Can’t read Dutch? We’ve got the English version over here.
Onlangs stond Unleash the Archers in Doornroosje als support van Orden Ogan en Rhapsody of Fire (de review lees je hier). Ik kreeg de kans om een interview te doen met frontvrouw Brittney Slayes na de show en deze kans pakte ik dan ook met beide handen aan, want ik had nog wel wat vragen naar aanleiding van de bands laatste conceptalbum Apex en over Canada en zijn muziek.
Als allereerste, dankjewel voor je tijd. Hoe was de show?
Brittney: Het was geweldig, het ging echt heel goed. We houden van de podia hier in Nederland. Ze zijn prachtig en schoon en iedereen is zo behulpzaam dus dat helpt altijd wel om een goede show neer te zetten als je van tevoren relaxed en comfortabel bent.
Dus, laten we naar jullie laatste release kijken, Apex, welke een conceptalbum was. Op welk punt hadden jullie besloten om nog een conceptalbum te doen?
Brittney: We wisten vanaf het begin af aan al dat we nog een conceptplaat wilde doen. We hebben voor Time Stands Still al een flinke tijd voor de release geschreven dus we zijn nog voordat dat album uit was al gaan nadenken over het volgende album dus we wisten toen we begonnen met schrijven al dat het een conceptalbum zou zijn, dat er een verhaal achter zou zitten.
het lijkt mij dat het schrijven van een conceptalbum meer uitdagingen met zich meebrengt dan het schrijven van een normaal album. Heb je het gevoel dat het schrijven van teksten of muziek voor zo’n album daadwerkelijk lastiger is?
Brittney: Soms, ik bedoel, in sommige aspecten wel, maar we hebben het hele verhaal in hoofdstukken uitgelegd en die hoofdstukken zouden stuk voor stuk een nummer worden. Het was allemaal van tevoren heel strak georganiseerd dus de muziek ervoor schrijven was… Niet per se makkelijk, maar we hadden dus wel een referentiekader om te volgen. De lyrics voor dit album waren eigenlijk best makkelijk want ik wist al wat ik wilde zeggen en hoe het verhaal zou lopen. Dus ja, ik had het op dit album niet al te lastig. Ik heb al zo lang over dit album nagedacht dat ik de karakters en iedere actie zo goed kende dat ik al wist hoe ik wilde dat ze reageerden en wat ze moesten doen. Dus het was eigenlijk makkelijker, denk ik.
Interessant. Hoe is het verhaal achter Apex tot leven gekomen?
Brittney: Het begon met het hoofdpersonage die we de Onsterfelijke noemen. Hij is qua beeld een beetje gebaseerd op een stripboekkarakter – Ik heb een serie gelezen genaamd East of West – en er is dus een heel duistere soort van geïsoleerd, lone wolf achtig karakter en ik was verliefd op de gedacht aan een eigen verhaal voor hem, waarin het een soort van zijn lot is. Ik heb dat karakter dus gepakt en er mijn eigen figuur van gemaakt. Toen heb ik de Matriarch als rivaal tegenover hem gezet en het hele verhaal is voortgekomen uit hoe ik denk dat ze met elkaar zouden omgaan, hoe iemand als krachtig als de Onsterfelijke is als hij iemand ontmoet die ook zo krachtig en ook aan machtswaanzin leid. Ook met hoe hij haar moet dienen, ookal is hij zelf nog zo krachtig. Hij is ook gewoon zo karakteristiek sterk dat het eigenlijk alleen die twee zijn en dat is waar het verhaal uit voortkwam. Voor het deel over de zoons: ik had iets nodig waaruit ik meerdere nummers zou kunnen schrijven. Dus ik had zoiets van, “Okay, vier zoons moeten gevonden worden als onderdeel van dit ritueel”. Ik wist dat ik de Matriarch machtswaanzin wou geven, dat ze constant op zoek zou zijn naar de onsterflijkheid. Dit ritueel is voor haar dus een beetje haar hele levensdoel, wat haar de hele tijd heeft gemotiveerd.
In Earth and Ashes was mannelijke zang te horen, iets wat jullie niet echt gebruiken tenzij het achtergrondzang is. Dus, wiens stem horen we hier?
