Is er iemand inmiddels achter hoeveel spaties Fall Out Boy‘s M A N I A echt heeft? Zo ja, dan laat het me even weten, dan kan ik het vanaf nu typen zoals het hoort, het begint me een beetje dwars te zitten. Ach, deze onwetendheid diskwalificeert me in ieder geval niet van het album luisteren en het reviewen, dus laat ik maar gewoon mijn werk gaan doen. Tijd voor de manie!
Evolutie
Als er daadwerkelijk nog iemand bestaat die hoopt op een nieuwe Sugar, We’re Going Down, kan ik je aanraden om vooral nu weg te klikken en je browsergeschiedenis te wissen. Je wilt niet weten dat dit bestaat. Je wilde ook al niet weten dat iets van de discografie na Infinity On High er is, maar dat terzijde. Dit nieuwe album lijkt duidelijk doorgetrokken van American Beauty/American Psycho en kun je omschrijven als de volgende evolutie. Net als in Pokémon kostte deze evolutie wat moeite, moest er wat geleveld worden, maar er is uiteindelijk wel iets beters uitgekomen.
Plus- en minpunten
Dit album zit vol met pluspunten en minpunten. Ik durf het niet echt hoogtepunten en dieptepunten te noemen, want er is niks echt heel slecht of heel goed. De pluspunten zijn, zoals eigenlijk elk Fall Out Boy album ooit, onder andere de lyrics van Pete Wentz. Nou was het vorige album hier niet echt een goed voorbeeld van, maar op deze nieuwe offering is Wentz duidelijk weer terug en heeft hij het een en ander te zeggen. Er zijn wel een aantal cliché dingen te vinden – “I’ll stop wearing black when they find a darker color” kun je ook op een shirt bij de Large kopen, mocht je het risico willen nemen – maar dat mag de pret niet drukken. Patrick Stump is ook weer goed op dreef en laat zijn stem alle hoeken van zijn stembanden zien… met de uitzondering van nummers als Stay Frosty Royal Milk Tea, waar het zo monotoon is als Stump zijn stem kan krijgen.
Why so negative?
Weet je, ik denk dat ik weet wat er aan dit album mankeert voor mij. Waarom ik eigenlijk zo hard aan het graven ben om er toch wat negatiefs over te zeggen – ik had het, eerder in deze review, gewoon over mezelf. Ik wil niet dat Fall Out Boy verandert. Helaas heeft de band dat toch gedaan en, als ik even afstand neem van het Idee dat Fall Out Boy is geworden in de cultuur, is het gewoon een lekker schijfje geworden. Ik zit al de hele dag The Last of the Real Ones te neuriën, ben zachtjes aan het swingen op het ritme van HOLD ME TIGHT OR DON’T, analyseer Church helemaal kapot (daar was ik nog niet eens aan toegekomen – die track zit echt zo goed in elkaar, alles werkt samen om je echt in een kerk te verplaatsen, holy shit zeg) en wat ik precies doe met Champion weet ik nog niet, maar ik kom er vast vanzelf achter.
Fillers
De tracks die het net niet helemaal halen – de overgang tussen couplet en refrein van Young and Menace is gewoon te abrupt, Stay Frosty Royal Milk Tea is te monotoon tussen Champion en HOLD ME TIGHT OR DON’T om zijn mannetje te staan, Heaven’s Gate probeert hetzelfde te doen als Church, maar krijgt het niet voor elkaar – zijn gewoon filler. Het zorgt ervoor dat dit album geen klassieker is en dat het ook niet het beste is in de discografie van Fall Out Boy (en zelfs niet het beste wat dit jaar is uitgekomen), maar het vult het schijfje wel op en laat de rest van de nummers wat meer schitteren. De oude Fall Out Boy kan niet naar de telefoon komen (why, because they’re dead), ik ga het nieuwe nummer maar gewoon bellen. Of luisteren.
Dus?
Nu moet ik nog een conclusie aan dit hele verhaal breien. Waar zal ik eens beginnen… Het is de vraag of dit zevende album van Fall Out Boy de geschiedenisboeken bereikt. Ik zou zelfs mijn geld er nog steeds op inzetten dat dit niet gebeurd. Toch betekent dat niet dat we het helemaal kunnen afschrijven. Voor nu – niet vroeger, niet later, nu – is het een goede filler, net als de meeste tracks op het schijfje. En stiekem wil ik deze nummers wel live horen, want ik heb nu flink zin om te dansen.
Cijfer: 6,5/10
Label: DCD2 Records
Releasedatum: 19 januari 2018
