Het is een gure en koude zondagavond op 25 februari. De binnenstad van Eindhoven is leeg, maar rondom de Dynamo kunnen we vanavond wat warmte verwachten. Eenmaal aangekomen bij de mainstage van Dynamo is er één ding wat me meteen opvalt: er is een kleiner en lager podium voor het “normale” podium van de grote zaal gemaakt. ‘Waarom is er niet gekozen voor het kelderpodium?’ vraag ik me verder af. Is dit op verzoek van de band en is het een goed teken, of is het negatief omdat de ticketverkoop dermate is tegenvallen?
De avond wordt geopend door de Eindhovense vijfmans formatie Dawn of Mankind. Ik heb Dawn of Mankind al meerdere keren gezien in mijn thuisstad Deurne, al moet ik bekennen dat ik me niet meer kan herinneren waar de band precies voor staat. Zodra Dawn of Mankind begint wordt mijn negatief gevoel een klein beetje groter: de zaal is maar matig gevuld en iedereen staat met een grote afstand van het podium. Het gat in de zaal wordt gevuld door zanger Sven Slokker, die van de gelegenheid gebruik maakt om de ruimte op te vullen en zich dichterbij het publiek te 
bewegen. De zang van Sven is redelijk bijzonder te noemen, het is een iets hogere scream en ik vind het persoonlijk een leuke afwisseling om te horen. Alhoewel de nummers goed in elkaar zitten, vraag ik me af of de muziek wel aanslaat bij het publiek. De sound van de band klinkt een beetje rommelig, vooral bij de lagere tonen klinkt het een beetje ongedefinieerd en niet geheel strak. Tijdens het gehele optreden blijft er een afstand tussen het publiek en de band, waardoor het lijkt alsof de band het zelf ook een beetje zoekt om aangespoord te worden. Bij het laatste nummer doet de zanger nog een laatste poging om (lichamelijk) contact te zoeken met het publiek, maar het wordt jammer genoeg niet beantwoord door het publiek met beweging.
Hierna is de beurt aan Risk It. Dat de muziek van deze Duitse band meteen in de smaak valt is te zien. Dat het de laatste avond van de tour is valt niet op. De bandleden bewegen van links tot rechts op het podium, onder leiding van de zanger die geen seconde stilstaat en elke hoek van het podium opzoekt. Het publiek reageert hier uitstekend op en vanaf het begin van de optreden is er al meteen sprake van een goede hardcore show. Het valt op dat deze band een aantal fans in het publiek heeft, want er zijn genoeg gegadigden die een stukje mee willen zingen. Risk It zwiept het publiek goed op en er is weinig op de show aan te merken. De muziek klinkt rauw, en het publiek wordt hierdoor ook meteen een stuk rauwer. Het rommelige geluid is weg en Risk It klinkt qua sound lekker strak.
Nu mijn vertrouwen in deze avond een stukje gegroeid is, is het tijd voor de headliner Backtrack. Ik heb Backtrack helaas gemist op The Sound of Revolution en ik heb daarna wel goede verhalen gehoord, dus ik ben benieuwd. De zaal is intussen van een matige opvulling naar een prima opkomst gegaan en zodra de band van start gaat is het duidelijk. Ik heb, als fotograaf zijnde, mijn plekje vooraan maar heel snel afgegeven aan de grote (en letterlijke) hoop mensen die zich voor aan het podium verzamelde. Het is een perfecte keuze geweest om deze avond een kleiner en lager podium neer te zetten in de zaal. Zoals zanger James Vitalo al aankondigde hebben we vanavond een ideale setting om een goede hardcore show neer te zetten: een laag podium en genoeg shit om vanaf te springen. Het publiek hoeft hier niet lang over na te denken en er wordt meteen goed gebruik van gemaakt. Tijdens de show moeten de technici nog snel even aanpoten om de geluidsspeakers overeind te houden, aangezien deze niet berekend waren op het podiumgeweld wat voorbij kwam. De band staat oog in oog met de bezoekers en het gaat lomp, hard en snel. De snelheid is dan ook het enige minpuntje aan de set van Backtrack. Na een half uurtje is het optreden alweer afgelopen en moet iedereen helaas weer de kou in.