Brittney: *lacht* Dat was Andrew. Ik dacht eerst dat het screams zouden zijn, omdat ik de screams vaak als een andere stem in het verhaal schrijf of soms gebruik ik ze als een onderbewustzijn, of als iemand die in zichzelf praat. Ik wist dat ik hier een andere stem voor wilde maar ik vond screams niet echt toepasselijk dus ik wou het eigenlijk zelf doen, maar toen had ik dus iets van “Hey Andrew, zou jij dit stuk willen zingen?” omdat het vanuit een ander karakter’s oogpunt was, een van de zoons, heb ik Andrew gewoon in de studio gegooid en gezegd van “Kijk maar wat je kan doen” en hij heeft het geweldig gedaan. Dus daar hoor je misschien meer van op het volgende album, misschien gooi ik zelfs alle gasten er in. We hebben met zijn allen het een en ander gezongen in de studio voor een bonus track die we nog moeten uitbrengen. Dat zul je uiteindelijk nog wel horen, maar het was dus een beetje een last moment beslissing.
Gaaf, daar zou ik zeker meer van willen horen. Laten we een kijkje neem naar jullie andere conceptalbum, Demons of the Astrowaste, welke jullie in 2011 hebben uitgebracht. Is jullie schrijfproces in de tussentijd veel veranderd?
Brittney: Ja, absoluut! Tijdens het schrijven en opnemen van Demons (of the Astrowaste) woonden we allemaal samen in een apartement in het industriële district van Vancouver, dus we konden muziek maken wanneer we wilden. Het was gewoon een beetje van “Hey, zin om te jammen?” – “Tuurlijk, let’s go!” en we hebben het album gewoon geschreven zoals het vloeide. Ik ben een totale fantasy nerd en ik hou van boeken, striopboeken en games. Ik wilde dus heel graag dat we een verhaal achter dit album hadden en ik geloof dat het begon met een nummer dat we al hadden geschreven, Dawn of Ages. In dat nummer wordt een man ingevroren voor latere tijden, omdat een zwaard door zijn hart is gestoken en ik had zoiets van “Dat is een gaaf beeld, maar wat is er dan met dit zwaard?” dus we hadden dat zwaard en General of the Dark Army was ook al geschreven. Dus wat als de generaal nou deze, niet per se antagonist, maar de persoon die het verhaal vordert vanaf de zijlijn is? Dus dat hadden we en toen schreven we door zoals het kwam. Brayden Dyczkowski, onze toenmalige gitarist, kwam telkens aanzetten met riffes en zei dan iets als “Wat zegt dit je?” en dan zou ik bijvoorbeeld iets hebben als “Dit is allemaal supergaaf! Dit kan misschien het deel zijn waar er een groot gevecht is ofzo. Het voelt echt als een vechtnummer! Dus, de hoofdpersoon keert zich tegen de generaal en dan komt er een groot gevecht.” Het was dus meer uit onze duim gezogen schrijven en echt het tegenovergestelde van Apex, waar ik alles al had geschreven en het verhaal al bekend was. We schreven bij Apex de muziek achter het verhaal, bij Demons (of the Astrowaste) schreven we het verhaal over de muziek heen. Dat was dus heel verschillend. Demons (of the Astrowaste) koste ook veel langer om te schrijven.
Het gebeurt niet vaak dat we in Europa van Canadese metalbands horen, dus zijn er jonge en groeiende metalbands die je aan zou raden?
Brittney: Ja! Nylithia, die zijn echt supertof, niet echt techno metal maar er zitten wel veel samples in. Ze zijn gewoon een band met een extreem hoog energie niveau. Dan is er ook nog een band die recentelijk een album hebben uigebracht genaamd All Else Fails en ze zijn supergoed, lekkere straightforward death metal. Goed om te headbangen en voor lange autoritten. Oh, en dan is er nog The Order of Chaos. Die zijn hier daadwerkelijk al een paar keer geweest.
Canada als land lijkt zijn eigen artiesten veel meer te motiveren en promoten dan andere landen dit doen. Hoeveel merk je er van in je eigen genre en als Canadees in het algemeen?
