolger van het debuutalbum, Lost Isles. De kans is klein dat je nog nooit van de band hebt gehoord. Dit voornamelijk door het feit dat ze meerdere malen in ons landje hebben opgetreden. Mocht je de band dan echt niet kennen, lees dan vooral verder. Het is een metalcore band bestaande uit vijf heren uit het Britse Birmingham. De band doet al sinds 2010 mee in de scene, maar brak in 2015 pas echt door met de release van zijn debuutalbum Lost Isles. Zoals ik eerder al aangaf, heb ik hoge verwachtingen van dit album. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat de band deze waar gaat maken.
Verandering
Begin dit jaar kregen we te horen dat de band afscheid heeft genomen van frontman James Harrison, zijn opvolger is Jake Noakes. De band bracht even later een nieuwe track uit genaamd Covert en kondigde meteen zijn nieuwe album aan. Het was meteen duidelijk dat de sound van de band anders zou zijn dan op zijn voorgaande materiaal. De band heeft, omdat hij meer clean vocals in zijn muziek gebruikt, een soort van zwaardere Secrets vibe gekregen. Dit is goed te horen in Covert, Escapist en Benzaiten. De grootste verrassing op het album komt in de vorm van Hansha. Dit komt door het feit dat de band de eerste 10 seconden van het nummer een pop-achtige sound heeft. De band mixt dit heerlijk met zijn instrumentele werk en de clean vocals van frontman Jake Noakes.
Oosters tintje
Ja, je leest het goed, het album heeft een oosters tintje. Dit komt echter niet als een verrassing aangezien de titel van het album het Japanse woord voor licht is. Het blijft echter niet bij de titel en de namen van een paar nummers. Nee, het is ook goed te horen in het instrumentele werk en de teksten/thema’s van het merendeel van de tracks. Een mooi voorbeeld is Hansha. De titel vertaalt naar reflectie en daar heeft de band het dus in zowel het nummer als de video voor Hansha over. De band maakt duidelijk dat we te vaak te druk zijn met onze schermen (telefoons) en daardoor eigenlijk ons leven niet echt leven. Om dan toch even terug te komen op het oosterse tintje: dit is dus in bijna iedere track terug te horen. Dit alles lijkt hand in hand te gaan met de muziek van de heren en dat zorgt voor veel luisterplezier.
Minpunten
Ik heb vrij weinig negatiefs te melden over dit album. Het grootste minpunt is dan toch echt dat het album maar 34 minuten lang is. Daarnaast zijn er een handvol tracks die er niet zo hard uitspringen als de rest. Dit maakt deze tracks niet minder goed, want goed zijn ze zeker. Het is meer dat tracks zoals Covert en Benzaiten er dus harder uitspringen dan Deadweight of Birth-marked. Dit heeft waarschijnlijk meer met mijn persoonlijke smaak te maken. Dat maakt dat deze tracks er dus minder hard uitspringen als de rest.
Conclusie
Sinds de release van Covert en even later Escapist keek ik al uit naar dit album. De band heeft wederom een heerlijk album uitgebracht en zichzelf overtroffen. Normaal gesproken vraag ik me af of de band dit live ook zou kunnen. Deze vraag heet de band echter al beantwoord op Slam Dunk in Leeds. Ja, de band kan dit live. Ik raad je dan ook aan om de band een keer live te gaan zien.
Eindbeoordeling: 8/10
Releasedatum: 28 juli 2017
Label: Fearless Records