Brittney: We hebben een geweldige underground metal gemeenschap en we zijn heel lang door Canada en Canadese fans gesupport. Canadese radiostations zijn wettelijk verplicht om een bepaald percentage aan Canadese muziek te draaien om in de lucht te mogen blijven. Dat is best fijn, maar we hebben niet echt de infrastructuur die jullie hier in Nederland hebben. Onze concertzalen zijn heel klein en ze worden constant gesloten voor heavy metal puur omdat het lastig is om een plek te vinden waar ze niet naar het stereotype over metalheads luisteren. Weet je, we beginnen geen gevechten, we stelen niet, wij metalheads doen dat soort dingen gewoon niet. Maarja, om de een of andere reden denken de wijken altijd dat dat alles is waar het voor ons om draait. Het is soms gewoon wat lastig qua infrastructuur. Maar ja, we hebben een geweldige scene. De eerste keer dat we de U.S. tourden was het echt heel lastig. Niemand wist wie we waren, er was niemand bij de shows. We tourden onafhankelijk, iets van vijf jaar geleden, maar zodra we weer over de grens waren was het alsof we thuiskwamen. De shows waren volgepropt en we verdienden genoeg geld om thuis te komen, omdat we allemaal letterlijk blut waren en benzine uit onze eigen zak betaalden. Maar onze Canadese fans hebben ons gered, echt een geweldige metal scene. Het is zo jammer dat niemand het kent, het is lastig om er buiten te komen. Het is moeilijk om distributie te vinden in Europa en je kan geen visas krijgen om door de U.S. te touren dus we zaten gewoon vast. We supporten elkaar allemaal omdat we weten hoe lastig het is om te komen waar je wil.
Als jullie een album samen zouden moeten maken met een andere band, bijvoorbeeld een split EP. Welke band zou je mee willen samenwerken.
Brittney: Een split EP doen, echt? *denkt na* Crimson Shadows!
Die zijn echt geweldig!
Brittney: Ik mag die jongens heel erg en het zou echt geweldig zijn om die EP met ze te kunnen touren, we hebben een paar jaar terug met ze getourd en het was iedere dag feest. Het was echt supergezellig, dus ja, Crimson Shadows.
Okay, ik heb nog een laatste vraag: hoe sta je tegenover het stelen van muziek?
Brittney: Go for it! Als je maar naar de muziek luistert, dat is waar het om draait. Ik bedoel, natuurlijk zuigt het om niet betaald te worden voor wat je doet, maar er zijn mensen die wel betalen en die je oneindig zullen supporten en die fans waarderen we ook echt heel erg. Ik ben zelf een streamer, ik heb Apple Music en als ik echt van een band hou ga ik naar YouTube ofzo en probeer ik op de ads te klikken, want als het hun eigen kanaal is verdienen ze geld aan de advertenties. Ik probeer op mijn eigen manier bij te dragen. Misschien heeft iemand niet het geld om een CD ofzo te kopen en dat is prima, maar misschien sparen ze geld op en komen ze naar je show. Misschien is iemand niet van de fysieke media en komen ze naar je show en halen ze daar een shirt. Maar het maakt niet uit, want als ze ons hebben gevonden door onze muziek te jatten, telt het feit dat ze ons hebben gevonden al. Dat is een beetje hoe ik me erover voel. Weet je, het zijn vooral de grote artiesten als Lady Gaga en wat grotere bands die ik goed vind waarbij ik zou stelen. Bij kleinere bands zou ik betalen voor hun muziek, want dat kan je op geen andere manier krijgen. Ik denk dat dat gewoon is hoe dingen zijn. Maar nu heb je dus ook heel veel mensen die streamen. Waarom zou je het niet streamen? Betaal voor de services, het is iets van een tientje per maand ofzo. Wij krijgen het geld van die streams. Van onze eerste twee albums krijgen we alle digitale winst, of het nou op Spotify is of ergens anders. Ik bedoel, het gaat om centen maar het zijn nog steeds centen en ieder beetje helpt. Dat is hoe we op deze tours kunnen en dan naar het volgende level, het volgende album zelf. Ieder beetje op zichzelf draagt bij aan het geheel.
Ik zou je dan graag nog een keer bedanken voor je tijd en natuurlijk ook voor de geweldige show. Ik hoop jullie hier snel weer te zien.
Brittney: Wij hopen ook snel terug te komen. Liever vroeg als laat, denk ik.
Benieuwd hoe de Unleash the Archers show verlopen is? Lees dan hier ons live review. Apex van Unleash the Archers is te koop via onder andere bol.com en large.nl.
